Ο πνευματικός μας πατέρας

                                                            Ο πνευματικός μας πατέρας                                                   

                    Είναι , λοιπόν , αδίσταχτα μεγάλος ο Κωστής Παλαμάς ;  Δεν ξέρω μα τρέμω , να φανταστώ τι θα ήταν η νεοελληνική ποίηση χωρίς το ανάστημά του , ένα παραμύθι    δίχως  γίγαντα , μια χώρα δίχως βουνά . Μια θρησκεία δίχως προφήτη . Μια ιστορία δίχως ήρωα .                

                   Η οικονομική του κατάσταση σταθεροποιήθηκε , όταν στις 15 0κτωβρίου    1897,          διορίστηκε Γραμματεύς του Πανεπιστημίου Αθηνών , σε ένδειξη τιμής για το ποιητικό του έργο .                                   

                   Οι εφημερίδες επαίνεσαν την απόφαση του Υπουργού Παιδείας Ανδρέα   Παναγιωτόπουλου . Λέγεται , πως όταν ο Παλαμάς παρουσιάστηκε στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αλκιβιάδη Κρασσά , εκείνος του είπε :  ¨ Ελπίζω κύριε Παλαμά τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση , ότι θα πάψετε να γράφετε … ποιήματα ¨ .

                   Ευτυχώς ο διαπρεπής αστικολόγος της εποχής διαψεύστηκε : Σ’αυτήν τη θέση εργάστηκε έως το 1928 .

                   Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 7-5-2019                 .       

                                               

Θερινές διακοπές

                                                                 Θερινές Διακοπές     

               Οι νυκτερινές ώρες δύσκολα περνούν , μέσα σε μια απέραντη μοναξιά . Μια εκπομπή στη τηλεόραση , ένα ¨σεργιάνι ¨ στο Διαδίκτυο , μια καλή    μουσική    ,    το  

διάβασμα ενός βιβλίου , κάτι μπορούν να προσφέρουν και          να  ¨ σπάσουν ¨ ένα    βραδινό αδιέξοδο .           

             Έτσι και εγώ απόψε , ανάγκην ποιούμενος , άνοιξα παλιές επιστολές  από την      αλληλογραφίαν μου . Εκεί , μέσα από τα κιτρινισμένα από τον χρόνο φύλλα , διάβασα  σελίδες , από ένα γράμμα ενός φίλου από τη Λάρισα του Κ.Π. που με γύρισαν πολλές δεκαετίες πίσω  , στα χρόνια της νιότης μου , στα χρόνια της χαράς και της αισιοδοξίας .              Είναι τόσο καλογραμμένο και καλοδιατυπωμένο , που αξίζει να το διαβάσει κανείς :

        ¨ Του θέρους επελθόντος , απέδρασα εκ Λαρίσης . Ήδη από τινών ημερών , διαβιώ  εν τη χαριέσση Αιδηψώ . Απόλυτος ηρεμία . Θερμά θαλάσσια λουτρά . Και ελικοειδείς ατραποί , οι και το γραφικόν όρος Τελέθριον κοσμούντες .         Παραδείσια       ευώδη ,

ευειδή και πολύχρωμα άνθη πλημμυρούσι την φύσιν και προκαλούσιν   ευωχίαν εις τον      πρωινόν περιπατητήν .           

           Η Αιδηψός πέραν του θείου δώρου , τουτέστιν των ιαματικών υδάτων ,       εν  οις       πάσχοντες απαλύνουσι τους πόνους των , είναι θαυμασία . Από της  ροδοδακτύλου ηούς,      έως και της χρυσοποικίλτου δύσεως , είναι τόπος αφθάστου κάλλους .                    Τι να πρωτοθαυμάστει τις !  Της αηδόνος το άσμα ;  Του πιτύος τον ψίθυρον   ;        Τον                        μουρμουρισμόν των ρυάκων ;  Ή τον απαλόν της θαλάσσης φλοίσβον ;                         

