Οι νόμοι της αγοράς επεκράτησαν ...

               Το 1973 στη Μπεζανσόν της Γαλλίας έβαλε λουκέτο το

 εργοστάσιο ωρολογοποιίας Lip . Η ιδιοκτήτρια εταιρεία αποφάσισε να κατεβάσει ρολά , γιατί δεν έβγαινε στα Κόστα λειτουργίας του εργοστασίου , ενώ τα ρολόγια του δεν ήταν ανταγωνιστικά στην αγορά.

               Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο με την επιτροπή αγώνα , που είχαν συστήσει από τον Μάη του 1968 , αποφάσισαν να αναλάβουν οι ίδιοι τη λειτουργία του . Συνέχισαν την κατασκευή ρολογιών και κάλεσαν συνδικαλιστικές ενώσεις και φορείς απ’όλη τη Γαλλία και το εξωτερικό να ενισχύσουν την προσπάθεια .

               Χιλιάδες Γάλλοι εμφορούμενοι από επαναστατικό οίστρο , αφού επρόκειτο για μια νέα προσπάθεια , πέρα και πάνω από καπιταλιστικά δεδομένα , όπως νόμιζαν , ανταποκρίθηκαν στην έκκληση και άρχισαν να αγοράζουν τα ρολόγια της Lip .

               Τα αγόρασαν τον πρώτο χρόνο , το δεύτερο , τον τρίτο , τον τέταρτο έπαυσαν να τα αγοράζουν διότι τα μοντέλα πλέον δεν ανανεώνονταν , αφού δεν είχαν γίνει επενδύσεις εκσυγχρονισμού και αντικατάστασης τεχνολογίας , την ώρα που τα ρολόγια άλλων ιδιωτικών εργοστασίων ήταν πιο σύγχρονα και ελκυστικά στην αγορά .

               Οι νόμοι της αγοράς επεκράτησαν της χωρίς κέρδος αυτοδιαχείρησης του εργοστασίου , με αποτέλεσμα το εγχείρημα να τερματιστεί και τελικά οι 480 εργαζόμενοι της βιομηχανίας να μείνουν άνεργοι .

               Το παράδειγμα του εργοστασίου της Lip ήρθε τελευταία στην ελληνική επικαιρότητα , με το κλείσιμο εργοστασίων στη ΒΙΠΕ Βόλου,λόγω της κρίσης , αλλά και του υψηλού κόστους παραγωγής στην ελληνική βιομηχανία , τα προϊόντα της οποίας δεν είναι ανταγωνιστικά στις αγορές .

               Αναπτύσσεται με χρονική καθυστέρηση ένα κίνημα αυτοδιαχείρισης των κλειστών εργοστασίων , που διακατέχεται από επαναστατικό οίστρο , με την ευκαιρία και της αριστερής κυβέρνησης , το οποίο ωστόσο δεν λαμβάνει υπόψη του μια βασική αρχή : Την παγκοσμιοποίση της καπιταλιστικής οικονομίας , με τους όρους της οποίας λειτουργεί η αγορά .

               Εγχειρήματα όπως της ΒΙΟΜΕ , θα αποτύχουν με την πρόοδο του χρόνου , όχι για κάποιον άλλο λόγο , αλλά διότι οι αγορές είναι σκληρές , πολύ σκληρές στα προϊόντα που διακινούνται . Θέλουν τον συνεχή εκσυγχρονισμό τους , την ελκυστική συσκευασία τους , την προβολή τους .

               Και σ’αυτά , μόνο βιομηχανίες που λειτουργούν σε καπιταλιστική βάση μπορούν να ανταποκριθούν . Βιομηχανίες που λειτουργούν σε αυτοδιαχειριζόμενη βάση , όπου το κέρδος εξοβελίζεται,με μαθηματική ακρίβεια , οδηγούνται σε θάνατο . Εκτός και αν συντηρηθούν από τον Κρατικό κορβανά ... 

 

               Σ . Δ. – Βόλος 27/3/2016

                

     

Τα τέσσερα πριν

                                           Πριν γράψεις σκέψου !

                                           Πριν κατακρίνεις περίμενε !

                                           Πριν προσευχηθείς συγχώρα !

                                           Πριν παραιτηθείς προσπάθησε !

