Που εχάθησαν ;

                                                              Που εχάθησαν ;

           Ασφυκτιών καθ’ημέραν  και ανηλεώς σφυροκοπούμενος , υφ’ όλων των δεινών , άτινα εσωρεύθησαν ένεκεν σοβούσης και υπό των ανικάνων ηγετών προκληθείσης κρίσεως , ευρίσκω ανακούφισιν ανατρέχων εις τα παρελθόντα .

           Που εχάθησαν εκείνοι οι άνθρωποι , οι σοβαροί , οι έντιμοι , οι υπεύθυνοι , οι εύθικτοι ;  Πως πλεονάζουν σήμερον οι ιδιοτελείς , οι εγωπαθείς , οι ανενδοιάστως υποκείμενοι εις πάθη αλγεινά , οι ενεργούντες πέραν της αληθούς των ανθρώπων φύσεως . Τότε είχομεν έλλειψιν χρημάτων , αλλά περίσσευμα ηθικών προθέσεων . Σήμερον , έχομεν τα πάντα , αλλά οδυρόμεθα , ως βαρέως αλγούντες . Πάσχομεν ,  υφ’ ενός ακαταλήπτου κενού και φόβου οδυνηρού , διαρκούς και αορίστου .

          Πως εχάθη ο γείτων ; Πως έσβησε η ζώσα αληθής φιλία ; Πως ηρημώθη εκ πίστεως και αγάπης η ψυχή μας ; Τα πάντα ήλλαξαν σήμερον . Που εκείνος ο άρτος , ο υπό των μαγικών χειρών της μητρός μου ζυμωθείς και οπτός εις φούρνον πυροδοτούμενον δι’ευφλέκτων πρίνων , όστις ευωδίαζε προκλητικώς ; Εύκλεκτος δε και ευφροσύνως αναλισκόμενος μετά τινας ελαίας και ολίγον τυρόν . Κυρίως δε αθώος πάσης νοσογόνου προσμείξεως .

           Τα αισθήματα ημών , ου ην , αλλά και αι αισθήσεις ημβλύνθησαν ή επορώθησαν .

Δεν έχομεν γεύσεις αληθείς , οσμάς ευωδίας , ήχους ευηκόους , αλλά και θεάματα  τέρποντα αληθώς την ψυχήν .

           Πως τα εύοσμα άνθη απώλεσαν το άρωμά τους ; Βάρβαροι ήχοι καταδυναστεύουσι την ακοήν μας . Οικτρά θεάματα αναιρούσι τας άλλοτε λεπτάς επιλογάς μας .

           Ματαίως αναζητώμεν ανάλλημα , ίνα σταθώμεν ορθοί , προ του μαίνοντος και σαρωτικού τοις πάσι θρασυτάτου κοινωνικού στροβίλου .

           Βέβαιον ει , ότι σήμερον έχομεν πλήρη μεν στόμαχον , αλλά δυσαναπλήρωτον της ψυχής ημών κενόν .

          ¨ Τα καθημερινά ¨ - Κ.Π. – Λάρισα 2018      .