Ξαρχάκος Σταύρος
Επίτιμος διδάκτωρ Μουσικών
Σπουδών του Πανεπιστημίου της Αθήνας , αναγορεύτηκε ο γνωστός μουσικοσυνθέτης
Σταύρος Ξαρχάκος . Στη μεγάλη ,
αίθουσα τελετών του
Ε.Κ.Πανεπιστημίου ο καθηγητής της Εθνομουσικολογίας Λάμπρος Λιάβας μίλησε με τα λαμπρότερα λόγια για τον
μεγάλο συνθέτη , ο οποίος αποτελεί
επίσης τον εμπνευστή
και ιδρυτή της Μεγάλης του Μάρκου Σχολής ¨ Εν χορδαίς και οργάνοις ¨.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης ο
κ. καθηγητής παρουσίασε το έργο του Ξαρχάκου
στη διεθνή μουσική
σκηνή και την προσωπική του πορεία από το 1939 , που γεννήθηκε μέχρι σήμερα .
Στη συνέχεια τον λόγο έλαβε
ο Σ.Ξ. , ο οποίος κατασυγκινημένος είπε
:
¨ Γεννήθηκα στα Εξάρχεια στις
14 Μαρτίου 1939 . Ήταν μια εποχή που οι ήχοι
και οι εικόνες καταγράφονταν έντονα , ακόμα και σε ένα παιδί της ηλικίας
μου. Ήταν ανατριχιαστικός ο ήχος της σειρήνας και
απάνθρωπο το θέαμα μιας τεράστιας ουράς
σκελετωμένων ανθρώπων για να πάρουν ένα κομμάτι μπομπότα . Και τραγικός ο ρόγχος του θανάτου στα πεζοδρόμια της
Θεμιστοκλέους .
Όμως η Γιαγιά τα
ξόρκιζε με την κιθάρα της και το τραγούδι
της . Ο Οργανισμός ΕΛΛΑΣ βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα
ανύπαρκτο ανοσοποιητικό σύστημα ,
τραυματισμένος , ερειπωμένος , κατακερματισμένος αδύναμος .
Και σαν Αρμαγεδδών έπεσε για
να αποτελειώσει οτιδήποτε είχε μείνει μια επιδημία , ένας ιός που ακόμα
δυστυχώς ήταν εν δυνάμει . Ο Εμφύλιος .
Όμως , η Γιαγιά τα ξόρκιζε
όλα τούτα με την κιθάρα της και το τραγούδι της . Να , λοιπόν , γιατί η Μουσική ήταν θέμα ζωής
και θανάτου για μένα . Τα χρόνια πέρασαν πολύ δύσκολα . Η Μουσική ήταν η
απόλυτη και καθημερινή μου ενασχόληση .
Ευτύχησα να έχω σπουδαίους
και εμπνευσμένους δασκάλους . Τον Στράτο Παγιουμτζή , τον Γιάννη Παπαϊωάννου ,
τον Μάρκο Βαμβακάρη , τον Γιάννη Τσαρούχη , τον Νίκο Γκάτσο , την Nadia Boulanger , τον
David Diamond , τον Leonard Bernstein .
Έτσι έμαθα να μιλώ όσο μπορώ
λιγότερο . Έτσι έμαθα να ακούω , και να αφουγκράζομαι , όσο
μπορώ περισσότερο . Έτσι έμαθα ότι στις πέντε οριζόντιες γραμμές του
πενταγράμμου δεν κάθονται μαύρα στίγματα , αλλά χελιδόνια που τραγουδούν
αδιάκοπα . Αλλά για να τα ακούσεις πρέπει να αποκτήσεις την εμπιστοσύνη τους .
Έτσι έμαθα πως η Μουσική αρχίζει από
σιωπή και καταλήγει σε σιωπή . Άρα οι παύσεις έχουν ήχο . Άρα δε υπάρχει
σκοτεινή ύλη . Διότι εν αρχή ην ο ήχος .
Τέλος έμαθα ότι δικαίωμα στην έπαρση
έχει μόνο η Σημαία . Απέκτησα φίλους και εχθρούς , άσπονδους φίλους και
ασπόνδυλους φίλους . Απέκτησα βραβεία , εύσημα , φήμη . Όμως , σε κάποια στιγμή
απέκτησα και την κόρη μου Πανδώρα .
Πέρασα περιόδους σιωπής , δημιουργικής
σιωπής . Η αμφισβήτηση και η αναζήτηση ήταν και είναι για μένα οι κέρβεροι που
φυλάσσουν τον εσωτερικό μου χώρο και χρόνο από τον εξωτερικό μου χώρο και χρόνο
. Πριν από περίπου δέκα χρόνια είχα μπει πάλι στο καβούκι μου . Είχα γίνει
δυσπρόσιτος , δυσκολονόητος , δυσβίωτος , ιδιότροπος με λίγα λόγια αυτό που
λέμε αντικοινωνικός . Κάποια στιγμή ανησύχησα , γιατί ήταν μεγάλο το διάστημα
της σιωπής .
Όμως , ήρθε να τα ξορκίσει όλα αυτά με το τραγούδι της , όχι πια η
Γιαγιά μου , αλλά η Ηρώ . Πριν από τρία χρόνια αποκτήσαμε δίδυμα : Τον Σταύρο
και την Μαρία – Ιζόλδη .
Σήμερα είχα την τιμή
να γίνω μέλος της Πανεπιστημιακής σας Κοινότητας . Τα
γεγονότα αυτά μου δίνουν κουράγιο για τα επέκεινα και θάρρος για την πορεία
προς το άγνωστο . Και πάλι σας
ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου ¨ .
Επιμέλεια κειμένου – Βασίλης Παλαμηδάς –
Βόλος 26-12-2019 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου