Στη μνήμη του δάσκαλου Κώστα Λιάπη

                                Στη μνήμη του δάσκαλου Κώστα Λιάπη 

                                                    ¨ Έχασε το Πήλιο… ¨             

                     Φίλος από παλιά . Απ’τον Άγιο Γεώργιο Πηλίου , που για τους δυο μας ήταν

το αγαπημένο μας χωριό . Το χωριό που όχι μόνο αγαπούσαμε , αλλά και     μαλώναμε                        στο γηπεδάκι των Αγίων Ταξιαρχών , πιτσιρικάδες ποδοσφαιριστές με μια πανένια μπάλα .                  

Δεν συμφωνούσαμε , ούτε ‘κείνος ούτε ‘γω στα φάουλ και με τη χάρη των Ταξιαρχών  δεν  φτάναμε στους ξυλοδαρμούς μετά το τέλος ή και στη μέση του ¨ αγώνος ¨. Ωραία χρόνια ,               χρόνια που τα χαιρόμασταν ακόμη και στις ¨ ήττες ¨μας …             

                     Στις Πηλιορείτικες ομορφιές δύσκολα νευριάζεις κι ασχημίζεις…Ξαναβρεθήκαμε                        αργότερα στα γραφεία της εφημερίδας . Άξιος συνεργάτης μας ο Κώστας Λιάπης  έφερνε τα            γραφτά του , κυρίως χρονογραφήματα ,έμπλεα με την αύρα του Πηλίου      και   όχι   μόνο   .       

Έγραφε για όλους , για φίλους και γνωστούς . Δάσκαλος αυτός , ¨ δασκάλευε ¨ με τα βιβλία του και τον τρόπο του , μπορώ να πω , ακόμη και καθηγητάδες .        Και εκτιμούσε και μας τιμούσε ιδιαίτερα αναφερόμενος στων άλλων τα γραφτά . ¨ Δεν με ενδιαφέρει ούτε   φοβάμαι που κάποια μέρα θα πεθάνω .Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι θα μου λείψει το Πήλιο . Δεν θέλω να το χάσω ,μου είπε , κάποτε , και με συγκλόνισε αυτή του η ανησυχία .                

Ένα Πήλιο έχουμε και κάποιες φορές μες στις αναποδιές μας αναλογιζόμαστε    ,    ότι μόνο   αυτό μας μένει .    Αυτό το πανέμορφο βουνό , αυτό που πολλές φορές        το περπατάμε με οδηγό τον Λιάπη , που όταν δεν αντέχαμε ντρεπόμασταν να του πούμε… κουραστήκαμε,          Γιατί θα μας κορόιδευε , ακούραστος εκείνος …                   

                       Σήμερα στις δέκα θα περπατήσουμε μαζί του , απ’την εκκλησία τουΤιμίου Σταυρού  της Κάτω Γατζέας , ως την τελευταία του κατοικία .    Κάπου σε μια Πηλιορείτική γωνία  που οδηγεί σε μια άλλη ζωή , μια ζωή επουράνια κι ατέλειωτη .Δεν είναι σύντομη και φευγαλέα αυτή σαν τη ζωή που ζήσαμε και ζούμε . Έτσι δεν είναι Κώστα ;      Και κάτι           

ακόμη : Δεν έχασε το Πήλιο ο Κώστας που μας έφυγε . Μάλλον το Πήλιο έχασε με την               

έλλειψη του Λιάπη .                      

                     Γιάννης Μαντίδης – Βόλος – 21-12-2019         .            

                    Δυο - τρεις κουβέντες για τον Κώστα Λιάπη                           

                    Για τον δάσκαλο …                   

                    Τον κ Λιάπη τον γνώρισα το καλοκαίρι του 2005 , όταν ταυτόχρονα γνώρισα   και έναν τόπο που μου έκλεψε τη καρδιά και έγινε δεύτερο σπίτι μου ( πρακτικά  γιατί           

στη ψυχή μου έγινε πρώτο ) , την Κάτω Γατζέα . Τώρα που το σκέφτομαι , νοιώθω κάπως              ανόητα και προσπαθώ να πλέξω το εγκώμιο ενός ανθρώπου τόσο μεγάλου , το έργο και        

η συμβολή του οποίου χρειάζεται πολύ χρόνο και πολλή γνώση     από ειδικούς για   να                   

αναλυθεί .                              

                   Μέσα στη μικρότητά μου , όμως , δεν παύω να θυμάμαι ,       πως όλοι  μας      κοντά του παίρναμε ηθελημένα ή άθελα μυρωδιές από το πνεύμα του , την αξιοπρέπειά του , την    τεράστια γνώση του , το βάθος της έρευνάς του πάνω στην Πηλιορείτικη και όχι μόνο παράδοση .                                   

                   Με το χιούμορ του , το οποίο λειτουργούσε  αμφίδρομα , πάντα μας έδινε             

πνευματικό ύδωρ και προβληματισμό   . Δεχόταν το πείραγμα , όσο άγαρμπο  αν και           καλοπροαίρετο και να ήταν,  και το ανταπέδιδε αλλά όχι στείρο . Με κάποια παροιμία ,           γνωμικό ή ευφυολογία κρυμμένη μέσα του . Και όποιος κατάλαβε , κατάλαβε …              

                   Όσοι τον γνώριζαν λίγο καλύτερα τον φώναζαν , όχι  κύριε Κώστα , ούτε κύριε           

Λιάπη , αλλά Δάσκαλε . Και όχι απλά γιατί  όντως δίδαξε για πολλά χρόνια στη εκπαίδευση ,  αλλά γιατί ό,τι έλεγε ήταν διδαχή . Πρόσθετε και από λίγο σε όποιον         καταλάβαινε , ήθελε και μπορούσε να το πάρει . Δεν θέλω να προσθέσω ακόμη  μια                   

νεκρολογία στις τόσες που θα υπάρξουν από εδώ και πέρα και μάλιστα από ανθρώπους                   

πιο εξειδικευμένους στο είδος από εμένα .                              

                   Θέλω απλά να καταθέσω ότι θα μας λείψει όλους πολύ . Πάρα πολύ . Όχι μόνο              

στους δικούς του ανθρώπους , αλλά και σε όλους εμάς που κάτσαμε μαζί του , γελάσαμε                 

μαζί του , τον ακούσαμε , τον θαυμάσαμε , μάθαμε        από  αυτόν και  θαυμάσαμε    το     κυκλώπειό του κατόρθωμα να κάνει τόσα μα τόσα πολλά , μέσα σε μια μόνο ζωή .                 

                    Αν ισχύει αυτό που έλεγε , ότι οι άνθρωποι ζούνε τόσο όσο  κάποιοι  τους                  

θυμούνται , ο Δάσκαλος δεν θα πεθάνει ποτέ .                        

                    Τιμή μου που σε γνώρισα Δάσκαλε . Καλό ταξίδι .                      

                    Νίκος Μάμαλης – Άνω Γατζέα – Πηλίου – 21-12-2019          .