Ο γείτονάς μου κύριος Χρήστος είναι 75 ετών. Δεν έχει καμιά επαφή με την εισβολή της νέας τεχνολογίας. Του χάρισαν ένα καρτοκινητό και από τότε…άλλαξε η ζωή του. Αγχώνεται το πρωί για να διαπιστώσει αν είναι εντάξει, το ξεχνάει και δεν ξέρει που το έχει βάλει, δεν ξέρει πόσες μονάδες ομιλίας απομένουν, δεν ξέρει να παίρνει τηλέφωνο, δεν ακούει καλά όταν του τηλεφωνούν.
Ο κάθε Χρήστος μπορεί να ζει δίπλα μας, να κινείται στη πολυκατοικία μας, να είναι ένας συγγενής μας. Ένας από τους ανθρώπους που βασανίζεται από τη νέα τεχνολογία , που υποφέρει, αλλά αναγκάζεται να συμφιλιωθεί. Όπως κάνουν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας, προκεμένου να επιβιώσουν, να συνεχίσουν τη δουλειά τους, στα νέα δεδομένα. Πολλοί χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή από ανάγκη. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συνηθίσουν αυτή την ιδέα. Γιατί έτσι πρέπει.
Είναι αλήθεια το ¨παπάκι¨, που ζωγράφισε φίλος ,με τα τέσσερα πόδια , μάλιστα, όταν του είπα να γράψει την ηλεκτρονική διεύθυνσή μου.
Πολλές είναι οι καθημερινές ιστορίες ηλεκτρονικής τρέλας. Ιστορίες, που δείχνουν, ότι έχουμε υποταχθεί στην τεχνολογική επανάσταση, σε βάρος των συναισθημάτων και της ανθρώπινης προσέγγισης. Τα ¨χρόνια πολλά ¨, πλέον τα λέμε με το κινητό και τα σ’αγαπώ με e-mail.
Δικαιολογημένα λοιπόν να αγανακτούν οι ¨μεγάλες ηλικίες¨ με τα καμώματα των ¨καιρών¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου