Όλα κ Νίκο είναι εδώ ...

                                Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ …

             Ήταν σημαντικός Έλληνας ο Νίκος Γκάτσος (1911-1992) . Ποιητής, συγγραφέας-μεταφραστής, στιχουργός. Άφησε τεράστιο έργο. Μαζί με τον συνθέτη Μάνο Χατζηδάκι έγραψαν μουσικά αριστουργήματα.

              Για τον Nίκο Γκάτσο ο συνθέτης και στιχουργός Γιώργος Ανδρέου έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο ¨ Γράμμα στον κύριο Γκάτσο ερμηνεύτρια η Τάνια Τσανακλίδου. Ένα όμορφο τραγούδι αριστούργημα, που μας ταξίδεψε σε ό,τι αγαπάμε και σε ό,τι μας πληγώνει. Η ομορφιά αυτού του τραγουδιού πονά, όπως η ίδια η ζωή.

Ας το απολαύσουμε :

            ¨Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει .

              Στα σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει.

              Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες.

              Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες.

              Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δεν μιλάει,

              την  άνοιξη όλοι προσμένουν , 

               κι αυτή προσπερνάει.          

               Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ,

               όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις,

               από της λύπης τον καιρό,

               κι όταν γυρίσεις και σε δω,

               μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις,

               της λησμονιάς πικρό νερό.

               Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει,

                και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει.

                Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει,

                το πικρό όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη.

                Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη και η Μάνη,

                Σκοτεινές μαυροφόρες μανάδες στου Οδυσσέα το Χάνι ¨ . 

                Β.Π. 

Η δική μου πατρίδα

                                             Η δική μου Πατρίδα   

          Το παρακάτω τραγούδι ¨μιλάει¨ για τη μαρτυρική μας Κύπρο. Έχει τίτλο : ¨Η δική μου Πατρίδα¨. Τη μουσική του έγραψε ο αείμνηστος συνθέτης Μάριος Τόκας (1954-2008).

         ¨Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την Πατρίδα ν’αγαπά,

          Έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.

          Η δική μου Πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό,

          Ποιο από τα δυό κομμάτια πρέπει ν’αγαπώ ; ¨

         ¨Εφυγε¨ πολύ νέος από τη ζωή. Έζησε μόνο 54 χρόνια. Και ήταν γόνιμα καλλιτεχνικά, όλα αυτά τα χρόνια.

          Ο Μάριος Τόκας γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1954 στη Λεμεσό. Έζησε από πρώτη γραμμή – ως φαντάρος – τις δύο φάσεις της Τουρκικής εισβολής.

          Έφυγε από την Κύπρο με το όνειρο να κάνει καριέρα στο πεντάγραμμο και με το πρώτο του πιάνο (δώρο του πατέρα του σε μικρή ηλικία, σε δύσκολους καιρούς) να τον βοηθήσει, να ελπίζει σε αυτό.

          Ήρθε στην Αθήνα, το 1975 , για να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή και παράλληλα σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο.

          Στα τέλη του 1978 έκανε το δισκογραφικό του ντεπούντο με τα ¨τραγούδια της παρέας¨.

          Επιλέγοντας ως ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά καθιερώθηκε με μιας στη συνείδηση του ψαγμένου μουσικόφιλου κοινού.

          Με τα ¨Λαδάδικα¨, που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος, έγραψε τη δική του χρυσή σελίδα στο πεντάγραμμο.

          Τον Μάνο Λοΐζο , θεωρούσε τον άνθρωπο που τον βοήθησε πολύ στα πρώτα  του βήματα.

          Ιδιαίτερες ήταν οι συνεργασίες του με τους Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα  Γαλάνη και Μανώλη Μητσιά, στους οποίους ¨χάρισε¨μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες του.

          Είχε καλή υγεία. Ήταν ¨μια χαρά¨ άνθρωπος. Και ξαφνικά ένας πόνος στο λαιμό δεν εννοούσε να περάσει. Πήγε στους καλύτερους γιατρούς της Αγγλίας και της Αμερικής . Δεν πέτυχε τίποτα. Ο καρκίνος τον κατέτρωγε. Μέχρι που τον βρήκε ο θάνατος το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, τον Απρίλιο του 2008.

          Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – Ιανουάριος 2017  

ΤΑ ¨ΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ ¨

                                    ΤΑ « ΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ»   

           Γράψε μας κάτι για τα Χάνια Πηλίου, μου είπαν οι καλοί φίλοι μου Οδυσσέας Φαφίτης και Αντώνης Πούλιος, πελέκα μας μια σημείωση για τον «ΠΑΝΑ» .

Το θέλεις, δεν το θέλεις, πως όμως ν’αρνηθείς ένα τόσο θερμό κάλεσμα,  όταν προέρχεται από φίλους. Δεν είναι μόνο οι φίλοι, είναι κι ο τόπος, ο τόπος της νιότης , τα πανέμορφα Χάνια, που γνώρισα στα χρόνια της αφροντισιάς, τότες που όλα ήταν έμορφα, γελούμενα, ζωηρόχρωμα. Χάνια και Πάνας , δυο λέξεις αξιαγάπητες , που με σελαλίζουν στα χρόνια της ανεμελιάς και που με ταξιδεύουν

σ’αλαργινούς καιρούς.

            Γνώρισα τα Χάνια , την εποχή που έγιναν τα εγκαίνια του ξενώνα, καλο-

καίρι του 63, όταν πέρασα κάμποσες μέρες εκεί, τον μήνα Αύγουστο. Η μοναξιά, ο πράσινος τόπος, τα μονοπάτια με τις βατομουριές, η κυρα-Θεοπούλα, οΜπάρ-

πα-Γιάννης, η Κατίνα, ο Αντώνης Πούλιος, οι βραδιές και οι μέρες, ο Αποστόλης ο Πασσιάς, η κ. Λένα, ο ¨Παράδεισος¨, οι περίπατοι, ο ¨Λούκουλος¨, το χάνι του Ζήση, ο χαμήλος τόπος, η βαθύσκιωτη γη, που την έζωναν από παντού τα κανά-

λια των παγωμένων νερών. Ο Δημήτρης ο Γατζός στον Πηλέα,     το κόκκινο Αιγαίο, ο δρόμος, που φιδοσέρνεται, η Ζαγορά η χαμένη κι απόκρυφη. Όλα  ήταν

τόσο φανταχτερά, τόσο μαγευτικά, τόσο απολαυστικά για τα χρόνια εκείνα, τα γεμάτα νιάτα και όνειρο.

           Θυμάμαι τα εγκαίνια ύστερα, 13 χρόνια απ’ τον Οκτώβρη του 63. Την προσλαλιά του προέδρου του ¨Πανός¨ προς τους παρεβρισκομένους, το δεσπότη.

Θ. Κλαψόπουλο, που έκοψε την ταινία της εισόδου στον ξενώνα, τους  εκπρο-

σώπους του αθηναϊκού τύπου, τον συγγραφέα Χρήστο Λεβάντα, τους πολλούς-

πολλούς επισκέπτες. Κρατώ στα χέρια μου το περιοδικό ¨ΠΑΝ¨ της εποχής , κοιτάζω τη φωτογραφία του, που είναι τραβηγμένη μπροστά στον ξενώνα,    το

ωραιότατο κτίριο, τις πολλές γνωστές φυσιογνωμίες, παλιούς φίλους, που πολλοί

έφυγαν πια. Ο τόπος, οι πέτρες, το δάσος πίσω. Τα μονοπάτια, που διαβήκαμε σε

ανυποψίαστες ώρες της νιότης, που νιώσαμε την καρδιά μας να κελαϊδάει τα δοξαστικά της ωραίας ηλικίας, τον καιρό, που όλα ήταν αλλιώς κι αλλιώτικα έμελλε να τραβήξουν.

           Νοσταλγώ τα Χάνια της νιότης, για όλα εκέίνα που γνώρισα εκεί, για όλα εκείνα που συζήτησα εκεί, με καλούς και αλησμόνητους φίλους. Τα πρωινά τα

ξαφνιασμένα μέσα στις νεροσυρμές, τα μεσημεριάτικα σταλίσματα στον ¨Παρά-

δεισο¨, τους εσπερινούς περιπάτους, πέρα-πέρα. Είναι κάτι, που θέλω να το ξανα-

ζήσω.  Να το ξαναζήσω με τα μάτια εκείνης της ώρας, τις αισθήσεις της ηλικί-

ας, τη δίψα της μάθησης και της γνώσης . Να ξαναμιλήσω με   τα     δέντρα του δάσους, τις αδελφές μου οξυές, που με το μαχαίρι μου σκάλισα στους κορμούς τους το ασήμαντο όνομά μου και τη χρονολογία των ημερών εκείνων : 1-9-63.

