Αντί μνημοσύνου   

 

                   ¨ Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος ¨

 

                       ¨ Επιτάφιος ¨ του Περικλέους – 430 π . χ.

 

Στην αφιλόξενη κοιλάδα της Αλβανίας ,

σιωπηλά , άταφα τα οστά 1.300 αξιωματικών

και στρατιωτών που έπεσαν για την

Ελευθερία της πατρίδας μας .

 

Ντροπή ! σ’αυτούς που σήμερα ¨ περί πολλά τυρβάζουν¨

και ξεχνούν τους ήρωες που

έδωσαν τη ζωή τους για μας .

 

Τι θα πούμε στα παιδιά μας , ότι δεν

αξιωθήκαμε να κάνουμε έναν απέριττο τάφο ,

μικρή τιμή για τη θυσία τους ;

 

Ήρωες του 40 , θα σας έχουμε βαθιά στην

καρδιά μας σαν φυλακτό .

 

Σημείωση : Οι Αρχαίοι Αθηναίοι καταδίκασαν σε θάνατο τους

9 στρατηγούς , γιατί δεν συνέλεξαν τους ναυαγούς . Σήμερα ποιός

θα δικάσει τους σημερινούς επιλήσμονες ;

 

Κ.Θ. – Βόλος 28/10/2015      .

Έκθεση με μοντέλα πλοίων

              ¨ Καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη ... λέει το σχετικό άσμα .

                 Τα καράβια-μοντέλα του Αντώνη Τζούμα , βγήκαν στον Εκθεσιακό Χώρο του Γηροκομείου Βόλου , Αργοναυτών – Κοραή , σε μια έκθεση Μικροναυπηγικής Ιστορικών Πλοίων με τίτλο ¨ Καράβια Θρύλοι Των Θαλασσών ¨ , με οικοδεσπότη τον ίδιο τον κατασκευαστή των 18 καραβιών – μοντέλων .

                 Στα εκθέματα περιλαμβάνονται πλοία που καλύπτουν μια ιστορική διαδρομή 20 και πλέον αιώνων . Από την Ρωμαϊκή γαλέρα μέχρι τη φρεγάτα ¨ Ελλάς ¨.

                 Εντυπωσιάζει τον επισκέπτη της έκθεσης η ποικιλία των μοντέλων . Πλοία θαλασσοπόρων , όπως το ¨ Σάντα Μαρία ¨ , που χρησιμοποίησε ο Χριστόφορος Κολόμβος για την ανακάλυψη της Αμερικής . Γαλέρες του 15^ου και 16^ου αιώνα , που χρησιμοποιήθηκαν στα χρόνια της Αμερικάνικης Επανάστασης . Πλοία από το πρόσφατο παρελθόν που κάθε ένα έχει τη δική του ιστορία .

                Όπως μας είπε ο Αντώνης Τζούμας : ¨ Για γίνει κανείς μοντελίστας πρέπει να έχει ταλέντο , υπομονή , επιμονή και προ παντός αγάπη γι αυτό που κάνει . Τα έργα που εκτίθενται , έγιναν μετά από χρόνια σκληρής και εντατικής δουλειάς ¨ .

                Αγαπητέ Αντώνη , για τα καλλιτεχνικά σου επιτεύγματα , σου στέλλω θερμά συγχαρητήρια και ειλικρινείς ευχές να συνεχίσεις το δημιουργικό σου έργο .

                Με εκτίμηση

                Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 19/11/2015

                 

 

                   

Εφτά φορές

               Πολύ φιλοσοφημένο το τραγούδι με τον τίτλο ¨Εφτά φορές ¨.

Παρμένο από την καθημερινότητά μας . Ο εμπνευστής – δημιουργός του ,  στιχουργός Γιώργος Παυριανός , πήρε λέξεις – έννοιες απλές από τη ζωή , τις συνέδεσε με την πιθανή πορεία – κατάληξη , που μπορούν να έχουν για τον καθένα μας και μας έδωσε τους δικούς του συλλογισμούς - προβληματισμούς και τις δικές του σκέψεις . Τα γράφει τόσο όμορφα . Ας  τα απολαύσουμε :

              Εφτά φορές

 

¨ Ό,τι δεν μπορείς να το αγγίξεις κλείστο ,

   ο,τι δεν μπορείς να το μασήσεις, φτύστο

   ό,τι δεν μπορείς να το δαγκώσεις , φίλησέ το

   κι ό,τι έμαθες ως τώρα ξέχασέ το .

 

   Και να θυμάσαι πάντα αυτό :

   Εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ !

