Ξενάγηση

               Παρασκευή βράδυ και στο κέντρο της Λάρισας γίνεται της κολάσεως . Το γνωστό ανθρωπο-τσουνάμι έχει επιστρέψει με νέα ορμή , έχει κατακλύσει μαγαζιά , δρόμους και πεζοδρόμους , πλατείες και καφετέριες . Τα πάντα , κυριαρχούνται από ένα ζωηρό πλήθος όπου ο νεαρόκοσμος είναι πλειοψηφικό ρεύμα . Το ευνοεί και ο καιρός , φθινοπωρινός , γλυκύτατος , τα σχολεία που δεν έχουν ακόμη ανοίξει και ο Σεπτέμβρης που είναι ο μήνας της επιστροφής στη βάση για τον καθένα μας . Ιδανικές συνθήκες , λοιπόν , για να δείξει η Λάρισα τη δεδομένη έτσι κι αλλιώς εξωστρέφεια και τον δυναμισμό της .

               Η Ρένα δίπλα μου , δεν το πιστεύει . Έχει μόλις έρθει από τη Αθήνα , πρώτη φορά στην πόλη μας , και κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό .

             ¨Τι είναι τούτο εδώ το παζάρι; ¨ ρωτάει και ξαναρωτάει , σχεδόν ... τρομαγμένη από το πλήθος που την προσπερνά ή τη σπρώχνει κι αυτή δεν καταλαβαίνει να ζητάει συγγνώμη . Δεν το έχει ξαναδεί αυτό η παλιά μου συμφοιτήτρια , που είχα πάρα πολλά χρόνια να δω και η οποία ήλθε από την Αθήνα να τακτοποιήσει τον γιο της , φοιτητή πια στη Λάρισα κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω ότι δίπλωσε και η δικιά μας γενιά ... 

              Το να μαθαίνεις  πως σε βλέπουν οι άλλοι , είναι πάντα μια πολλή ενδιαφέρουσα πτυχή της ζωής . Είναι ένας ¨πειρασμός¨ από τον οποίο δεν ξέφυγε ούτε καν ο Χριστός , που είχε ρωτήσει κάποτε τους μαθητές του : ¨ Τίνα με λέγουσι οι άνθρωποι είναι ; ¨ ( Τι λένε για μένα οι άνθρωποι ;) .

              Το διαπιστώνεις λοιπόν σε κάθε ευκαιρία , κάθε φορά που χρειάζεσαι να ξεναγήσεις έναν ξένο στην πόλη σου , ότι η Λάρισα αποτελεί ένα μικρό κοινωνικό φαινόμενο που κρατάει χρόνια και η εικόνα αυτή διαρκώς ενισχύεται . Επαρχιακές πόλεις με πεζόδρομους γεμάτους καφετέριες και μπαρ όπου παρατηρείται υπερσυγκέντρωση νεολαίας θα βρεις ίσως και αλλού . Στην έκταση όμως και στην πυκνότητα που το φαινόμενο εμφανίζεται στη Λάρισα μάλλον δύσκολα  το συναντάς .

               Κάπως έτσι πάει να εμπεδωθεί οριστικά για την πόλη ένα νέο πανελλαδικό στερεότυπο . Είναι η Λάρισα των ... καφέ , η Λάρισα της ευζωίας και της χαλαρότητας , η πόλη που η κρίση ξέχασε να χτυπήσει την πόρτα της . Λανθασμένη εικόνα ασφαλώς , αλλά η γενίκευση είναι ένας οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τα πάντα και δεν παλεύεται .