Τη στιγμή, που χαράζω αφτές τις γραμμές, έχω στη σκέψη μου όλο το πανόραμα των Χανίων: Τα δέντρα, τα μονοπάτια, τις νεροπηγές, τη ρίγανη, τις συντροφιές, που έφτιαξα εκεί, τα όμορφα χρόνια της νιότης, που έμειναν τόσο πίσω πια.

           Ο ¨ΠΑΝ¨ με ταξιδεύει και φέρνει μέσα μου το μεγάλο σάλαγο των βουνών. Οι σελίδες του με σηκώνουν και με αλαργεύουν. Βουνά, αγέραστα στηρίγματα της φυλής, αθάνατες Κάπες της Αντίστασης και της αρετής των ελλήνων. Πήλιο με τις βαθύσκιωτες συνομιλίες σου, τα μεγάλα καταφύγια, των μυστικών σου, τους αντάρτες σου και τους ηρωισμούς σου. Ίσως μου δοθεί η χάρη να ξαναγυ-

ρίσω σε σένα,  για να ξαναζήσω τις σιωπές σου, για να ξαναγευτώ τους διαλο-

γους σου. Να περπατήσω στα μονοπάτια της νιότης, να κουβεντιάσω με   τις

νεροσυρμιές σου, να καθίσω στις πέτρες που κάθισε ο Σικελιανός και σε ύμνη-

σε. Αλλά, δεν είμαι ο μόνος. Δεν είμαι η εξαίρεση. Όλοι όσοι σε γνώρισαν, όλοι όσοι κοινώνησαν απ’ τα λαΐνια των πηγών σου, όλοι όσοι σε έζησαν,      έτσι ή

αλλιώς, κοντά ή μακριά από σένα, ζουν με την ελπίδα να ξαναγυρίσουν σε  σένα,

να ξαναζήσουν τα πανέμορφα χρόνια της νιότης και της χαράς. Δεν είμαι,λοιπόν

η εξαίρεση, δεν είσαι  λοιπόν, ο τόπος, που μπορείς να ξεχαστείς. Ζεις στις καρδιές των ανθρώπων και στις μνήμες εκείνων, που ευτύχισαν να σε γνωρίσουν νέοι.

( Χρονικό που έστειλε στο περιοδικό του Φ.Ο. ¨ΠΑΝ¨ ο συγγραφέας      Ηλίας

Λεφούσης, από μια επίσκεψή του στο Πήλιο) .  

Επιμέλεια ανάρτησης :  Βασίλης Παλαμηδάς – Μέλος του Φ.Ο.¨ΠΑΝ¨ . 

          

        ¨ ΠΕΡΑΣΑ¨ – ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ    

Περπατώ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τά ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιάς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
εντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αισθήματα,
τά δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.   
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει .                  

             Η Κική Δημουλά  (1931- 2020 ) , ήταν διακεκριμένη και  πολυβραβευμένη ποιήτρια της  δεύτερης ματαπολεμικής γενιάς , με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό .                

            Η Βασιλική Ράδου ,όπως ήταν το πατρικό της όνομα , γεννήθηκε στην Αθήνα , το 1931 , με καταγωγή από την Καλαμάτα . Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της , προσελήφθη ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος , στην οποία εργάστηκε επί 25 χρόνια , έως το 1974 , οπότε κα συνταξιοδοτήθηκε .         

           Το 1954 παντρεύτηκε το ποιητή Άθω Δημουλά   ( 1921- 1986 ), ο οποίος εργαζόταν ως Πολιτικός Μηχανικός στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους . Το ζεύγος απέκτησε δύο παιδιά , τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957) .  
          Η Δημουλά ύπήρξε πολυγραφότατη ποιήτρια και στη μακρά καριέρα της απέσπασε αξιώματα , τίτλους και βραβεία .   

