Στο περιγιάλι το κρυφό

Στο περιγιάλι το κρυφό …

                                                  Στο περιγιάλι το κρυφό       

                                                  Κι άσπρο σαν περιστέρι ,

                                                  διψάσαμε το μεσημέρι ,

                                                  μα το νερό γλυφό .

                                                  Πάνω στην άμμο την ξανθή

                                                  γράψαμε τ’όνομά της , ωραία        

                                                  που φύσηξε ο μπάτης

                                                 και σβήστηκε η γραφή .

                                                 Ποίηση : Γιώργος Σεφέρης ( 1900 – 1971 )

                                                                                                 ( Νόμπελ 1963 )

                                                                                               

                   Κατά την παραλαβή του βαρυτίμου βραβείου από την Σουηδική Ακαδημία ο 

                  Τιμώμενος  Γ. Σεφέρης να δηλώνει : ¨ Ανήκω σε μια μικρή χώρα .    Ένα    πέτρινο

                  Ακρωτήρι στη Μεσόγειο , που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα   του λαού ,

                  Τη θάλασσα και το φως του ήλιου . Είναι μικρός ο τόπος μας , αλλά η παράδοσή

                  του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας  παραδόθηκε

                  χωρίς διακοπή . Η Ελληνική  Γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της , να μιλιέται . Άλλο  

                  χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη για τον άνθρωπο . Κανόνας

                της είναι η δικαιοσύνη …,  Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος , όπου ζούσε

                ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία  χρειάζεται τη ποίηση .Η ποίηση

                έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα .Και τι θαγινόμασταναν η πνοήλιγόστευε;

               Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο , όπου και αν βρίσκεται ¨ .

               Β.Π.  – Βόλος – Οκτώβριος 2018