 

   Ό,τι δεν μπορείς να τ’αναστήσεις , θάψτο

   Κι ό,τι δεν μπορείς να πεις με λόγια γράφτο .

   Ό,τι δεν μπορείς να το αντέξεις , άντεξέ το ,

   κι ό,τι πολύ μισείς , αγάπησέ το .

 

   Και να θυμάσαι πάντα αυτό :

   Εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ !

 

   Β . Π. – Βόλος 24/11/2015               

             

               

Πικρές αλήθειες

Ωραία τα κατάφερες αγαπητέ Αλέξη ,

στον κόσμο έβαλες δίλημμα , εκείνος να διαλέξει ,

να δώσει την απάντηση και να αποφασίσει ,

με μένος το δημοψήφισμα , να δώσει κάποια λύση .

 

Την εξουσία πήρατε με τυμπανοκρουσίες ,

άλλη ζωή μας τάξατε , ζωή χωρίς θυσίες ,

μα του λαού τα όνειρα τα έχετε σκοτώσει ,

τα όνειρα που κάναμε τα έχετε προδώσει .

 

Μας ρίξατε στην άβυσσο και σε καυτό καζάνι ,

τ’αβγά δεν τ’αλωνίζουμε κύριε Λαφαζάνη .

Με άγχος μας φορτώσατε αγαπητέ Σκουρλέτη ,

όλους θα σας θυμόμαστε για μήνες και για έτη .

 

Ολοι ρωτούν αμήχανα , παιδιά ποιος θα μας σώσει ;

Ακόμα και τις Τράπεζες τις έχετε κλειδώσει ,

μπράβο που μας αφίσατε χωρίς Ευρώ στη τσέπη ,

τέτοια μυαλά που έχουμε , τέτοιο κακό μας πρέπει .

 

Με λόγια μας ζαλίσατε απατηλά  μεγάλα

και που καταντήσαμε χωρίς ψωμί και γάλα ,

ουρές έξω στις Τράπεζες , ανθρώπινες αγέλες ,

είμαστε σε απόγνωση απ’τις δικές σας τρέλες .

 

Βλέπετε πως χανόμαστε , μας πήρε κατηφόρα

κοιτάξτε ως θα σώσετε την έρημη τη χώρα ,

αφού πια καταντήσαμε και των σκυλιών ρεζίλι ,

Όλοι μας εγκατέλειψαν ακόμα και οι φίλοι .

 

Αυτά που ζούμε σήμερα θα τα θυμάμαι πάντα ,

η χώρα δεν συγκρίνεται , ούτε με την Ουγκάντα .

Μυαλά αν δεν αλλάξετε και δεν σοβαρευτείτε ,

καλύτερα θα ήτανε να πάτε να κρυφτείτε .

 

Χρ. Μπουρνάκας – Λάρισα 15/11/2015              . 

Υστερόγραφο

Ζωή, αν σε ξανάρχιζα ,

αλλιώς θα σε κεντούσα ,

αλλιώς θα σε ζωγράφιζα ,

αλλιώς θα προχωρούσα .

Λιγότερα θα σου έβαζα

λουλούδια και πουλάκια ,

λιγότερα ολόδροσα ,

γαλήνια ρυάκια .

Σε φόντο γκρίζο πιότερος

θα έριχνα σκιές ,

κάπιες γωνιές κρυφότερες

για λάθος βελονιές .

Τα σχέδια καλαίσθητα

μου τα έδωσες σωστά ,

μα τα έκανα ευαίσθητα ,

τα χρύσωνα απαλά .

Το έργο μου τελείωσε ,

νομίζω υποφερτό ,

κι αν κάτι μου το μείωσε ,

φταίω μονάχα εγώ .

Όχι , δεν είμαι αχάριστη

να μη σ’ευχαριστώ ,

έχεις μια όψη ευχάριστη

κι ας το κατηγορώ .

Υ.Γ.

Ζωή μου , σου υπόσχομαι

και λόγο θα σου δώσω,

πως νύφη αν ξαναγινώ ,

ξέρω να καμαρώσω .

 

Ποίηση : Μίνα Βαϊτσαρά .

Βόλος , Σεπτέμβρης 2008  .

Φίλτατη η αλήθεια

               Η φράση ¨ Φίλος μεν Πλάτων , φίλτατη δ’αλήθεια ¨ , την είπε ο Σταγιρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης ( 384-322 π.χ ) , ο οποίος ενίοτε διαφωνούσε με τη γνώμη του δάσκαλού του Πλάτωνα .