          Η πιο μεγάλη δημόσια αναγνώρισή της , ήταν η εκλογή της , το 2002 , ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών , στην έδρα της ποίησης .   

          Αξιόλογα βραβεία , που έλαβε για την ποιητική προσφορά της , ήταν : 

          Τιμήθηκε το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή με τίτλο : ¨ Το λίγο του κόσμου ¨ .                        

          Τιμήθηκε το 1996 ,   με το βραβείο ¨Ουράνη¨  της Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή ¨ Η εφηβεία της λήθης ¨.

          Τιμήθηκε το 2001 , με το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών .

          Τιμήθηκε το 2001 ,με τον Χρυσόν Σταυρόν του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρον της Ελληνικής Δημοκρατίας .

          Απεβίωσε ¨ πλήρης ημερών¨ σε ηλικία 89 ετών την 22 Φεβρουαρίου 2020 .

          Καλό ¨ταξίδι¨ να έχει και καλόν Παράδεισο .

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 24-2-2020               .

Ένας Χριστόδουλος που μας χρειάζεται

                                         Ένας Χριστόδουλος που μας χρειάζεται                    

                      Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον συμπλεγματικό Τούρκο         

      από το να βλέπει την Ορθοδοξία να κλαψουρίζει και       να επικαλείται την                    

      Παναγία με το : ¨ Τη Υπερμάχω ¨ !          

                      Πόσες φορές αλήθεια , θα μας σώσει η Παναγία ;  Υποθέτω ότι θα έχει            

      κουραστεί  !           

                       Όπως είχε κουραστεί και τότε , όταν οι Σελτζούκοι πολιορκούσαν  την        

      Βασιλεύουσα και ο ανθός της νιότης της , ψέλλιζε προσευχές στα μοναστήρια !                         

      Η ελληνική - τελευταία και καταϊδρωμένη – Ορθόδοξη Εκκλησία , έπρεπε να έχει

      ξεσηκώσει τον κόσμο -  αν ήθελε να κάνει κάτι  και να έχει αποτέλεσμα !                 

                      Αλλά ποιος να μιλήσει ; Εκείνοι που προσκυνούν τους ισχυρούς  του      

      χρήματος και ικανοποιούν τα κελεύσματά τους ;                 

                       Εκείνοι που μετρούν τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και ακινήτων και          

      κάθονται στο τραπέζι με τους πολιτικούς και ανοίγουν κουβέντες περί του      

     ¨δούναι και λαβείν ¨ .                

                      Αμ σήμερα δεν περνάνε αυτά που κάνανε και οι ρασοφόροι το 1453 , όταν              

      είχε πλέον φτάσει η κατάπτωση στο μη περαιτέρω !                

                      Εδώ θέλει Παπαφλέσσα και Γρηγόριο τον Ε΄! Ειδεμή , αν δεν έχεις τα κότσια ,          

     κάτσε στα αβγά σου , και μην εξευτελίζεις τον αγώνα και την πίκρα ενός λαού με          

     κλάψες και προσευχές !                

                     Και αφού δεν μπορεί να μιλήσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης , ας μιλήσουν         

     οι μητροπολίτες που υπάγονται σε εκείνον .                                  

                     Aς έβγαιναν στους δρόμους , ας ξεσήκωναν τον κόσμο , ας πήγαιναν στο       

    Βατικανό  να ταρακουνήσουν τον έτερο ακίνητο ¨ Βούδα ¨ της Χριστιανοσύνης , που           

    κάθεται κι εκείνος στα μαλακά του θρόνου του !                  

                    Είδαμε προχθές έναν γελοίο δικτάτορα   ( όσο γερνάει τόσο φέρνει του           

    Αδόλφου ) να βεβηλώνει τον μεγάλο ναό της Ορθοδοξίας !                    

                    Γελοίος , γλοιώδης , ουτιδανός ! Σύρθηκε  να γίνει φιλοξενούμενος στο

   δικό μας σπίτι , που το έχει καταπατήσει με λεπίδι και αίμα !                    

                   Ο αγύρτης , ο μουσαφίρης  , ο ξένος προς τα ευρωπαϊκά χώματα  και τις               

   δικές μας πατρίδες !                   