           Ω , του μεγαλείου αυτής της θαλάσσης , ην δικαίως ο Ρωμαίος Σύλλας ετίμησεν  και εξύμνησεν , γαρ εκ τούτης ιαθείς υπό νόσου βαρυτάτης . Καθώς τις εκολύμβα, εν τοις σπανίοις τούτοις ύδασιν , αισθάνεται τον μυρμηγκισμόν θερμουργών φυσαλίδων αναδυομένων εκ βάθους 3.000 μέτρων και θερμοκλασίαν  90 βαθμών . Ουδαμού της Ελλάδας υπάρχουν παρόμοιαι πηγαί αίτινες δίδωσιν ημίν , ου μην την ποθητήν θεραπείαν , αλλά και μίαν διάθεσιν ευφρόσυνο . Την θαυμάσιαν ταύτην πολίχνην δεν απολαμβάνουσιν μόνον οι γεγηρακότες και τεκμηκότες ή και ¨ αριστοκρατικοί ¨ κατά τον σοφόν Αριστοτέλην . Πόθεν ούτος ο χαρακτηρισμός  του Αριστοτέλους ; Καίτι προσεπάθησα , δεν ηδύνήθην να τον  ερμηνεύσω .                              

            Οι νοσούντες και οι απόμαχοι της ζωής . οι μετά βίας σύροντες τους πόδας των  και δη τη βοηθεία βακτηρίας . Ου μη ούτοι , αλλά και πλήθη νέων οίτινες χαίρονται τα θαλάσσια σπορ και την νυκτερινήν ζωήν . Εις τον υπέροχον , αλλά και απλησίαστον  ¨ ΣΠΑ-ΣΥΛΛΑΣ¨ καταφθάνουσι ενίοτε καραντάναι της πολιτικής ζωής , οίτινες ροκανίζουσι  τας απολαβάς άστινας , εν αμαρτίαις απέκτησαν αλλ’ου μη ούτοι μόνον . Καταπλέουσιν εκεί  και σύγχρονα σαΐνια ¨ εξηυγενισμένης ράτσας ¨ τα αμειβόμενα αγρίως , ότε μεν ως συνεργούντες εις σκοτεινάς και αμαρτωλάς συμπράξεις ότε δε ως άθλιοι κλέπται . Πάντες δ’ούτοι εισίν εγνωσμένοι τοις γηγενεις . ¨ Ουαί Ρωμιοί γεννήματα κουτοφαυλοκρατίας και σάπιας κοινωνίας ¨.                                                    

               Καταλήγων θα αναφερθώ εις τινα περιπέτειαν , ου μην ευτράπελον , αλλά    και            ενδεικτικήν της τότε περιόδου . Ιούλιος του 1947. Ένα πλοιάριον  ,                       εξετέλη την συγκοινωνίαν μεταξύ Βόλου – Αιδηψού , ο ¨ Κύκνος ¨ μικρόν σκάφος , δώρον εξ Αμερικής. Νευρικό , καθαρό με καμπίνας ανέτους ,  μουσικήν και θαυμάσιον ρεστωράν  .            

                Εφθάσαμε εις την Αιδηψόν άμα τη έω , προσαράξαντες εις τινα αμμώδη  ακτήν .       Μόλις κατήλθομεν ,μία προσηνής κυρία , μοι επλησίασεν και μοι είπε , πως θα μπορούσε να με τακτοποιήσει για μια βραδιά , δεδομένου ότι την επομένην , άλλος τις ένοικος θα ανεχώρει . Θέμα να με εδέχετο ο Δικηγόρος ,  ο κάτοχος του δικλίνου . Εδέχθην ασμένως .      

               Αφιχθέντες εις την οικίαν , η κυρία έκρουσε την θύραν του Δικηγόρου και τον                  

ρώτησε : ¨ Κυρ ΄Δικηγόρε , ένας νεαρός δεν βρίσκει δωμάτιον . Μπορείτε να τον δεχθείτε να μείνει μόνο για απόψε μαζί σας ; Ηκούσθη έσωθεν εν μουρμουρητόν , πάρωμα αφυπνισθέντος και ρώτησε . Από που είναι ; Από τη Λάρισα έσπευσα να είπω .  Αλλά     έπραξα τούτο δολίως , ίνα μη είπω την λέξιν Νίκαια , ήτις τότε απεκαλείτο Μικρά Μόσχα.

Οι κάτοικοι του χωριού μου 1250 εκ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν μέλη της Αριστεράς πλην των δέκα γερόντων ,που δεν ενεγράφησαν στο κόμμα . Και όλα αυτά ήταν αποτελέσματα ελεύθερης βούλησης ή βιαίας .