               Κατά λέξη σημαίνει : Ο Πλάτων είναι αγαπητός , όμως , πιο αγαπητή είναι η αλήθεια .

               Τη χρησιμοποιούμε στον καθημερινό μας λόγο , όταν υποχρεωνόμαστε να διαφωνήσουμε με τους ανωτέρους μας χάριν αυτής της αλήθειας .

               Είναι ανεπίτρεπτο να παρασιωπούμε την αλήθεια από φόβο ή ιδιοτελές συμφέρον . 

 

               Β.Π. –Βόλος 23/10/2015        .     

Αχιλλέας Τζάρτζανος

               Με τη Γραμματική και το Συντακτικό του , που έγραψε , έβαλε σε σωστές και καίριες βάσεις όλο ¨ οικοδόμημα ¨ της Νέας Ελληνικής Γλώσσας,

που μετεξελίχθηκε αργότερα στη νέα Δημοτική μορφή .

              Ήταν ο μεγάλος Φιλόλογος , Παιδαγωγός , Γλωσσολόγος Αχιλλέας Τζάρτζανος  ( 1873 – 1946 ) . Τιμώντας την ιερά μνήμη του πραγματοποιούνται

κάθε δύο χρόνια Συνέδρια με την ονομασία ¨ Τζαρτζάνεια ¨, από μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας , στο Τύρνάβο , πόλη καταγωγής του Συγγραφέα .

              Υπηρέτησε σαν Φιλόλογος σε Γυμνάσια της επαρχιακής Ελλάδος και στη συνέχεια διορίστηκε Καθηγητής στο Βαρβάκειο και στο Μαράσλειο Διδασκαλείο . Το 1914 έγινε Επιθεωρητής της 1^ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας . Την περίοδο , 1917 – 1926 , τοποθετήθηκε Εκπαιδευτικός Σύμβουλος .

             Έγραψε σειρά επιστημονικών πραγματειών , γλωσσικών , ιστορικών , λαογραφικών και διδακτικών βιβλίων . Το πιο γνωστό , όμως , και το σημαντικότερο τμήμα της εργασίας του αναφέρεται σε βασικά βοηθήματα για τη διδασκαλία της αρχαίας και της νέας Ελληνικής Γλώσσας . Έργα του :

            Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης  ( 1931 )

            Συντακτικό  της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης   (1931 )

            Γραμματική της  Απλής Καθαρεύουσας              (1930 )

            Λατινική Γραμματική μετά τον θάνατό του .

            Τα προαναφερθέντα έργα από την δεκαετία του 30 έως και πολύ πρόσφατα διδάσκονταν στη Μέση Εκπαίδευση . Σήμερα εξακολουθούν να αποτελούν έργα αναφοράς .

            Αυτός ο συγγραφέας , αυτός ο μεγάλος επιστήμονας και άνθρωπος , πέθανε ξεχασμένος , το 1946 , σε θεραπευτήριο του Νταβός της Ελβετίας , όπου ενοσηλεύετο πάσχων από Φυματίωση . Ας είναι αιωνία του η μνήμη .

 

            Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 4/11/2015       .

              

 

Λόγια του ποιητή Μ . Αναγνωστάκη

 

¨               Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία , πόσω μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο , ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο , με μελαγχολεί . Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού , που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια . Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα . Κυρίως με ενοχλεί οστόμφος ,

τα μεγάλα λόγια , η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων , που για μένα  ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί , είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν .

                     Η ιστορία πλαστογραφήθηκε , εξευτελίστηκε , παραποιήθηκε . Το θέμα είναι να μην ξαναγράψουμε μια ιστορία πάλι με αποσιωπήσεις , εν ονόματι σκοπιμοτήτων δικών μας , αυτή τη φορά . Αυτό μας ρίχνει σε έναν φαύλο κύκλο λειψής ενημέρωσης   και κακής πληροφόρησης των νεωτέρων γενιών ¨ .

 

Μανόλης Αναγνωστάκης ,  ¨ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ¨ , 1/1/1983     .

Στο κλίμα της εποχής

                Βραδινό της περασμένης Πέμπτης . Περαστικός από ταβερνάκι της συνοικίας Παλαιών του Βόλου , άκουσα μια παρέα που τραγουδούσε ένα παλιό τραγούδι του Γρηγόρη Μπιθικώτση , που ταιριάζει τόσο στις μέρες μας :

¨ Παρ’ το στεφάνι μας ,

   παρ’ το γεράνι μας ,

   στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή ,

   κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου ,

   εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί ¨ .

               Πιο κάτω , μέσα από ένα καλό φαγάδικο ακούγεται η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη :

¨Έρχονται χρόνια δύσκολα ,

  γεμάτα καταιγίδες

  και εμείς του κόσμου θύματα

  μ’ατέλειωτα προβλήματα

  και λιγοστές ελπίδες ¨ .

               Ήταν όμορφες και ξεχωριστές οι στιγμές , εκείνο το βράδυ .

              

                Βασίλης Παλαμηδάς - Bόλος 15/11/2015           

Είχαν τραγικό τέλος

               Ο Μιχαήλ Μητσάκης , ο Γιώργος Βιζυηνός και ο Ρώμος Φιλύρας , υπήρξαν τρία τραγικά πρόσωπα της Λογοτεχνίας μας . Απέθαναν μόνοι και λησμονημένοι , πάσχοντες από ψυχασθένειες εις το εν Δαφνί Δρομοκαΐτιον Ίδρυμα .

               Ο  Μιχαήλ Μητσάκης ( 1863 – 1916 ) , γεννήθηκε το 1863 στα Μέγαρα . Γιος του Φιλόλογου-καθηγητού Αριστείδη και της Μαριγώς .   Το έτος 1880 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας . Σύντομα , όμως , εγκατέλειψε τις σπουδές του και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία , αρχικά με το περιοδικό ¨ Ασμοδαίος ¨ . Στη συνέχεια δημοσίευσε διάφορα άρθρα στις περισσότερες Αθηναϊκές εφημερίδες καθώς και σε πολλά περιοδικά , υπογράφοντας άλλοτε μεν με το όνομά του και άλλοτε με διάφορα ψευδώνυμα . Εξέδωσε τα περιοδικά ¨ Θόρυβος ¨ και ¨ Πρωτεύουσα ¨.  Υπήρξε συνιδρυτής του σατυρικού ¨ Άστεως ¨ της Αθήνας .  Η λαμπρή δημοσιογραφική καριέρα του διακόπηκε απότομα ,το 1896 , λόγω κορύφωσης της σωματικής του ασθένειας που είχε ξεκινήσει πριν από δύο χρόνια . Έκτοτε παρέμεινε διανοητικά ανάπηρος , φτάνοντας ως την παραφροσύνη . Από το 1914 μέχρι τον θάνατό του το 1916 , αυτά τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του , τα πέρασε στο Δρομοκαΐτιο , όπου πέθανε από πνευμονία . Τεράστιο το λογοτεχνικό έργο που ¨ άφησε ¨ από διηγήματα , κριτικά δοκίμια , ποιήματα και διάφορα χρονογραφήματα .

               O Γιώργος Βιζυηνός ( 1849 – 1896 ) , πεζογράφος , ποιητής , λόγιος , γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης το 1849 . Η οικογένειά του πτωχή με πέντε αδέλφια από μικρά ορφανά . Το έτος 1872 οι παππούδες του τον στέλνουν να σπουδάσει στην Θεολογική Σχολή Χάλκης με προοπτική να γίνει ιερωμένος . Κατά την διάρκειαν των σπουδών του γράφει αξιόλογες ποιητικές συλλογές . Το έτος 1874 εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας . Με δαπάνες του πλούσιου κηδεμόνα του Γεωργίου Ζαρείφη μεταβαίνει στη Γερμανία , όπου παρακολουθεί σεμινάρια Φιλολογίας και Φιλοσοφίας σε Γερμανικά Πανεπιστήμια . Το έτος 1884 επιστρέφει στην Ελλάδα , όπου και εκλέγεται Υφηγητής στην έδρα της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας .

                Το έτος 1892 προσβάλλεται από φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος  στις 14 Απριλίου 1892 στο Δρομοκαΐτιο Ψυχιατρείο . Εκεί ζει βυθισμένος στις ουτοπικές εμμονές του , για την εκμετάλλευση του μεταλλείου της πατρίδος του και στο παραληρηματικό πάθος του για τη νεαρά Μπετίνα Φραβασίλη μαθήτριαν του Ωδείου Αθηνών , την οποίαν ήθελε να νυμφευθεί . Πέθανε στις 15 Απριλίου 1896 , σε ηλικία 47 ετών .

               Φιλύρας Ρώμος ( 1888 – 1942 ) . Γεννήθηκε στο Δερβένι Κορινθίας . Το πραγματικό του όνομα Ιωάννης Οικονομόπουλος . Από το 1902 έχει εγκατασταθεί οικογενειακώς στον Πειραιά . Από τη μητέρα του κληρονόμησε τη θερμή και ζέουσα φύση , από τον πατέρα καθηγητή-φιλόλογο την αγάπη για τα γράμματα .