                   Κι από κοντά οι χιλιάδες χαχόλοι , που τους βλέπουν  οι σοβαροί και      

 Φιλοευρωπαϊστές  Τούρκοι και τους γυρίζουν τα άντερα!           

                  Με τα χαλάκια τους , αποδεκτοί και με την τρύπια κάλτσα αναδύουσα   

 άρωμα ροκφόρ , πρώτη μούρη ! Κι εμείς ; Εμείς βαράγαμε τις καμπάνες ¨πένθιμα¨     

και ψάλαμε το ¨ Τη Υπερμάχω . Όχι στην Άγια Σοφιά , αλλά στην ασφάλεια               

του σπιτιού μας ! Μεγαλύτερη χαρά δεν μπορούσαμε να δώσουμε στον ανώμαλο !

                Αντί να γίνει μια συγκέντρωση με εκατομμύρια Έλληνες στο κέντρο των                 

Αθηνών ,  βαρέσαμε τις καμπάνες , ρίξαμε και δυο ψαλμούς κατ’εντολήν του

καρκινοβατούντος Αρχιεπισκόπου και ύστερα καθίσουμε να δούμε τουρκικά

σίριαλ στα τουρκοκρατούμενα κανάλια  μας !           

               Ε , ρε Χριστόδουλος που μας χρειάζεται !                     

               Εφημερίδα ¨Δημοκρατία ¨ 25-7-2020 .

 

                 

                      

Νοστιμιζδει τον γραπό λόγο

                                                    Νοστιμίζει τον γραπτό λόγο                         

                           Τα έξυπνα ευφυολογήματα και ευτράπελα , που συμπεριλαμβάνονται         

            μέσα , στο γραπτό λόγο αποτελούν το ¨Αττικό άλας ¨ που κάνει το γενικό σύνολον         

            του κειμένου πιο ενδιαφέρον και απολαυστικό για το κοινό .           

                           Η φράση ¨ Αττικό άλας ¨ είναι αρχαία ελληνική και λεγόταν στην Αθήνα     

            και κατ’επέκταση στην Αττική , την πατρίδα του ανθρώπινου πνεύματος .                 

            Χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το λόγο που συνδυάζει ευστροφία πνεύματος ,

            ευφράδεια και πνευματώδες χιούμορ , προσδίδοντάς του μια ανάλαφρη χάρη .          

           Όλοι  έχουμε διαβάσει και ακούσει , για τη μεγάλη σημασία που έχει το   

          αλάτι στην ανθρώπινη ζωή. Με τα συστατικά του στοιχεία νοστιμίζει τα φαγητά              

          και τα συντηρεί . Κατά τον ίδιο τρόπο και τα αρχαία ευφυολογήματα και τα                

          ευτράπελα που περιλαμβάνονται σε κάθε παρόμοιο πόνημα , σαν αλάτι κι αυτά   

          νοστιμίζουν τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται και τα συντηρούν ευχάριστα       

          στη μνήμη μας . Είναι σύντομα και καυστικά , όπως λιγοστό αλλά πικάντικο είναι και   

         το αλάτι που ρίχνουμε στο φαγητό μας .               

                       Η λεπτή ειρωνεία τους , ο έξυπνος και κομψός λόγος τους , κάνουν στα κείμενα          

         στα οποία αναφέρονται , χαριτωμένα και διασκεδαστικά , καθιστώντας τα ταυτόχρονα                 

         και τερπνά .

                      Β.Π. - ¨ Λογοτεχνικές σκέψεις ¨- Ιούλιος 2020  

Ετρώθη το πατριωτικό συναίσθημα

                                          Ετρώθη το Πατριωτικό συναίσθημα        

          Μοιάζει σαν μια παρτίδα σκάκι η όλη ιστορία . Με τον μυστικό διάλογο στο Βερολίνο με Τουρκία , μετά το θλιβερό γεγονός , από μέρους της Αγκύρας ,της μεταβολής λειτουργίας    του Ναού της Αγίας Σοφίας από Μουσείο σε Τζαμί . Αυτό με άλλα λόγια στη ¨Γλώσσα¨   του     σκάκι λέγεται : ¨ Χάσαμε τον Βασιλιά και τη Βασίλισσα και ποντάρουμε τα ρέστα μας     στα     θλιβερά πιόνια ¨ .       