               Στη συνέχεια ακούστηκε από το βάθος μια φωνή . ¨Και τι δουλειά κάνει ¨ ;    ¨Δάσκαλος¨ ,  απάντησα ¨ . ¨Κομμουνιστής θα είναι¨ , ηκούσθη και πάλιν αυθωρί .  ,              

Άνοιξε την θύραν  και όταν με είδε με την στολή του Ανθυπολοχαγού μειδίαμα τι ευχάριστον διεγράφη στο πρόσωπόν του . Και με απεδέχθη .

              Πως το ανέσυρα τούτο το νόστιμο περιστατικό που συνέβη παλαιότερα στο φίλο μου , ήταν και αυτό μια συγκυρία των ημερών .

             Β.Π. – Βόλος 2-5-2019                    .   

       

                                                                                                                        

                    

Χρόνια περασμένα

                                                                    Χρόνια περασμένα

                      Αγαπητέ φίλε Δημήτρη Κωνσταντάρα , ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και Χριστός Ανέστη . 

                     Με συγκίνησες σε μέγιστο βαθμό με το δημοσίευμά σου ¨ Πριν 100 χρόνια … ¨    στο      Πασχαλιάτικο φύλλο της ¨ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ¨ της 28-4-2019 .

                     Αμέσως ¨ η μηχανή του χρόνου ¨ με έφερε δεκαετίες πίσω για να μου θυμίσει όμορφες και αλησμόνητες οικογενειακές στιγμές .
                    Ήταν η δεκαετία του σαράντα και πήγαινα Δημοτικό Σχολείο στη Νέα Ιωνία Βόλου . Τα Κυριακάτικα πρωινά μας πήγαινε μαζί με τον μικρότερο αδερφό      μου Βαγγέλη ο πατέρας μας Πέτρος Παλαμηδάς ,     στην  καθιερωμένη επίσκεψη στα σπίτια κοντά στο ναό της ¨Ευαγγελίστριας ¨ , όπου έμεναν οι οικογένειες από τις δυο αδερφές του   Αγλαΐα και Χρύσα . Εκεί στη οδό Κρήτης η οικογένεια του θείου μου ,  Ιωακείμ και Αγλαΐας Δημόγλου με τα δυο παιδιά της τον Βασίλη και τον Βαγγέλη . Λίγο πιο κάτω η οικογένεια του άλλου θείου μου , Μιχάλη και Χρύσας Δεμεσιώτη με τα τρία παιδιά τους την Τούλα , τον Αλέκο και την Θεανώ .  

                  Στο κέντρο της Νέας Ιωνίας δέσποζέ με την παρουσία του ο φούρνος του Αθανασίου Αρώνη πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία . Κάθε πρωί ξεφούρνιζε το νόστιμο και λαχταριστό καρβελάκι-ψωμί , τα πεντανόστιμα κουλουράκια και τις ονομαστές προσφυγίτικες τυροπιτες και χορτόπιτες . Και οι νοικοκυρές να πηγαίνουν από τα χαράματα  μέσα στις πινακωτές τα ζυμωμένα ψωμιά για ψήσιμο .Όμορφες και ανεπανάληπτες στιγμές  .  Ο φούρναρης Αρώνης , πρόσφυγας Μικρασιάτης , ήταν και στη γενέτειρά του μάστορας και ρίζωσε στο Βόλο , με την κόρη του Θάλεια που την είχε στο φούρνο και τα δυο αγόρια του , που σπούδαζαν στην Αθήνα Γεωλογία ο μεγάλος Γιώργος και χημεία ο μικρότερος Δημήτρης .     

                   Εκείνο που μου έκανε εντύπωση την πρώτη μέρα που πήγα στο φούρνο , γύρω στο 1948 , μικρός 8 ετών , ήταν μια μεγάλη ταμπέλα στην είσοδο , που έγραφε :  ¨ Αρτοποιείο  , 2^α Μαΐου 1919 , Αθανάσιος Αρώνης . Περίεργος , ρώτησα τα μάθω τι  σημαίνει αυτή η φράση . Την απάντηση μου έδωσε ο πατέρας μου και ήταν η  ίδια ακριβώς , όπως την περιγράφεις στο παρόν σημείωμά σου :

                ¨Πριν ακριβώς 100 χρόνια , στις 2 Μαΐου 1919 , οι ΄Έλληνες της Σμύρνης  έζησαν την πιο μεγάλη ημέρα της ζωής τους . Ο Ελληνικός στρατός έλαβε την εντολή από τους συμμάχους , τους νικητές του Α Παγκόσμιου πολέμου και την Κοινωνίαν των Εθνών (   Ο σημερινός Ο.Η.Ε. ) να καταλάβει τη Σμύρνη και την περιοχή της και η Ελλάδα να αναλάβει την εγγύηση  της ελευθερίας , από την Οθωμανική – Τουρκική σκλαβιά 500 χρόνων ( 1424 – 1919 ) .