 

                                           Β.Π. – Βόλος 18/3/2016

Αποκριά της Σμύρνης

               Παλαιός δημοσιογράφος , συνεργάτης της ¨ Εστίας ¨ ο Γεώργιος Φακίρης , σε ρεπορτάζ που έκανε για την ¨ Αποκριά της Σμύρνης ¨ , περιγράφει τις συνήθειες , με τα ήθη και τα έθιμα των Σμυρναίων καθώς επίσης την αρχοντιά και τον ¨ πλούτο ¨ της πόλης στα προπολεμικά χρόνια .

            ¨ Σήμερα οι κρύες απόκριες που περνούμε με την ¨ Καμήλα ¨ και τους ¨ Φασουλήδες ¨ , μ’έκαναν να θυμηθώ τις αποκριές της Σμύρνης . Και για να βαστάξω μια σειρά από την καλή διάθεση να πω σ’όλους τις εντυπώσεις μου και τις αραδιάζω στο άσπρο χαρτί .

               Αρχίζω ανάποδα , από την τελευταία μέρα ή μάλιστα από τα ξημερώματα της Καθαρής , που οι Τσιγγάνες μου χαλούσαν τον ήσυχο ύπνο μου , ύπνο γλυκό , ύστερα από ξενυχτήματα τόσων ημερών .

               Μάντζα , μακαρόνια , Μάντζα , Mάντζα κοκώνα !

               Και με τις φωνές αυτές βγαλμένες από τη μύτη και όχι από το στόμα γυρίζουν στους δρόμους με τα σακούλια και τα καλάθια και μαζεύουν ανάκατα ό,τι αποφάγι τους δώσει κάθε σπίτι . Και είναι πολλά εκείνη τη μέρα , γιατί κανένας δεν αρτίζει το στόμα του με κρεάτινα φαγητά . Τα θαλασσινά είναι άφθονα εκεί και όλη η ποικιλία των νηστίσιμων σε μεγάλη φθήνια . Λίγα μακαρόνια μόνο φυλάγουνε για να πάνε έξω στα χωράφια να τα θάψουν και να συμβολίσουν όλους τους δαίμονας της σάρκας που τους νικούν , και με προσοχή και νηστεία θα περιμένουν το Πάσχα αγνοί και άσπιλοι !

               Και γυρίζουν τους δρόμους οι Τσιγγάνες και εξακολουθούν να ξυπνούν τον κόσμο .

              -Μάντζα ! μακαρόνια Μάντζα ! Μάντζα κοκώνα !

               Κ’έχουν δίκηο να κάνουν αυτή τη θυσία γιατί τρελαίνεται ο κόσμος εκεί τις αποκριές .

               Δεν είναι όπως εδώ που ο κόσμος εγήρασε πριν την ώρα του και όλα τα βαριέται πια , όλα τα σιχαίνεται . Εκεί και οι γέροι γίνονται παιδιά και τα παιδιά δαιμόνοι .

               Η τρελή νύφη της Αποκριάς έχει πολλές ομορφιές και ρίχνει στα δίχτυα της όλο τον κόσμο . Είναι αλήθεια πως τη μέρα δεν βλέπεις στο δρόμο μεγάλη φασαρία , μα τη νύχτα ! Την νύχτα ανοίγουν όλα τα σπίτια , φωτίζονται και μπαινοβγαίνουν οι κουδουνάτοι με τις άγριες μάσκες και με την αλλοιώτικη φωνή , φωνή χονδρή , φωνή χονδρή με γλώσσα ακατανόητη για τους ξένους , με αρμένικη προφορά και αρμένικες λέξεις , λέξεις ελληνικές φθαρμένες και τουρκικά και ό,τι θέλεις και τρέχουν πια οι κοπέλλες ευχαριστημένες γιατί τις πειράζουν , καταχαρούμενες που θ’ακούσουν από έναν άγνωστο Κουδουνάτο ( κουδουνάτοι είναι οι μασκαράδες ) γλυκά λόγια για το καλό τους , τον αγαπημένο . Και όχι μόνον αυτό γιατί μερικοί είναι πιο αναιδείς και βγάζουν στη φόρα μικρά σκανδαλάκια και ξεσκεπάζουν φυλαγμένα μυστικά και γαργαλίζουν την περιέργεια και γενούν θυμούς που περνούν ύστερα από λίγο ! 