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 15-7- 2020       

Μεγάλος Πανεπιστημιακός δάσκαλος

Μεγάλος Πανεπιστημιακός Δάσκαλος                              

                              Στις 12 Ιουλίου 2020 , πριν τέσσερα χρόνια  , απεβίωσε ο καθηγητής της                  

            Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης , Δημήτριος                       

            Μαρωνίτης .                               

                              Διετέλεσε εκτός από την ιδιότητα του Καθηγητού , Φιλόλογος  κριτικός         

            της νέας ελληνικής  λογοτεχνίας , κλασικός φιλόλογος , μεταφραστής       αρχαίων             

            Ελλήνων συγγραφέων και δοκιμιογράφος .                           

                           Τον Ιανουάριο του 1968 ,  απολύθηκε ,μαζί με άλλους 53 καθηγητές από το           

            Πανεπιστήμιο , για τα πολιτικά του φρονήματα . Δεύτερη σύλληψη  και

            εγκλεισμός στις Φυλακές  Κορυδαλλού,το 1971 . Τρίτη σύλληψη και                           

            εγκλεισμός για οκτώ μήνες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ , το 1973 .                  

            Β.Π. – Βόλος            

                   

               

  

Το,σκάκι , ένα παιχνίδι ανεξάντλητο

                                           Το σκάκι ,  ένα παιχνίδι ανεξάντλητο                 

                       Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι ανεξάντλητο , πολύ δύσκολο και έξυπνο ,        

         λες κι έχει δική του προσωπικότητα . Κινείται στα όριά του μαγικού ,  επειδή     

         θυμίζει την ανθρώπινη ζωή .                               

                       Έχει ανατροπές ¨ να φαν κι κότες ¨. Τα κέρδη μπορούν εξελιχθούν  σε      

        ζημιές , και οι εύκολες νίκες συνήθως είναι παγίδες και οι μικρές απώλειες        

        μπορούν να εξασφαλίσουν την οριστική επικράτηση . Όταν έρχεται η μαύρη    

        ώρα , εκείνη η άχαρη στιγμή  που από το πουθενά βυθίζεσαι , καταλαβαίνες            

        πόσο λάθος  ήταν η κίνηση που είχες κάνει   .

            

                       Τα πιόνια που θυσιάστηκαν για να ανοίξουν τις ελληνικές άμυνες ήταν              

         Ευρωπαϊκα κονδύλια , τα μεγάλα πακέτα με  ότι μας τα  χαρίζουν ¨ τα κορόϊδια ¨       

         οι   Ευρωπαίοι , ενώ στην πραγματικότητα έκαναν ότι δεν βλέπουν . Είχαν      

         απώτερο στόχο να μας περάσουν μια βαριά λαιμαργιά με αλυσίδες και να μας       

         περιφέρουν για κα να δυό αιώνες για να βγάζουν χρήμα , εκείνοι αρκουδιάρηδες    

         και εμείς οι αρκούδες .                       

                      Είχαμε την ευκαιρία να αναστρέψουμε το παιχνίδι , να το γυρίσουμε ,        

        όπως λένε , στο ποδόσφαιρο , βγαίνοντας σε φουλ επίθεση με ό,τι είχαμε στη          

        διάθεσή μας  . Ακόμα και αν χάναμε , θα κάναμε εντύπωση , βρε αδελφέ .                

                      Αυτή η λαμπρή ευκαιρία ήταν τα ΄Ίμια .  Εμείς κάναμε πίσω ,         

      συνεχίσαμε να μασουλάμε δωρεάν τυρί και τώρα όλοι μας προετοιμάζουν        

       για το πολύ μεγάλο ματ .          

                      Κατά την άποψη πολλών , οι οποίοι μπορεί να έχουν και δίκιο , το ματς   

       ήταν καταδικασμένο , από τη στιγμή που χάσαμε τον βασιλιά και τη βασίλισσα      

      και ποντάραμε τα ρέστα μας στα θλιβερά τα πιόνια .         

                     Δ.Κ. – Αθήνα – Ιούλιος 2020    .    

 

                       

   

Θα μπορούσαν να βοηθήσουν ...