                 Η Σμύρνη , ελεύθερη , ελληνική υποδέχεται με άκρατο ενθουσιασμό τους Έλληνες στρατιώτες της Μεραρχίας ( Σιδηράς ) , που την αποτελούσαν κυρίως Θεσσαλοί στρατιώτες και τους ραίνουν με ροδοπέταλα του Μαγιού και με ιαχές θριάμβου , γιατί το όραμά τους – η ελευθερία τους – έγινε πραγματικότητα  ! Η Σμύρνη θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή και θα υψωνόταν η Ελληνική σημαία στο Διοικητήριο ! Θα ήταν μια επαρχία της Ελλάδας και θα ίσχυαν οι Νόμοι  του Ελληνικού Κράτους για όλους τους  πολίτες  ( Έλληνες , Τούρκους , Λεβαντίνους , Εβραίους , Αρμένηδες ) .    

                 Αλλοίμονο , όμως , το όνειρο δεν κράτησε για πολύ . Στο ίδιο σημείο – στην προκυμαία της Σμύρνης – τον Αύγουστο του 1922, ο Μικρασιατικός Ελληνισμός έζησε τη φρίκη , τη σφαγή την προσφυγιά . Όμως , δεν λύγισαν . Στη νέα τους πατρίδα την Ελλάδα , ήλθαν και έκτισαν τη Νέα Σμύρνη , Νέα Φιλαδέλφεια , Νέα Ιωνία και πλήθος άλλες Νέες πόλεις και χωριά ,  μόχθησαν , δούλεψαν και ανάστησαν μέσα τους τη Ελλάδα , που ζούσε μέσα τους  .

                 Β.Π. – Βόλος 29 – 4 – 2019                    .

    

Έκθεση από Βολιώτες για Βόλο

                                                        Έκθεση από Βολιώτες για Βόλο      

                                 Μια έκθεση με μεγάλες προσδοκίες εγκαινιάζεται στο Μουσείο του Βόλου . Στην πρώην καπναποθήκη Παπάντου στα Παλαιά , όπου και φιλοξενείται  , θα  ανοίξει η μόνιμη έκθεση ¨ Βόλος , 10 + ιστορίες ¨, στην οποία αποτυπώνεται η πορεία                  και η εξέλιξη του Βόλου από τον 19^ο αιώνα και ενώνει πολιτιστικά το παρελθόν με  το    παρόν του τόπου .                                          

                                 Η ιστορικός κ Αίγλη Δημόγλου , Διευθύντρια του       Μουσείου   και                Προϊσταμένη της Διεύθυνσης , Μουσείων και Βιβλιοθηκών του Δήμου Βόλου   ,   στον                 απόηχο της επιτυχημένης περιοδικής έκθεσης ¨ Βόλος – Νέα Ιωνία , τόσο μακριά τόσο             κοντά ¨, μίλησε για το νέο εγχείρημα , το οποίον μάλιστα στηρίζεται σε δωρεές Βολιωτών.                       

                                 Εκατοντάδες κάτοικοι της πόλης είναι εκείνοι που τροφοδότησαν  τη             μόνιμη έκθεση , που ουσιαστικά στήθηκε από Βολιώτες για το Βόλο και      εφεξής    θα                          προβάλλει νέες όψεις της τοπικής ιστορίας . Ο τίτλος της μόνιμης έκθεσης ¨ Βόλος 10 +  

Ιστορίες ¨ κεντρίζει εξ αρχής το ενδιαφέρον , ενώ δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες    για      τα εκθέματα που επέλεξαν να παρουσιάσουν οι επιμελητές του Μουσείου , με την κυρία    Δημόγλου να υπογραμμίζει : ¨ Επιλέξαμε τον αριθμό δέκα , που αντιστοιχεί σε ισάριθμα   βασικά χαρακτηριστικά της πόλης , από τον 19^ο αιώνα μέχρι και το 2011 ,       που φθάνει   χρονολογικά η έκθεση . Πέντε αφορούν την προπολεμική φυσιογνωμία του Βόλου   και    πέντε την μεταπολεμική περίοδο . Όσο για το ¨ + ¨ είναι οι ιστορίες που αναπτύσσονται     μέσα στις δέκα θεματικές , οι οποίες έχουν οδηγό τις δωρεές που έχουν        κάνει      οι      συμπολίτες μας ¨ .                                                          

