Τέμπη ... Η πρόωρα ανθισμένη
φύση , που φίλησαν οι δικοί μας Θεοί και που ύμνησαν ζωγράφοι και ποιητές .
Αυτή η απίθανη συστάδα από δάφνες , μυρτιές , αγριομηλιές δεν σου προξενούν
ευφορικά συναισθήματα .
Με άνθη Επιταφίου μοιάζουν
εφέτος .¨ Αι γενεαί πάσαι ¨ των λαών
της πάλαι ποτέ Μεσοποταμίας διαβαίνουν την κοιλάδα και εμείς – αιδημόνως –
σιωπούμε . Ο Απόλλωνας παίζει τη λύρα του πένθιμα. Δίπλα του η νύμφη , η Δάφνη
, δακρύζει ...
Τι νάναι τάχατες πιο σκληρό για
τους ανθρώπους ; Το αντίξοο ταξίδι με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα ή μήπως η απώλεια
μιας πατρίδας ; Ασφαλώς το δεύτερο . Γιατί το δράμα της μετακίνησης τελειώνει
κάποτε . Και οι δικοί μας το 22 με πολύ αίμα και δάκρυ ¨έφυγαν¨ απ’ τη Σμύρνη .
Μα σαν έφτασαν εδώ και περάσανε τα χρόνια , το ματωμένο ταξίδι ξεχάστηκε , μόνο
κάτι ντοκιμαντέρ με αρχειακό υλικό εποχής μας το θυμίζει . Ο πόνος ... Ο πόνος
από τη χαμένη πατρίδα , τα ¨ ματωμένα χώματα ¨ είναι που έμεινε . Αχ , τι τα
θες ; Χίλιες ξενιτιές δεν κάνουν μια πατρίδα ...
Β . Π. – Βόλος 1/3/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου