Λεβέντη χωρικέ και πρώτο παλικάρι

               Τρομερά εύκολος στο γράψιμο ο ποιητής Γιώργος Σουρής
( 1853 – 1919 ) , επί 35 συναπτά χρόνια , από το 1883 έως το 1918 , έγραφε μόνος του κάθε εβδομάδα την τετρασέλιδη εφημερίδα του ¨ Ο Ρωμιός ¨ , η οποία όσον και αν ακούγεται απίθανο σήμερα , ήταν ολόκληρη έμμετρη από τον τίτλο της : ¨ Ο Ρωμιός εφημερίς , που τη γράφει ο Σουρής ¨ , μέχρι και τις μικρές αγγελίες .

               Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 1896 της Αθήνας πέρασαν γρήγορα . Κράτησαν μετά βίας δέκα μέρες . Κατά σύμπτωση την ίδια σχεδόν στιγμή των πανηγυρισμών

Για τη νίκη του Λούη φτάνει στην Αθήνα η είδηση του θανάτου του Χαριλάου Τρικούπη στις Κάνες . Μέρα έναρξης των Αγώνων η 25 Μαρτίου 1896 . Παρά τη μικρή αριθμητική τους συμμετοχή οι Αμερικανοί κατέκτησαν τα περισσότερα χρυσά μετάλλια και κατέλαβαν την πρώτη θέση της βαθμολογίας . Η Ελλάδα ακολουθεί δεύτερη .

               Οι Έλληνες θεατές ήταν απογοητευμένοι γιατί παρά τα πολλά μετάλλια δεν είχαμε σημειώσει ούτε μια πρωτιά στο στίβο . Στο τελευταίο αγώνισμα του ¨ Μαραθωνίου ¨ ήρθε ο θρίαμβος του Σπύρου Λούη να αναπτερώσει το φρόνημα όλων . Ο Σουρής την επομένη του ¨ Μαραθωνίου ¨ , γράφει :

               ΨΑΛΛΩ ΚΙ’ΕΓΩ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟ 

 

               Ω νικητήν απόγονε κι’Αμαρουσίου θρέμμα

               έστεψε τους θριάμβους σου το θριαμβεύουν Στέμμα ,

               Διάδοχοι και πρίγκιπες σ’επήραν αγκαλιά ,

               ξένες περιηγήτριες σ’εχόρτασαν φιλιά ,

               κι ίσως λεβέντη χωρικέ και πρώτο παλικάρι ,

               καμία Μις παράξενη θελήσει να σε πάρει .

               Μα συ γι’αυτά κι αυτά ,

               μη δίνεις δυο λεφτά .

               Άκου με φλέγμα στωικό το τι καθείς σου ψάλλει

               και μην αφήνεις το τσαπί

               για ν’αποδείξεις τσελεπή ,

               πως έχεις σαν τα πόδια ,

               γερό και το κεφάλι σου .   

              Έτσι τόσον η νίκη του Λούη  , που έγινε και παροιμιώδης έκφραση ( έγινε Λούης ) , όσο και ο θάνατος του Χαριλάου Τρικούπη έφυγαν μοιραία από το προσκήνιο της επικαιρότητας και από τις σελίδες του ¨ Ρωμιού ¨. ΄Ενα χρόνο αργότερα η χώρα γνωρίζει την ατιμωτική ήττα του 1897 . Οι Αγώνες δεν ήταν πανάκεια για όλα τα προβλήματα .

             

               Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 19/12/2015 

                 

Οι πέτρες

Μ’αυτές τις ¨ πέτρες¨ που εντός μας κουβαλούσαμε ,

των δακρύων , των δεινών και των παθών μας ,

καλόν θα ήταν αν μ’αυτές λιθοβολούσαμε

το ταραγμένο πρώτα , το ολέθριο παρελθόν μας .

Μα αν παρά τούτα δεν ωφελούσε ή δεν έφτανε

για τα θεμέλια των γκρεμισμένων ελπίδων ,

θα ήταν τότε προτιμότερο να πέφτανε

μαζί και οι μάσκες του ¨εγώ ¨ και των ερίδων .

Κι όταν με τόσους κραδασμούς δεν καταφέρναμε

να σχίσουμε το πέπλο , που μας σκέπασε η ντροπή μας

αντί για δύσφημες κραυγές και μίση να προσφέρναμε

καλύτερα θα ήταν ... την αιδήμονα σιωπή μας ...

Μ’αυτές τις πέτρες , που ξανά θα κουβαλήσουμε

βαρύ φορτίο στης ζωής την ανηφόρα ,

είναι καιρός όλοι μαζί να οικοδομήσουμε

Το μέλλον μας ορθά ... κι ελπιδοφόρα !!!

