Κάθε στιγμή ανεπανάληπτη

Την περασμένη Τρίτη ξύπνησα πολύ βαριά . Τσαλακωμένος , κακόκεφος , όλα μου έφταιγαν . Ξεκίνησα πρωί-πρωί για επίσκεψη στο γιατρό .

               -Γιατρέ μου καλημέρα . Δεν είμαι καλά . Είμαι πολύ ντάουν . Τι μου συμβαίνει ;

              -Μήπως νομίζεις αγαπητέ μου ότι είσαι το κέντρο του κόσμου ; Πρέπει να γνωρίζεις ότι η Γη θα συνεχίσει να γυρίζει και χωρίς εσένα .

               Τον κοίταγα προσεκτικά τον γιατρό και άκουγα τις αμπελοφιλοσοφίες του . Δεν απάντησα ούτε με μια λέξη . Πήρα το βιβλιάριό μου και τον χαιρέτησα .

               Άρχισε να βρέχει . Αραιές ψιχάλες βροχής ¨ έδερναν ¨ το πρόσωπό μου . Εκείνη την ώρα ένα παλιό άσμα του αείμνηστου συνθέτη Γιώργου Ζαμπέτα πέρασε από τη σκέψη μου : ¨ Και η βρόχα έπεφτε στρέϊτ θρου ¨ .

              Στο σπίτι έκανα μια προσωπική επανεκτίμηση . Δεν θα γράψω κάτι καινούργιο . Όλα όσα ζούμε είναι προσωρινά . Οι άνθρωποι χάνονται στο δευτερόλεπτο , αθόρυβα , έτσι όπως ήρθαν .

              Γι αυτό κάθε στιγμή που είναι ανεπανάληπτη πρέπει να τη ζούμε και να τη χαιρόμαστε .                                 Κάθε στιγμή ανεπανάληπτη

 

 

 

              Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος , 5/9/2015               .