                             Η Βολιώτισσα ιστορικός και αρχαιολόγος στάθηκε ιδιαίτερα στο γεγονός  ότι η εντυπωσιακή συλλογή των 20.000 τεκμηρίων και οπτικοακουστικών αρχείων   που  υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Μουσείο της Πόλης , προέρχεται από τους κατοίκους    του   Βόλου . ¨ Περίπου 500 άνθρωποι από την πόλη και όχι μόνο , έχουν προσφέρει        και    συνεργαστεί σ’αυτή την προσπάθεια . Αυτή τη στιγμή , οι       απορίες                 συνεχώς

αναπτύσσονται κι έχουμε δημιουργήσει έναν ειδικό χώρο , όπου εκθέτουμε   τα    νέα     αποκτήματα ¨ , τόνισε η κυρία Δημόγλου , για να προσθέσει : Οι περισσότεροι δωρητές  είναι ανώνυμοι . Άνθρωποι , που ανήκουν σε πολιτικούς ή κοινωνικούς φορείς  είναι   πολύ λίγοι . Κι έτσι πρέπει να συμβαίνει σ΄ένα Μουσείο Πόλης , το οποίο ουσιαστικά    καταγράφει , εξιστορεί , προβάλλει τη δραστηριότητα των κατοίκων της ¨. Η ανταπόκριση του κοινού άφησε απόλυτα ικανοποιημένη τη διευθύντρια του Μουσείου , η οποία τόνισε : ¨ Για να είμαι ειλικρινής , όταν έγινε η πρώτη μεγάλη περιοδική έκθεση , όλοι ήμασταν διστακτικοί . Είναι κάτι καινούργιο για την Ελλάδα όλο αυτό . Είμαστε  συνηθισμένοι από τα λαογραφικά και αρχαιολογικά μουσεία . Σ’ένα μουσείο πόλης που είναι κάτι ιδιαίτερο και στον Βόλο ήταν το πρώτο που έγινε στη Ελλάδα , η ανταπόκριση ήταν ιδιαίτερα θερμή . Κι αυτό αποτυπώθηκε και στην προσφορά , πέρα από την επισκεψιμότητα . Ο απολογισμός της έκθεσης ¨ Βόλος – Νέα Ιωνία , τόσο μακριά , τόσο        κοντά ¨ ήταν πολύ θετικός . Πάνω από 50.000 άνθρωποι την επισκέφτηκαν και πρέπει να πούμε ότι έχουμε κάνει τρισδιάστατη αποτύπωση αυτής της έκθεσης και θα είναι προσβάσιμη μέσω της ιστοσελίδας του Μουσείου . Η τελευταία επισήμανση της Αίγλης Δημόγλου δείχνει έμπρακτα την εμπιστοσύνη του κόσμου στο Μουσείο . ¨ Νομίζω πως κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση . Και τώρα που εγκαινιάζουμε τη μόνιμη έκθεση θα δούμε κι άλλα πράγματα , θα δημιουργήσουμε πιο ισχυρούς δεσμούς και σίγουρα μεγαλύτερης διάρκειας με το κοινό της πόλης . Έπειτα , ας μη λησμονούμε ότι μιλάμε  για μια δουλειά σε βάθος χρόνου , που αξιοποιήσαμε σε μεγάλο βαθμό τις δωρεές που έγιναν στο Μουσείο από το 2014 κι έπειτα , από τότε δηλαδή που ξεκίνησε να λειτουργεί.       Το Μουσείο της Πόλης εξελίσσεται σ’ένα ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας μας , όπως πρέπει να είναι .                                                             

                Δεν μιλάμε για Μουσείο Τέχνης ή άλλης θεματικής . Είναι ζωντανό , όσο είναι ζωντανή η πόλη και εξελίσσεται , ανέφερε , ενώ κλείνοντας στάθηκε στην άριστη συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας . ¨ Είναι μια προσπάθεια , που ξεκίνησε μαζί με τον σχεδιασμό του Μουσείου , πριν από 15 χρόνια . Αποτυπώθηκε σ’ένα πρόγραμμα ερευνητικό που χρηματοδοτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και υπάρχει μόνιμη συνεργασία σε επίπεδο ανταλλαγής ιδεών και επίπεδο συνεργασιών . Βεβαίως και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι ένας φορέας πόλης , που μας στηρίζει πολύ ενεργά αυτά τα 15 χρόνια ¨.              