             Έτσι ο ευγενικός δρόμος του Τράσσεν , το Χαλεπλή σοκάκι , γεμίζει κόσμο και ξεσκουντιέσαι και σπρώχνεσαι και από πάνω σου φωτεινά τόξα από γκάζι προκαλούν τον κόσμο σε ευθυμία , σε χαρά με τα αξιόλογα ρητά . Ευθυμία σου φωνάζουν τα φωτεινά γράμματα, χαραγμένα θαρρείς στο φωτεινό ουρανό . Διασκέδασε , τραγούδα , σου παραγγέλνουν παρέκει με το τρεμοσβυσμένο φως .

            Έπειτα στο δρόμο τα κολόρια μικρά σπίρτα με βεγγαλικό φως αστράφτουν για μια στιγμή και άσχημες μάσκες γίνονται συχαμερές και ομορφαίνουν πιο πολύ οι όμορφες Σμυρνιές για την αντίθεσιν , άμα το τριανταφυλλί φως σχηματίζει γύρω τους φανταστικό στεφάνι.

            Όλα τα σπίτια είναι ανοικτά . Κανείς δεν θα σ’εμποδίσει να μπεις μέσα και να τραγανήσεις λίγα γλυκίσματα , να πιης κονιάκ , κρασί , να χορέψεις , να διασκεδάσεις και να φύγεις έπειτα για να πας παρακάτω , σ’άλλο σπίτι να κάνεις τα ίδια .

               Και όλα τα σπίτια που ανοίγονται στο δρόμο επάνω , με τις γιαλωτές πόρτες και τον ευρύχωρο προθάλαμο χύνουν έξω κύματα τραγουδιών και φώτων .

                Τα μανδολίνα και οι κιθάρες έχουν μεγάλη πέραση . Κ’επειδή δεν θα βρεις άνθρωπο που να μην ξέρει ένα από αυτά τα δύο όργανα , όλοι φιλοτιμούνται ποιός να παίξει καλύτερα και οι γλυκείς ήχοι απαλύνουν τις βραχνές φωνές του κόσμου !

                Κάτω στο Quais ο κόσμος είναι πιο λίγος αλλά τ’αμάξια είναι σε μεγαλύτερη κίνηση . Χιλιάδες καφεσαντάν είναι ανοικτά στο λαό και το Monaco , το Palais-Cristal ο Kapetan Paulo , το Eldorado και χίλια άλλα μαζεύουν νεολαία και ξένους και διασκεδάζουν πολύ ακριβά με τις τραγουδίστριες ίσα με τα μεσάνυχτα για να χορεύουν ίσα με το πρωί .

               Αλλά οι οικογένειες , ο καλός κόσμος που λένε , πάει στους χορούς που παραβγαίνουν στην ομορφιά και τη χάρη του ¨ Παρνασσού ¨ . Πλούσιες λέσχες , με ατέλειωτες σάλες μαζεύουν τις οικογένειες των μετόχων και Σμυρναίικες κοπέλλες και οι Σμυρναίες κυρίες δείχνουν εκεί όλα τα πλούτη των , όλα τα κάλλη .

                Η Ελληνική λέσχη, η Ευρωπαϊκή , το Νιού κλαμπ , γίνονται με μια βραδιά μουσεία αληθινά και τόπος διαγωνισμού ανατολικής ομορφιάς .

                Και κάτω από τις μικρές μάσκες ξεπετούν φωτεινές αχτίνες,τα μάτια εκείνα που ξετρελαίνουν κόσμο μεγάλα , μαύρα , γλυκά , τυραννικά , λίγες δεν έχουν μάτια , μάτια τέτοια δηλαδή , που μιλούν , που σου λεν τη ζωή και τη δύναμη που κρύβουν τα γυναικεία εκείνα σώματα . Και χάνεσαι σε μια στιγμή και πετάς αψηλά σε Τούρκικο παράδεισο που μόνον τα Ουρί μπορεί να σου ειπούν τόσα τραγούδια και να σου ψάλουν την ευτυχία που μια στιγμή σου χαρίζει η τάδε Μάγισσα που πέφτει μεθυσμένη στην αγκαλιά σου για να την σύρεις στο τρελό βαλς , ελαφρή , ακούραστη .

