Το καλοκαίρι που μας αποχαιρετά

          Ο Αύγουστος έχει μέσα του σπέρμα πένθους … Ο μήνας που κοιμήθηκε η γλυκιά Παναγιά , η ¨ μητέρα του κόσμου ¨, ήταν ίσως ο πιο κατάλληλος να πάρει μαζί του και την ¨ ξανθιά αγαπημένη παναγιά ¨, όπως τραγουδούσε κάποτε ο Τόλης Βοσκόπουλος για τη Ζωή …Ζωή Λάσκαρη… μια ωραία κοιμωμένη …

         Κάπως έτσι , καθώς το πάζλ των παιδικών σου ηρώων αποσυντίθεται , συλλαμβάνεις τον χρόνο που περνά και μας προσπερνά . Ο νους γυρνά πίσω στα καλοκαιρινά σινεμά της δεκαετίας του 70 .

        Και τι δεν έχει προβληθεί πάνω σ’αυτά τα κουφάρια του παρελθόντος . Ο Θανάσης Βέγγος δεν σταματά να τρέχει και να κάνει παλαβομάρες . Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας , ένας αμετανόητος πενηντάρης , να εντυπωσιάζει τον συνοικιακό γυναικόκοσμο με το παράστημά του . Γκιωνάκης , Ηλιόπουλος , Σταυρίδης , Βλαχοπούλου , συναγωνίζονται τον Χατζηχρήστο σε ατάκες . Αμ πώς ; Κι από κοντά ένας απελπισμένος Κούρκουλος να βάζει φωτιά στο τσαρδί του . Λιγώνονται τα θηλυκά στο αρρενωπό ζεμπέκικό του , τα ίδια αυτά θηλυκά που κλαίνε για την τραγική μοίρα της υπολοχαγού Νατάσα , ταινία της Βουγιουκλάκη .

       Εκεί μέσα άνθησε και η εντέχνως καλλιεργημένη κόντρα της λαμπερής ξανθιάς Ζωής Λάσκαρη με τη ¨συνοικιακή ¨ και οπωσδήποτε πιο γήινη Μάρθα Καραγιάννη . Και εκεί το διαισθανόσουνα . Το συνοικιακό αντρομάνι είχε ταχθεί αναφανδόν με τη Λάσκαρη , ένα άπιαστο ξανθό όνειρο , μια γυναίκα ¨ χάϊ κλας ¨, για την εποχή της . Τις άλλες , τις Μάρθες , τις σνόμπαραν . Το είδος της μελαχροινής ¨ τσουπωτής ¨ ντυμένης μονίμως με φτηνά κλαρωτά τσιτάκια , που ήταν ικανή μόνο για να τηγανίζει το μεσημέρι του καλοκαιριού κολοκυθάκια και μελιτζάνες , αφθονούσε άλλωστε στη γειτονιά , οπότε ποιος να το εκτιμήσει ;

        Φθινοπωριάζει…Και τι θυμάσαι τώρα…Αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει πια , οι πρωταγωνιστές του , όσοι τον αποτέλεσαν παίρνουν ένας – ένας τον δρόμο για το σινεμά ο ¨ Παράδεισος ¨, όπου έχει ασφαλώς μαζευτεί ένα μεγάλο καστ της Φίνος Φιλμ . Σε μας ο κόσμος αυτός κληροδότησε αναμνήσεις και αν το σκεφτείς είμαστε από αυτήν την άποψη τυχεροί .

        Σήμερα – παγκοσμίως – δεν υπάρχουν μήτε προσδοκίες , μήτε τέχνη . Ταλαιπωρημένος ο πλανήτης παραμένει όμηρος των τρελών …Του επόμενου φανατικού τζιχανιστή που θα πάρει ένα φορτηγό για να σκοτώσει ανυποψίαστους Δυτικούς πολίτες .

       Στην Ελλάδα της κρίσης και της περιδίνησης , η σκέψη και η δημιουργία μοιάζουν ρολόϊ σταματημένο . Ποίηση και λογοτεχνία , θύματα του εκδοτικού κόστους . Ό,τι σπουδαίο γράφεται , μένει συνήθως στο συρτάρι . Οι λιγοστές κινηματογραφικές ταινίες είναι συνήθως ασήμαντες , είναι αναλώσιμα προϊόντα .Τα τραγούδια του συρμού δεν τα θυμάσαι καν μέσα από ένα εξάμηνο . Στις φετινές διακοπές , στα ίδια μέρη που κάποτε οι παρέες ονειροπολούσαν τραγουδώντας Χατζιδακικές μελωδίες , άκουγα το νέο σουξέ της εποχής : ¨ Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα…¨ . Πράγματι …

        Κάπως έτσι οι μελλοντικές γενιές προπονούνται στο να έχουν κοντή μνήμη . Το βέβαιο είναι ότι δεν θα έχουν ισχυρές αναμνήσεις .

       Το ¨ ξανθό καλοκαιράκι ¨ και μαζί με την ξανθιά Ζωή , μας αποχαιρετούν . Καιρός να μαζευόμαστε . Είναι ίσως καλύτερα έτσι . Μέσα στη περισυλλογή ίσως και να ανακαλύψουμε τα φωτεινά μονοπάτια … Κάποιες διεξόδους από τις οποίες έχουμε πια απολύτως ανάγκη …

        Α.Κ. – 29-8-2017