                                   Θα μπορούσαν να βοηθήσουν …                                         

                Διάβασα ότι καταρρέει το σπίτι του Κωστή Παλαμά , του εθνικού   

ποιητή , στην Πλάκα . Καταρρέει και ουδείς δείχνει να ενδιαφέρεται   για

τη διάσωσή του . Είδα , όμως , να δημοσιεύεται και ένας άλλος     πίνακας ,         

με τις δέκα κορυφαίες ναυτιλιακές εταιρίες ελληνικών συμφερόντων , την            

οποίαν παρουσίασε ο Οργανισμός Vessels Value .                       

               Στην  κορυφή βρίσκεται ο Γιάννης Αγγελικούσης με 128 πλοία αξίας      

9,01 δισεκατομμυρίων δολαρίων . Και ακολουθούν ο Γιώργος Προκοπίου με     

128 πλοία αξίας 5,54 δις. Γιώργος Οικονόμου με 120 πλοία αξία 4,49 δις.        

Νίκος Μαρτίνος με 96 πλοία αξίας 3.18 δις, Πήτερ Λιβανός με 34 πλοία 2,99 δις,         

Άννα Αγγελικούση με 72 πλοία αξίας 2,88 δις, Κωνσταντίνος Κωνσταντακόπουλος   

με 72 πλοία αξίας 2,32 δις, Νίκος  Τσάκος με 68 πλοία αξίας 2,44 δις, και Αγγελική    

Φράγγου με 125 πλοία αξίας 2,17 δισεκατομμύρια  δολάρια .                  

                  Μέχρι τον περασμένο Απρίλιο , με στοιχεία του ιδίου Οργανισμού  η            

συνολική αξία των ελληνικών συμφερόντων εμπορικού στόλου υπερέβαινε τα         

100 δισεκατομμύρια δολάρια .                      

                   Οργανωμένα ,πρόσφατα , ο ελληνικών συμφερόντων στόλος έφθανε τα 100,446  δισεκατομμύρια δολάρια και βρίσκονταν στη δεύτερη θέση πίσω από την              

Ιαπωνία . Η αξία των πλοίων ιαπωνικών συμφερόντων σε 108,065 δις, δολάρια       

ήταν μειωμένη κατά 9 δις, σε σύγκριση με το 2019 . Η μείωση οφείλονταν στην          

πτώση της τιμής των φορτηγών πλοίων . Στη Τρίτη θέση η Κίνα , που ακολουθεί      

κατά πόδας την Ελλάδα , με στόλο αξίας 96,5 δις, δολαρίων   .                    

                   Τα τελευταία χρόνια η αξία του ελληνόκτητου στόλου υπερβαίνει            

σταθερά τα 100  δις , και η χώρα μας κυριαρχεί  στην αγορά των δεξαμενοπλοίων .             

                    Λέω εγώ τώρα , με το λίγο μυαλό μου . Τι θα κόστιζε  σε όλους αυτούς              

τους άξιους καθ’όλα και διεθνώς αναγνωρισμένους και  ζάμπλουτους συμπατριώτες      

μας να βάλουν το χέρι στη τσέπη και να πουν : ¨ Εμείς αναστηλώνουμε και κάνουμε    

καινούργιο το σπίτι του Κωστή Παλαμά ¨.                  

                    Κορονοϊό έχουμε , κρίση και φόβος , ας μην πάνε φέτος διακοπές με το   

σκάφος , ας μη φιλοξενήσουν φίλους τους στα σκάφη τους , ας πουν ¨ Πάμε να       

φτιάξουμε  το σπίτι του Παλαμά ! ¨ .                   

                    Θα μου πείτε , ¨ Υπάρχει το Ίδρυμα Νιάρχου , που τελικώς θεραπεύει     

και καλύπτει κάθε κενό . Αλλά γιατί δεν παραδειγματίζονται οι σημερινοί εφοπλιστές     

από το παράδειγμα του Νιάρχου , του Ωνάση , του Λάτση , των Πατεράδων ; Το σπίτι    

του Παλαμά περιμένει . Και δεν θα αντέξει πολύ ακόμα  .            

                   Δ . Κ .  – Αθήνα – Ιούλιος 2020       .