               Την τελευταία Κυριακή , όμως , στούς δρόμους γίνεται μεγάλο κακό . Εκεί που τη νύκτα ακούνε τόσα , τώρα μαυρίζουν από κόσμο . Οι άμαξες που κουβαλούν τους κουδουνάτους σέρνονται , τα άλογα τα βαστούν από τα γκέμια και από στιγμή σε στιγμή , κινδυνεύεις να τυφλωθείς από τις φασόλες και τα κουφέτα !

               Εβραίοι με κοφάκια γεμάτα έχουν στήσει σε κάθε γωνιά το πρόχειρο μαγαζάκι που αγοράζει ο κόσμος με λαχτάρα το εμπόρευμά τους για να πετροβοληθεί , να γελάσει και από τα μπαλκόνια που λυγίζουν από το βάρος και από τ’αμάξια που αργοπερπατούν και από το δρόμο ,  στήνεται μεγάλος πόλεμος .

               Έτσι βραδιάζει , όλοι γυρίζουν σπίτι των και μόνον μέρες έπειτα , στους στρωμένους δρόμους γλιστράς και παραπατείς από τις φασόλες που έχουν σχηματίσει ένα δάκτυλο στρώμα επάνω από τις πέτρες .

               Αλλά δεν τελειώνουν εδώ οι αποκριές . Μετά το θάψιμο των μακαρονιών της Καθαρής Δευτέρας , ύστερα από το εξοχικό γλέντι είναι και το Mardgras του οποίου την εικόνα αδυνατώ σα σας δώσω γιατί έβρεχε πολύ την ημέραν εκείνη .

               Είναι ξημερώματα της Καθαρής Δευτέρας και γυρίζω από το μπαλ-μασκέ του Νιου-κλαμπ . Μπροστά στο σπίτι επάνω στα δέντρα , λυπητερά κράζουν οι δεκοχτούρες το παραπονετικό τους τραγούδι : - Δεκοχτώ ! Δεκοχτώ !

               Πως μ’εκρύωσε το τραγούδι αυτό και πως έσβυσε με μιας , όλη την ευχαρίστηση που εκουβαλούσα από την στολισμένη σάλα με τόσα ζωντανά λουλούδια , στην έρημή μου κάμαρα !

 

             Λογοτεχνικές αναζητήσεις Β.Π.            ¨ Εστία ¨ - 14/2/1895     

                   

          

Ειδομένη

               Αυτό που συμβαίνει στην Ειδομένη είναι η ντροπή του ανθρώπινου πολιτισμού . Δέκα πέντε χιλιάδες άνθρωποι , μέρες τώρα, ζουν μέσα στη βροχή , στη λάσπη , στη βρομιά , στα σκουπίδια , στις αρρώστιες . Κλειστοί ορίζοντες . Απελπισία και αγανάκτηση .

                Το Ελληνικό Κράτος επιμένει να μην ανακατεύεται . Η Ειδομένη είναι ένα στρατόπεδο εξαθλιωμένων στην ελληνική επικράτεια , από τη δικαιοδοσία της οποίας το ελληνικό κράτος παραιτείται εντέχνως για υστερόβουλους λόγους . Επειδή χρειάζεται εχθρούς ξένους και επειδή κάνει συνδικαλισμό . Δεν ξέρω , δεν είδα , δεν ασχολήθηκα με το πρόβλημα , άρα δεν υπάρχει .

                Η Ειδομένη κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση . Οι απελπισμένοι της Ειδομένης είναι ευάλωτοι στις επιδημίες , στην απελπισία , στη σύγχυση . Αν πας εκεί , καταλαβαίνεις ότι κάτι θα συμβεί . Κάτι τρομερό για τον πολιτισμό μας . Κάτι που θα μας κάνει να ντρεπόμαστε .

 

               Β.Π. – Βόλος 22/3/2016

                                                   

Πάλι οι ίδιοι λαοί μέσα στο ¨καμίνι¨ ...

               Τέμπη ... Η πρόωρα ανθισμένη φύση , που φίλησαν οι δικοί μας Θεοί και που ύμνησαν ζωγράφοι και ποιητές . Αυτή η απίθανη συστάδα από δάφνες , μυρτιές , αγριομηλιές δεν σου προξενούν ευφορικά συναισθήματα .

