Το καλοκαίρι που μας αποχαιρετά
Ο Αύγουστος
έχει μέσα του σπέρμα πένθους … Ο μήνας που κοιμήθηκε η γλυκιά Παναγιά , η ¨
μητέρα του κόσμου ¨, ήταν ίσως ο πιο κατάλληλος να πάρει μαζί του και την ¨
ξανθιά αγαπημένη παναγιά ¨, όπως τραγουδούσε κάποτε ο Τόλης Βοσκόπουλος για τη
Ζωή …Ζωή Λάσκαρη… μια ωραία κοιμωμένη …
Κάπως έτσι ,
καθώς το πάζλ των παιδικών σου ηρώων αποσυντίθεται , συλλαμβάνεις τον χρόνο που
περνά και μας προσπερνά . Ο νους γυρνά πίσω στα καλοκαιρινά σινεμά της
δεκαετίας του 70 .
Και τι δεν
έχει προβληθεί πάνω σ’αυτά τα κουφάρια του παρελθόντος . Ο Θανάσης Βέγγος δεν
σταματά να τρέχει και να κάνει παλαβομάρες . Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας , ένας
αμετανόητος πενηντάρης , να εντυπωσιάζει τον συνοικιακό γυναικόκοσμο με το
παράστημά του . Γκιωνάκης , Ηλιόπουλος , Σταυρίδης , Βλαχοπούλου ,
συναγωνίζονται τον Χατζηχρήστο σε ατάκες . Αμ πώς ; Κι από κοντά ένας
απελπισμένος Κούρκουλος να βάζει φωτιά στο τσαρδί του . Λιγώνονται τα θηλυκά
στο αρρενωπό ζεμπέκικό του , τα ίδια αυτά θηλυκά που κλαίνε για την τραγική μοίρα
της υπολοχαγού Νατάσα , ταινία της Βουγιουκλάκη .
Εκεί μέσα
άνθησε και η εντέχνως καλλιεργημένη κόντρα της λαμπερής ξανθιάς Ζωής Λάσκαρη με
τη ¨συνοικιακή ¨ και οπωσδήποτε πιο γήινη Μάρθα Καραγιάννη . Και εκεί το
διαισθανόσουνα . Το συνοικιακό αντρομάνι είχε ταχθεί αναφανδόν με τη Λάσκαρη ,
ένα άπιαστο ξανθό όνειρο , μια γυναίκα ¨ χάϊ κλας ¨, για την εποχή της . Τις
άλλες , τις Μάρθες , τις σνόμπαραν . Το είδος της μελαχροινής ¨ τσουπωτής ¨
ντυμένης μονίμως με φτηνά κλαρωτά τσιτάκια , που ήταν ικανή μόνο για να
τηγανίζει το μεσημέρι του καλοκαιριού κολοκυθάκια και μελιτζάνες , αφθονούσε
άλλωστε στη γειτονιά , οπότε ποιος να το εκτιμήσει ;
Φθινοπωριάζει…Και τι θυμάσαι τώρα…Αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει πια , οι
πρωταγωνιστές του , όσοι τον αποτέλεσαν παίρνουν ένας – ένας τον δρόμο για το
σινεμά ο ¨ Παράδεισος ¨, όπου έχει ασφαλώς μαζευτεί ένα μεγάλο καστ της Φίνος
Φιλμ . Σε μας ο κόσμος αυτός κληροδότησε αναμνήσεις και αν το σκεφτείς είμαστε
από αυτήν την άποψη τυχεροί .
Σήμερα – παγκοσμίως
– δεν υπάρχουν μήτε προσδοκίες , μήτε τέχνη . Ταλαιπωρημένος ο πλανήτης
παραμένει όμηρος των τρελών …Του επόμενου φανατικού τζιχανιστή που θα πάρει ένα
φορτηγό για να σκοτώσει ανυποψίαστους Δυτικούς πολίτες .
Στην Ελλάδα της
κρίσης και της περιδίνησης , η σκέψη και η δημιουργία μοιάζουν ρολόϊ
σταματημένο . Ποίηση και λογοτεχνία , θύματα του εκδοτικού κόστους . Ό,τι
σπουδαίο γράφεται , μένει συνήθως στο συρτάρι . Οι λιγοστές κινηματογραφικές
ταινίες είναι συνήθως ασήμαντες , είναι αναλώσιμα προϊόντα .Τα τραγούδια του
συρμού δεν τα θυμάσαι καν μέσα από ένα εξάμηνο . Στις φετινές διακοπές , στα
ίδια μέρη που κάποτε οι παρέες ονειροπολούσαν τραγουδώντας Χατζιδακικές
μελωδίες , άκουγα το νέο σουξέ της εποχής : ¨ Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα…¨ .
Πράγματι …
Κάπως έτσι οι
μελλοντικές γενιές προπονούνται στο να έχουν κοντή μνήμη . Το βέβαιο είναι ότι
δεν θα έχουν ισχυρές αναμνήσεις .
Το ¨ ξανθό
καλοκαιράκι ¨ και μαζί με την ξανθιά Ζωή , μας αποχαιρετούν . Καιρός να
μαζευόμαστε . Είναι ίσως καλύτερα έτσι . Μέσα στη περισυλλογή ίσως και να
ανακαλύψουμε τα φωτεινά μονοπάτια … Κάποιες διεξόδους από τις οποίες έχουμε πια
απολύτως ανάγκη …
Α.Κ. –
29-8-2017