              Ταξιδεύει , και ταξιδευόμενος από μικρός στα όνειρα , σ’αυτή την ήπειρο , όπου δεν υπάρχουν σύνορα , προσπαθεί να εκφράσει τον δικό του κόσμο . Πρωτότυπος , φύση και ιδιοσυγκρασία , αν και διαβάζει πολύ και ενημερώνεται για τα πρόσφατα ρεύματα της λογοτεχνίας , αρνείται να ξεκλέψει ιδέες από τα βιβλία . Διαβάζει Σόλωνα , Παλαιά Διαθήκη , τους τραγικούς Αισχύλο και Σοφοκλή , τον Σαίξπηρ , μα πιο πολύ διαβάζει Όμηρο και Θείο Πλάτωνα .

              O Ρώμος Φιλύρας θα συνεργασθεί με εφημερίδες και περιοδικά της εποχής του , κυρίως με χρονογραφήματα και παρουσιάσεις βιβλίων . Η δημοσιογραφία τρώει λογοτέχνες , έλεγαν κάποτε .

               Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος υπολοχαγός και πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 , υποστάς κρυοπαγήματα . Αποτάχθηκε του στρατεύματος λόγω αφροδισίου νοσήματος ( σύφιλη ) το έτος 1924 .

               Από την εκδήλωση της ασθένειας ο κύκλος του Ρώμου Φυλίρα έχει κλείσει χωρίς επιστροφή . Παρά τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτιο δεν θα σταματήσει να γράφει . Όσο ζούσε έγραψε έξι ποιητικές συλλογές .

               Πέθανε , το έτος 1942 , άρρωστος , μοναχός , λησμονημένος , ενώ ήταν ακόμη νέος 46 ετών .

 

               Βασίλης Παλαμηδάς - Βόλος 15/11/2015

Το νήμα της επιβίωσης

               ¨ Αν η χώρα σου είχε σχεδόν γκρεμιστεί από έναν πόλεμο που δεν τελειώνει και που δύσκολα θα τελειώσει , τότε αναγκαστικά θα έπαιρνες τον δρόμο της φυγής , θα γινόσουν πρόσφυγας , θα ανέβαινες με την οικογένειά σου σε ένα οποιοδήποτε πλοιάριο , για να διασχίσεις τη Μεσόγειο , θα πλήρωνες όσο – όσο , για να στριμωχθείς ... ¨ . Λόγια Σύρου πρόσφυγα , που μόλις αποβιβάστηκε στις ακτές της Χίου , αυτός , η γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους .

               Άφησαν πίσω τους σπίτια , περιουσίες , όλα τα υπάρχοντά τους , για να σωθούν από τη λαίλαπα του πολέμου . Η συμφορά των Συρίων μου θυμίζει τις περιπέτειες των παππούδων μου , πριν 93 χρόνια τον Αύγουστο 1922 , όταν έξι ορφανά και ανήλικα αδέρφια από το Σεβδίκιοϊ – Σμύρνης , πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς κυνηγημένα από τις ορδές της Τούρκικης θηριωδίας . Πρώτο λιμάνι η Νάξος . Χιλιάδες οι πρόσφυγες στο νησί  . Μετά έξι μήνες προσωρινής παραμονής εγκαταστάθηκαν σε πόλεις της Ελλάδος , όπου στέριωσαν , δούλεψαν και πρόκοψαν .

               Γίναμε  χώρα διερχομένων Συρίων μεταναστών ανά την Ευρώπην . Στα σύνορα της Ελλάδος , στις εξόδους , χτυπά η καρδιά της άλλης Ελλάδος , που θυμάται τους δικούς της πρόσφυγες του 1922 . 

              Εκεί οι Γιατροί του Κόσμου , οι Γιατροί χωρίς Σύνορα , η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ , δίνουν τη μάχη για να ξαναπιάσουν οι πρόσφυγες από τη Συρία το νήμα της επιβίωσης .

              Είθε σύντομα να τελειώσει , αυτός ο τοπικός πόλεμος , που γίνεται στη Συρία και ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους . Είναι κρίμα και μέγα έγκλημα από τον μεγάλο υποκριτή που λέγεται Ε.Ε. να ανέχεται τέτοιες οδυνηρές και απαράδεκτες καταστάσεις .

 

             Βασίλειος Παλαμηδάς - Βόλος 3/11/2015