               Χ.Σ. – Βόλος – 16-5-2019                              .

                            

                                                              

 

        

Επάγγελμα δοκιμαστής

                                                               Επάγγελμα δοκιμαστής

                    Το 2013 η εξομολόγηση της 95χρονης τότε Γερμανίδας Μάργκοτ Βολτ στους Βρετανικούς Times είχε γίνει πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή  ΜΜΕ . Η    Βολτ  ανήκε στην       ομάδα γυναικών που δοκίμαζαν το φαγητό του Χίτλερ . Είχε στρατολογηθεί από   τα ss  γι’αυτή τη δουλειά σε ηλικία 24 ετών και κάθε μέρα , πρωί , μεσημέρι και βράδυ, ρίσκαρε  τη ζωή της για την ασφάλεια του Φύρερ , προσπαθώντας παράλληλα να     καταλάβει αν      βρισκόταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας , σύμφωνα             τουλάχιστον         με τα όσα εξομολογήθηκε στα γεράματά της .  

                    Η μαρτυρία της , μάλιστα , καθώς ήταν μοναδική από τις δοκιμάστριες      που     επέζησε , έδωσε πολλές πληροφορίες και για τις γαστρονομικές προτιμήσεις του Χίτλερ , ο οποίος ήταν χορτοφάγος και δεν αγαπούσε καθόλου το κρέας αλλά ούτε και το   ψάρι .    Η ιστορία της Βολτ ενέπνευσε την Ιταλίδα δημοσιογράφο και συγγραφέα            Ροζέλα                        Ποστορίνο να γραψει ένα βιβλίο , το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο ¨  At the         wolfs table ¨ και έχει ήδη γίνει μπεστ σέλερ στην Ευρώπη .                       

                    Η δηλητηρίαση μέσω της τροφής ήταν κάτι που έτρεμαν όλοιοι αυτοκράτορες,  στρατηλάτες , σουλτάνοι , φαραώ . Γι’αυτό και όλοι ανεξαιρέτως είχαν τους προσωπικούς τους  δοκιμαστές , ανθρώπους που ναι μεν δοκίμαζαν ό,τι πιο εκλεκτό και σπάνιο ,           αλλά έπαιζαν και τη ζωή τους κορώνα-γράμματα .

                    Στην αρχαία Ρώμη είχαν τους σκλάβους ¨αναλώσιμους¨ γι’ αυτή τη δουλειά , αλλά ακόμη κι αυτό δεν τους εξασφάλιζε απόλυτη προστασία . Ο Κλαύδιος δολοφονήθηκε από τον δοκιμαστή του , ο οποίος συνωμότησε με την Αγριππίνα  στην                 

προσπάθειά της να ανεβάσει τον γιο της Νέρωνα στο θρόνο .             

                    Ακόμη και σήμερα οι παγκόσμιοι ηγέτες λαμβάνουν τα μέτρα τους σε σχέση     με την τροφή που καταναλώνουν . Δίκτυο προστασίας υπάρχει για όλους τους Αμερικανούς , για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν , για τον Ταγίπ Ερντογκάν ,                

που φοβάται ιδιαίτερα μήπως τον δηλητηριάσουν και σε όλα τα ταξίδια  του στο εξωτερικό συνοδεύεται από ομάδα δοκιμαστών . Μάλιστα , στη συνάντηση των ηγετών της ομάδας G20 που έγινε στο Μπουένες Άϊρες , ο Τούρκος Πρόεδρος είχε μαζί του Μουσουλμάνο μάγειρα που του μαγείρεψε ειδικό μενού , αλλά και προσωπικό σερβιτόρο ! Η ανησυχία του μήπως δηλητηριαστεί μπορεί να συγκριθεί ίσως μόνο με αυτήν της Κλεοπάτρας … 

                   Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 13-5-2019                    .