               Με άνθη Επιταφίου μοιάζουν εφέτος  .¨ Αι γενεαί πάσαι ¨ των λαών της πάλαι ποτέ Μεσοποταμίας διαβαίνουν την κοιλάδα και εμείς – αιδημόνως – σιωπούμε . Ο Απόλλωνας παίζει τη λύρα του πένθιμα. Δίπλα του η νύμφη , η Δάφνη , δακρύζει ...

               Τι νάναι τάχατες πιο σκληρό για τους ανθρώπους ; Το αντίξοο ταξίδι με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα ή μήπως η απώλεια μιας πατρίδας ; Ασφαλώς το δεύτερο . Γιατί το δράμα της μετακίνησης τελειώνει κάποτε . Και οι δικοί μας το 22 με πολύ αίμα και δάκρυ ¨έφυγαν¨ απ’ τη Σμύρνη . Μα σαν έφτασαν εδώ και περάσανε τα χρόνια , το ματωμένο ταξίδι ξεχάστηκε , μόνο κάτι ντοκιμαντέρ με αρχειακό υλικό εποχής μας το θυμίζει . Ο πόνος ... Ο πόνος από τη χαμένη πατρίδα , τα ¨ ματωμένα χώματα ¨ είναι που έμεινε . Αχ , τι τα θες ; Χίλιες ξενιτιές δεν κάνουν μια πατρίδα ...

 

              Β . Π. – Βόλος 1/3/2016

 

Σημαντικά και σπουδαία αφιερώματα

               Συμπληρώθηκαν την 6 Μαρτίου 2016 , 122 χρόνια από την μετατροπή του περιοδικού  ¨ Εστία¨ σε καθημερινή εφημερίδα . Παρά το γεγονός ότι σημαντικά και σπουδαία αφιερώματα έχουν γίνει μέχρι τώρα σε διάφορες ιστορικές επετείους , παραμένουν άγνωστες ιστορικές στιγμές ,  παράμετροι , που αφορούν την¨ Εστίαν¨ , της οποίας ο τίτλος συμπληρώνει εφέτος 140 χρόνια ζωής από τότε που είδε το φως της δημοσιότητος αρχικώς ως περιοδικό .

              Το γεγονός ότι το πρώτο φύλλο της εφημερίδος εκδόθηκε σε τριανταφυλλί χαρτί , ότι εκδόθηκε ¨ανάποδα¨ και συνεχίζονται να μετράνε διπλά τα χρόνια , δηλαδή υπολογίζεται το 1876 ως έτος ιδρύσεως και το 1894 ως έτος εκδόσεως της εφημερίδος , τροφοδότησαν έρευνες , συζητήσεις και θρύλους . Στο γεγονός αυτό συνέβαλαν σημαντικές προσωπικότητες της εποχής , όπως ο Γεώργιος Σουρής , ο οποίος έσπευσε να προαναγγείλει την μετατροπή του περιοδικού σε εφημερίδα :

            ¨ Εστία η περίπυστος και πολυχαϊδεμένη ,

              όπου προς πρόοδον οργά και στάσιμος δεν μένει ,

              αλλάζει σχήμα και μορφήν προς το κοινό συμφέρον

              κι αίφνης μεταμορφώνεται την άλλην εβδομάδα

              εις φύλλον καθημερινόν εκ των σπουδαιοτέρων

              όπου θ’αφήσει εποχήν καθ’όλην την Ελλάδα . ¨ 

              Αυτά και άλλα πολλά έγραφε στον ¨ Ρωμιό ¨ του , περίπου ένα δεκαήμερο πριν από την έκδοση της εφημερίδος του φίλου και συνεργάτη του Γεωργίου Δροσίνη .

              Προσωπικότητες εμβληματικές , οι οποίες μας καλούν ακόμη και σήμερα να ανατρέξουμε στο παρελθόν αντλώντας διδάγματα για το μέλλον .

 

              Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 9/3/2016  

Στον Βαγγέλη Μπούτα

Εννιά στροφές αξίζουνε , να γράψω  , το οφείλω ,

Να πω σε κάποιον έντιμο , αγωνιστή και φίλο .

Με το ρακί δεν λύνονται προβλήματα Βαγγέλη ,

για να κερδίσεις πόλεμο , πολλές θυσίες θέλει .