• -         ¨ Και αυτό τι είναι ¨ ;
                 Η Ρένα στέκεται τώρα μπροστά στο Αρχαίο Θέατρο της πόλης , το μοναδικό ίσως αξιόλογο μνημείο που έχεις να δείξεις στον τουρίστα . Έχει ανοίξει τα μάτια της από απορία και θαυμασμό , στα όρια του δέους . Γνωστή θεατρόφιλη από παλιά , συγκινείται από το θέαμα . Σχεδόν δεν το πιστεύει ότι στη καρδιά μιας επαρχιακής πόλης υπάρχει ένα τέτοιο μνημείο .
• -         ¨ Μα είναι καταπληκτικό ¨ ... σχολιάζει και κάνει μια εύστοχη παρατήρηση : ¨ Μα καλά πως στην ευχή γίνεται όλη η Ελλάδα να ασχολείται με έναν τάφο στην ... Αμφίπολη , που όσο σημαντικός και αν είναι , δεν είναι παρά ένα μνημείο συγκεκριμένης αρχαιολογικής σημασίας ; Πως γίνεται ένας τάφος να αξίζει την επίσκεψη του Πρωθυπουργού της χώρας και να αγνοείται το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας , από τα ελάχιστα θέατρα που σώζονται στον ελλαδικό , αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο ; Γιατί κανείς δεν μιλάει γι’αυτό ; Γιατί δεν γράφουν οι πανελλαδικές εφημερίδες ; Ποια είναι η πολιτική διαφήμισης του θεάτρου ως στοιχείου  της πόλης ; Γιατί δεν γίνονται παραστάσεις ; ¨ Ρωτούσε . Κι εγώ έλεγα μέσα μου : τι να σου εξηγώ τώρα Ρένα ... Εμείς πάψαμε πια να αναρωτιόμαστε , το έχουμε αποδεχτεί , μη μας ζαλίζεις κι εσύ , δεν πάμε καλύτερα για κανένακαφέ ;
                      Συνεχίσαμε προς τον Λόφο . Το βοριαδάκι που άρχισε να φυσά έσπρωχνε ένα σύννεφο τσίκνας προς το μέρος μας .     
                      Η Λάρισα , αφού πάρει τον καφέ της στις πλατείες , ανηφορίζει προς τον Λόφο για φαγητό , σ’αυτά τα όμορφα φτιαγμένα μαγαζιά , που είναι αξιοπρεπείς απομιμήσεις παραδοσιακών ταβερνείων με μεταμοντέρνο γκουρμέ μενού .
                      Στο βάθος τα νέα παιδιά της πόλης , μαθητές , φοιτητές ή νεαροί απόφοιτοι Σχολών που έχουν περάσει στη ανεργία , κάθονται στα πεζούλια της πλατείας Λαμπρούλη . Το μέλλον της πόλης , οι αυριανοί πολίτες της είναι εκεί , γελούν , φωνασκούν κάνουν πλακίτσες , πληκτρολογούν στα ακριβά κινητά τους και όταν πεινάσουν ¨χτυπούν¨ ένα ¨πιτόγυρο¨ των δύο ευρώ και μια μπίρα του ενός ευρώ αγορασμένη από ¨περίπτερο¨ . Τα πατρικά χαρτζιλίκια δεν μπορούσαν να πληρώσουν περισσότερο . Οι παρέες των αυριανών Λαρισαίων χτίζονται εδώ . Σ’αυτά τα πεζούλια οι νέοι έρωτες γεννιούνται στο γρασίδι των πάρκων του Αγίου Αχιλλίου .
                
                        Ήμουν βέβαιος για την επόμενη παρατήρηση της Ρένας .
                      -¨Αντέχει , μου λέει , η Λάρισα , η  κρίση δεν σας χτύπησε όπως αλλού ; ¨ .
                         Θεώρησα μάταιο να την αντικρούσω . Στους Αθηναίους –και όχι μόνο- έχει φωλιάσει πια η αντίληψη περί της πλούσιας επαρχίας που ακόμα ¨κρατά¨ . Αφελής , βέβαια , προσέγγιση αφού πραγματικά οικονομικά στοιχεία δεν μπορούν να υπάρξουν . Αλλά τα πραγματικά είναι πιο απλά , παντού υπάρχουν εξαθλιωμένοι μικροαστοί , παρίες , πληβείοι , πες τους όπως θες , θύματα όλοι τους της κρίσης . Αλλά και παντού θα δεις σ’αυτή τη χώρα ανθρώπους που δεν κατέβηκαν ποτέ από το τρένο του πλούτου και της χλιδής και οι οποίοι συχνά κλαίγονται άδαρτοι .
                 H ζωή όμως έτσι κυλά , δεν κοιτάζει τη δική της μελαγχολία , κι αρχίζει και πιάνει Φθινόπωρο . Οι άνθρωποι στη Λάρισα – όπως παντού- αγωνιούν , κάνουν σχέδια , προσπαθούν , ελπίζουν σε κάτι καλύτερο , γιατί τελικά , ¨ σ’αυτά τα χρόνια της χολέρας ¨ δεν σου μένει άλλο τι να κάνεις , από το να περιμένεις υπομονετικά και να ελπίζεις πίνοντας πού και πού μια παγωμένη μπίρα , μαζί με τους συμπολίτες σου ...
   
                 Αλέξης Καλέσης – Λάρισα 9/9/2014  .