Άλλαξαν τα πάντα

                                                             Άλλαξαν τα πάντα                      

                  Χειμωνιάτικη λιακάδα . Τον συνάντησα στο δρόμο μου . Παλαιός φίλος , συνταξιούχος δάσκαλος της ¨ παλιάς κοπής ¨, ήταν απογοητευμένος αναφερόμενος με τα όσα συμβαίνουν , τα πρότερα , τα τωρινά και τα επέκεινα . Έχει διάθεση να συζητήσει , να ανοίξει το στόμα του , να βγάλει τα απωθημένα του . Καθίσαμε σε μια καφετέρια για καφέ , και σε λίγο ο γλαφυρός , μεστός και ατόφιός του λόγος , άρχισε :              

            ¨   Που εχάθησαν εκείνοι οι άνθρωποι , οι σοβαροί , οι έντιμοι ,  οι υπεύθυνοι  ,   οι   εύθικτοι ; Πως πλεονάζουν σήμερον οι ιδιοτελείς , οι εγωπαθείς ,             οι ανενδοιάστως υποκείμενοι εις πάθη αλγεινά , οι ενεργούντες πέραν της αληθούς των ανθρώπων φύσεως ;                   

                 Τότε είχομεν έλλειψιν χρημάτων , αλλά περίσσευμα ηθικών προθέσεων . Σήμερον , έχομεν τα πάντα , αλλά οδυρόμεθα , ως βαρέως αλγούντες . Πάσχομεν υφ’ ενός ακαταλήπτου κενού και φόβου οδυνηρού , διαρκούς και αορίστου .                         

                 Πως εχάθη ο γείτων ; Πως έσβησεν η ζώσα αληθής φιλία ; Πως ηρημώθη εκ πίστεως και αγάπης η ψυχή μας ; Τα πάντα ήλλαξαν σήμερον . Πού εκείνος ο άρτος , ο υπό  των μαγικών χειρών της μητρός μου ζυμωθείς και οπτός εις φούρνον πυρόμενον δι ευφλέκτων πρίνων ,  όστις ευωδίαζε προκλητικώς ; Εύγεστος δε και ευφροσύνως αναλισκόμενος μετά τινας ελαίας και ολίγον τυρόν . Κυρίως δε αθώος πάσης νοσογόνου προσμείξεως .                                                                                    

               Τα αισθήματα ημών , ου μην , αλλά και αι αισθήσεις ημβλύνθησαν ή επορώθησαν . Δεν έχομεν ευαισθήτους νύξεις διά την παρακείμενον δυστυχίαν . Δεν έχομεν γεύσεις αληθείς , οσμάς ευωδίας , ήχους ευηκόους , αλλά και θεάματα τέρποντα αληθώς την ψυχήν μας  .                                                                    

               Πως τα εύοσμα άνθη απώλεσαν το άρωμά τους ;Βάρβαροι ήχοι καταδειναστεύουσι             την ακοήν μας . Οικτρά θεάματα αναιρούσι τας άλλοτε λεπτάς επιλογάς μας .                     

               Ματαίως αναζητώμεν ανάλημμα , ίνα σταθώμεν ορθοί , προ του μαίνοντος και σαρωτικού τοις πάσι, θρασυτάτου κοινωνικού στροβίλου .                              

               Βέβαιον ει , ότι σήμερον έχομεν πλήρη μεν στόμαχον , αλλά απλήρωτον της ψυχής ημών κενόν . ¨                      

                Αυτά είπε ο φίλος δάσκαλος και σταμάτησε τη ρητορική του . Είχε και άλλα να πει , αλλά ο χρόνος δεν μας έπαιρνε . Έτσι αφήσαμε τη συνέχεια για μια επόμενη συνάντηση .  

                Β.Π. Βόλος – Μάρτιος 2020            .