Δεν γίνεται στο ¨ Σύνταγμα ¨ να στέλνεις τα τραχτέρια ,

κι’απ του Μαξίμου άπρακτος να φεύγεις μ’άδεια χέρια .

Άλλη φορά να μελετάς , να είσαι διαβασμένος ,

να επιστρέφεις ήρωας και όχι ηττημένος .

Κι’ όχι στους κόμβους να γλεντάς και να παραθερίζεις ,

και την Ελλάδα σύντροφε , στα δύο να χωρίζεις .

Στους δρόμους όχι άδειασμα , ντομάτες , γάλα , φρούτα ,

υπάρχουν φτωχο-στόματα , Βαγγέλη φίλε Μπούτα .

Γνωρίζω αγωνίζεσαι και ιστορία έχεις ,

άσκοπα όμως πρόσεξε , λεβέντη να μην τρέχεις .

Πάντα ψηλά ακούραστος , να έχεις το κεφάλι ,

αν αινθανθείς αδύναμος , στους νέους ... τη σκυτάλη .

Δεν κάνει νάσαι απ’ αυτούς , που λένε ¨ είπα-ξείπα¨,

γιατί αλλιώς τα κόκαλα , θα τρίζουν ... του ¨ Αντύπα ¨ .

 

Τριαντάφυλλος Φαλαγκάρης – Βόλος 10/3/2016   

Ο βασιλιάς των παιγνιδιών

               Τίποτα δεν άλλαξε . Οι παλιοί τα λένε και σήμερα Καφενεία.

Οι νέοι τα λένε  ¨ Καφέ ¨ ή Καφετέριες .

               Είναι οι χώροι που ¨ περνάνε την ώρα τους ¨ οι νεοέλληνες . Κάθε μέρα , είναι αδύνατον , να μην περάσουν , έστω και για λίγο , να δώσουν την παρουσία τους και μετά να συνεχίσουν το πρόγραμμά τους .

               Η πατρότητα του καφενείου ανήκει στους Πέρσες και στους Τούρκους . Από την εποχή του Όθωνα φύτρωσαν στην Ελλάδα τα πρώτα καφενεία . Στην αρχή πρόσφεραν μόνο καφέ . Στη συνέχεια εμπλουτίστηκαν με το Σκάκι , την Τράπουλα και το Τάβλι .

               Από τα παιγνίδια το Τάβλι πρυτανεύει . Είναι ο βασιλιάς των παιγνιδιών . Ρίγη συγκίνησης και ακουστικής πανδαισίας διεγείρουν τους ταβλαδόρους . Οι δύο διάστικτοι κύβοι καθώς κατρακυλούν στο τερέν του ταβλιού , επισύρουν τέσσερα εναγώνια μάτια . Προσδοκούν το θεμιτό αποτέλεσμα . Και τότε προκαλείται ανακούφιση ή εκνευρισμός . Παίκτες και ταβλοθεατές εκρήγνυνται σε αντικρουόμενα ξεφωνητά .

                 Θυμάμαι τα παλιά καφενεία της Αθήνας , του Ζαχαράτου , του Γαμβέτα και άλλα . Ήταν στέκια Πολιτικών , Πνευματικών , Καλλιτεχνών . Τα καφενεία των χωριών της επαρχίας , που μετατρέπονταν σε θέατρα , όταν  ¨ μπουλούκια ¨ θιάσων έρχονταν από την Αθήνα για να μας παίξουν το  ¨ Αγαπητικό της βοσκοπούλας¨ την ¨ Γκόλφω ¨ τον ¨ Όθωνα και Αμαλία ¨.

              Αλλά η πιο όμορφη ανάμνηση από το παλιό καφενείο ήταν εκείνος ο αχνιστός καφές μέσα από τη χόβολη . Είχε εκείνη τη γεύση , εκείνο το άρωμα , που σπάνια σήμερα συναντάμε . 

              Παλιό καφενείο , πόσο μας λείπεις ...

 

              Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 2/3/2016   

Μεγάλη μέρα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό

               Ρόδος , Κυριακή 7 Μαρτίου 1948 . Το ηρωικό ¨ ΟΧΙ ¨ του Κυβερνήτου της Ελλάδος Ιωάννου Μεταξά την 28 Οκτωβρίου 1940 και το Έπος του 1940 στα βουνά της Πατρίδος μας , δεν σηματοδοτούν μόνο την είσοδο της Ελλάδος στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο , σηματοδοτούν συγχρόνως και τη Λύτρωση της Δωδεκανήσου από δεσμά δουλείας  630 χρόνων και σημαίνουν την αφετηρία της πορείας της προς την ενσωμάτωση με την Μητέρα Ελλάδα .

               H μαρτυρική Δωδεκάνησος διαδοχικά κατελήφθη το 1306 από τους Σταυροφόρους Ιωαννίτες Ιππότες , το 1523 από τις ορδές των Οθωμανών , την 5 Μαΐου 1912 από τους Ιταλούς και τελικώς το 1943 από τους Γερμανούς .

               Την 7 Μαρτίου 1948 σε επίσημη τελετή , στη Ρόδο , έγινε παρουσία των Βασιλέων και μελών της Κυβέρνησης η τελετή προσάρτησης της Δωδεκανήσου στη Μητέρα Πατρίδα . Τα 12 νησιά είναι τα ακόλουθα : Ρόδος , Κάλυμνος , Κάρπαθος , Αστυπάλαια , Νίσυρος , Πάτμος , Χάλκη , Κάσος , Σύμη , Κως , Λέρος , Καστελόριζο . Μεταξύ άλλων είπε ο Βασιλεύς Παύλος στο Διάγγελμά του : ¨ ... Η σημερινή μέρα επληρώθη με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα , αλλά μόνον με αίμα και δάκρυα γράφονται ιστορίαι , όπως η Ελληνική . Η Δωδεκάνησος υπήρξε ένας εκ των λαμπροτέρων αστέρων εις τον ουρανόν του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού . Υπήρξε πάντοτε ένδοξον προπύργιον των αγώνων της Φυλής και μήτηρ υπερηφάνων και ανδρείων τέκνων ...

 

              Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 6/3/2016  

 

 

 

Παντελής Μαγουλάς

               Ποδοσφαιρική φυσιογνωμία .Ηγετική και διοικητική μορφή .

Ιδρυτικό στέλεχος της Νίκης Βόλου .

             Επάξια η επωνυμία του γηπέδου της Νίκης  ¨ Παντελής Μαγουλάς ¨ και αυτός είναι ο λόγος που με ώθησε να αναφερθώ στο όνομα , στο πρόσωπο και στη δράση του . Υπήρξα ένας εκ των συνεργατών του και έχω πειστεί ότι ήταν , είναι και θα είναι το εξέχον εσαεί πρόσωπο του συλλόγου της Νίκης . Σπίτι του θεωρούσε το γήπεδό της . Πάτησε πόδι και το έκανε θρησκεία να αγοραστεί πάση θυσία και να γίνει ιδιόκτητο το σημερινό γήπεδο . Επέμενε πεισματικά και αγωνίστηκε έως ότου αυτό έγινε πραγματικότητα . Η αγάπη του για τη Νίκη δεν έχει προηγούμενο . Αυτό ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο . Στην ψυχή του ήταν ένα μεγάλο παιδί . Στο έπακρο ανιδιοτελής , δίκαιος και ειλικρινής . Το συμφέρον του συλλόγου υπεράνω όλων . Θυμάμαι ακόμα , πολύ έντονα , όταν το 1947 , που τελείωνα  το Β΄Γυμνάσιο Βόλου , με φώναξε και μου είπε : ¨ Σε στρατολογώ και θέλω να δείξεις πόσο αγαπάς τη Νίκη ¨ . Εκείνη την εποχή διατηρούσε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών και εγκαταστάσεων στο Φαρδύ , στη στάση Μαυρομάτη στη Ν . Ιωνία , όπου σήμερα το καφενείο ¨ Ντάφη ¨ . Σ’αυτό το μαγαζί χτυπούσε και η καρδιά της Νίκης . ¨ Γραφομηχανή ξέρεις , μου λέει , να έρχεσαι όποτε έχεις χρόνο και να διεκπεραιώνεις την αλληλογραφία του συλλόγου , εισερχόμενα , εξερχόμενα με τήρηση μητρώου και πρωτοκόλλου , που θα τα βρεις έτοιμα στο γραφείο μου ¨ . Εκείνο ήταν . Από τότε πρόσφερα τις υπηρεσίες μου ολόψυχα γι αυτό που έκανα με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση .

               Τον επόμενο χρόνο , μου είπε : ¨ Ας είσαι νέος , στις εκλογές που έρχονται θα βάλεις υποψηφιότητα για να συμμετάσχεις στο Διοικητικό Συμβούλιο και θα εκλεγείς , να είσαι σίγουρος ¨ . Έτσι κι έγινε . Από τότε και μέχρι που στρατεύθηκα , έκανα χρέη Γενικού Γραμματέα στη μεγάλη μου αδυναμία τη Νίκη Βόλου .

               Με αυτή τη συνεργασία κατάλαβα πόσο μετρούσε η προσωπικότητα και η δράση του Π. Μαγουλά . Άκρως ανιδιοτελής , το επαναλαμβάνω , εργατικός , φιλότιμος , έντιμος και με αμέτρητη αγάπη γι αυτόν το σύλλογο που λέγεται Νίκη Βόλου . Επί πλέον μου δόθηκε ο χρόνος να διαπιστώσω , πως λειτουργούσε ο άνθρωπος αυτός που ήταν ολόψυχα δοσμένος στην ιδέα της Νίκης .

               H Nίκη σε καθημερινή βάση ήταν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής . Το είναι του και η ύπαρξή του . Τέτοιοι άνθρωποι αποτελούν σπάνιο φαινόμενο για τη σημερινή εποχή του χρήματος . Ο Παντελής Μαγουλάς χωρίς να θελήσω να υποτιμήσω τούς κατά καιρούς συνεργάτες του , μέσα στους οποίους υπήρξα και εγώ , ήταν φαινόμενο . Ένα κυνηγημένο προσφυγόπουλο ήρθε στο Βόλο φτασμένος μπαλαδώρος , από τον Απόλλωνα Σμύρνης , δημιούργησε δική του δουλειά και ταυτόχρονα αφοσιώθηκε στο ποδόσφαιρο και πρωτοστάτησε στην ίδρυσε , την προκοπή και πρόοδο της Νίκης . Μέσα σε όλα αυτά δεν του ξέφυγε το μεγάλο του όνειρο και όραμα για την ιδιοκτησία του γηπέδου , που χρησιμοποιούσε εξ αρχής η Νίκη και που σήμερα τιμά και φέρει επάξια το όνομά του . Δεν γνωρίζω αν στην Ελλάδα υπάρχουν άλλα επαρχιακά σωματεία που να έχουν δικό τους γήπεδο . Είναι σπάνια περίπτωση . Θα μου μείνει αξέχαστη η πολύπλευρη εργατικότητά του . Είχε δυνάμεις ώστε να προλαβαίνει όλα και τη δουλειά του και τις φροντίδες για τη Νίκη .

               Στις παρέες που έκανε ήταν ευχάριστος και χωρατατζής . Όλες αυτές οι ενασχολήσεις και δράσεις τον έκαναν να μην του μένει χρόνος για να δημιουργήσει δική του οικογένεια , ούτε ο ίδιος , ούτε η αδελφή του Έλλη ( δασκάλα ) . Τέλος , μπορώ να πω ότι ο Παντελής Μαγουλάς έζησε αγκαλιά με το σύλλογο της Νίκης και έφυγε από τη ζωή , αφού αγαπήθηκε από τον κόσμο της και τους ποδοσφαιριστές , που τον γνώρισαν σαν παιδιά του και δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν ποτέ .

               Εκείνη την εποχή στο Βόλο πέρασε σαν ποδοσφαιρική φυσιογνωμία. Εξελίχθηκε σε ηγετική και διοικητική μορφή στη Νέα Ιωνία και στο Βόλο . Υπήρξε ο εκ των ιδρυτών και διοργανωτών της μεγάλης Νίκης Βόλου . Οι παρακαταθήκες που άφησε είναι πάντα μπροστά μέ αγώνες , με πίστη , φιλότιμο και καθαρά χέρια .

               Η σημερινή και η μελλοντική Νίκη , πρέπει να τον έχουν σαν προμετωπίδα και ίνδαλμα . Έφυγε σαν ήρωας .

 

               Ευθύμιος Συρβανίδης – Βόλος 5/3/2016