 

Αχιλλέας Β. Χασιώτης – Λάρισα 20/12/2015

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Θολάρι

               Το είχαν τάμα οι γονείς Πέτρος και Φιλιώ να βαφτίσουν τα δίδυμα παιδιά τους στο μοναστήρι της Παναγίας Χαζοβιώτισσας Αμοργού .

               Έτσι την προγραμματισμένη ημερομηνία συγγενείς και φίλοι πήγαμε στην όμορφη Αμοργό στη βάπτιση του Βασίλη και της Μαρίας .

               Μετά το Μυστήριο σε ταβέρνα του χωριού της Αμοργού με την ονομασία  Θολάρι  οι ευτυχείς γονείς δεξιώθηκαν τους καλεσμένους με τοπικά εδέσματα και νησιώτικους ήχους τοπικής ορχήστρας .

               Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γεώργιος Ασπρέας ( 1875 – 1952 ) στο βιβλίο του ¨ Η Παναγία η Οδηγήτρια ¨ , γράφει για το  Θολάρι  :

             ¨ Το μαΐστρο της Αμοργός , επάνω στο μαυροβούνι , είναι κτισμένο το Θολάρι . Παληό χωριό μαρινάρικο , που οι κοπέλλες του είναι ψηλόλιγνες και σταράτες και τα παλικάρια του γεμάτα , μαυρειδερά , με ατσάλινα μπράτσα και μάτια ανήσυχα σαν σπίθες . Όλα  τα νησιώτικα χωριά , που χτίστηκαν το παληό καιρό στις ξέρες και στα μαυροβούνια , θεμελιώθηκαν μακρυά από τους γιαλούς . Τα βλέπει κανείς σαν γλαροφωληές στους ψηλούς βράχους και σαν σκοπιές στις βουνοπλαγιές . Σε γιαλούς δεν χτιζόντουσαν χωριά , παρά μονάχα κάστρα και μπούρτζια και καστέλλα , αρματωμένα με τάπιες και  κανόνια . Οι κουρσάροι , που χίλια χρόνια ήτανε των νησιών και των γιαλών ο φόβος και ο τρόμος , άσπλαχνοι και σκληρόκαρδοι , φονηάδες και κλέφτες , αρμένιζαν στις θάλασσες και κούρσευαν τους γιαλούς , αρπάζανε τσούρμες τα παιδιά και τα κορίτσια και φεύγανε για τα σκλαβοπάζαρα . Από τις πλαγιές και τα ψηλώματα , όπου χτίζανε άθελα τα χωριά τους οι νησιώτες , μόλις αγνάντευαν πανί στις θάλασσες , άρπαζαν τ’άρματα  τα παλικάρια και κλείνανε τα μονοπάτια και τις κακοστρατιές .

                Στο γιαλό , στο Θολάρι της Αμοργός , εκεί που αρχίζει να ψηλώνει ο κάβος του Μαράγκα , που οι θαλασσίτες το λένε και κάβο Σκάρο , οι Θαλαργιώτες είχανε κτίσει το κλησίδι τους , αγιασμένο στην Παναγιά την Οδηγήτρια . ¨

 

                Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 27/12/2015           .

  

Γεννημένος Πρωταγωνιστής

               Υπήρξε ένας από τους μεγάλους της μεταπολεμικής γενιάς στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου . Ο λόγος για τον Νίκο Κούρκουλο ( 1934 – 2007 ) , ο οποίος έζησε 73 χρόνια κάνοντας τεράστιες επιτυχίες στον κόσμο του θεάματος .

               Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου αναλαμβάνει εξ αρχής ρόλους πρωταγωνιστή , κάνοντας μεγάλες επιτυχίες . Σεμνός και δραστήριος , με πηγαίο ταλέντο κυριαρχεί με το παίξιμό του στο παλκοσένικο και στις οθόνες του Ελληνικού σινεμά . Πρωταγωνιστεί σε ταινίες που τις διακρίνει η ποιότητα παραγωγής και η τέχνη , γι’αυτό και τα εισιτήρια είναι χιλιάδες και οι τιμητικές διακρίσεις πανάξιες στον μεγάλο καλλιτέχνη .

               Σύζυγός του ήταν η Μελίτα Κουτσογιάννη , βοηθός σκηνοθέτη , με την οποία απέκτησαν τον Άλκη και την Μελίτα . Ο Άλκης έγινε ηθοποιός και η Μελίτα ασχολείται με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις .

               Σταθμός στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η γνωριμία του με τη Μαριάννα Λάτση ( έτος γέν 1953 ) , το καλοκαίρι του 1986 κατά τη διάρκεια παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου . Ένας ξαφνικός έρωτας φουντώνει και για τους δύο .

               Εκείνη την εποχή η Μαριάννα Λάτση ήταν παντρεμένη με τον δάσκαλο του σκι και Δήμαρχο Βουλιαγμένης Γρηγόρη Κασιδόκωστα με τον οποίον απέκτησαν ένα γιο , τον Πάρη ( 1983 ) , ενώ το διαζύγιό της βγήκε το 1987 . Παράλληλα ο Κούρκουλος ζήτησε αμέσως διαζύγιο από την σύζυγό του Μελίτα . Διατήρησαν μια άψογη στάση αγάπης και σεβασμού όλα τα μετέπειτα χρόνια .

               Ο Νίκος Κούρκουλος είχε τέσσερα παιδιά . Δύο από τον γάμο του με την Μελίτα και άλλα δύο από τη σχέση του με την Μαριάννα Λάτση την οποία δεν παντρεύτηκε ποτέ . Την  Εριέττα ( 1993 ) και τον Φίλιππο ( 1998 ) .

               Η τελευταία γυναίκα που μπήκε στη ζωή του του Νίκου Κούρκουλου είναι η εγγονή του Αμαλία ( 2004 ) . Καρπός του γάμου της κόρης του Μελίτας ( 2003 – Σπέτσες ) με τον επιχειρηματία Μενέλαο Κυριακόπουλο .

                Το 2001 ο ηθοποιός διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα . Παρά τα προβλήματα υγείας συνέχισε να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο . Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007 και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007 από το νεκροταφείο Ζωγράφου , στη γειτονιά , όπου μεγάλωσε .

               Καλό σου ¨ταξίδι¨ παλικάρι και λεβέντη μου του Ελληνικού κινηματογράφου και του Θεάτρου .

               Β.Π. – Βόλος 4/12/2015           .                    

Η καρυάτιδα που χάσαμε

               ¨ Ράγισε ¨ και πάλι η καρδιά μου επισκεπτόμενος το Μουσείο της Ακρόπολης , αντικρίζοντας την κενή θέση μιας από τις έξι Καρυάτιδες , που μας την έκλεψαν βάναυσα και την έχουν φυλακισμένη στο Βρετανικό Μουσείο  του Λονδίνου . Θα την περιμένουμε αυτή τη μεγάλη μέρα της επανόδου στην πατρίδα , και θα είναι μέρα της μάνας που ξαναβρίσκει την ξενιτεμένη κόρη της .

                  Ήταν τα χρόνια 1801 – 1803 . Αρχή του 19^ου αιώνα και η κλασική αρχαιότητα έχει πάρει επάξια τη θέση της στην Ευρωπαϊκή , βασικά , διανόηση . Πολλοί είναι οι θαυμαστές της , οι πιο πολλοί άγνοί μελετητές , αληθινοί ερμηνευτές του μεγαλείου του αρχαιολογικού πολιτισμού .

                   Υπάρχουν όμως και οι επίβουλοι , εκείνοι που παράλληλα προς τον θαυμασμό , αισθάνονται την ανάγκη να έχουν κοντά τους και δείγματα του πολιτισμού αυτού , πιστεύοντας , με τη διεστραμμένη σκέψη τους , πως αυτή η απόκτηση θα τους έφερνε δόξα και τιμή , αλλά και πλούτο . Δεν είναι πολλοί αυτοί μα είναι δυνατοί  , πλούσιοι και επίμονοι .

                  Σε μια σκοτεινή ψυχή η ιδέα της απόσπασης των κλασικών αρχαιοτήτων από τους τόπους τους έγινε έμμονη κι όταν ανδρώθηκε και απόκτησε δύναμη στην Αγγλική κοινωνία και σημαντική θέση στην Αγγλική διπλωματία , έβαλε σε ενέργεια όσα είχε μελετήσει στο μυαλό του . 

                  Εκμεταλλεύτηκε με τρόπο αριστοτεχνικό τη θέση του ( πρεσβευτής ) κοντά στον Σουλτάνο και στηριζόμενος στη πολιτική σκοπιμότητα της εποχής εκείνης , που έφερε , σε προσέγγιση , εξαιτίας του κοινού εχθρού ( Ναπολέοντος ) την Αγγλία προς την Τουρκία , επέτυχε να πάρει από τον Τούρκο Μονάρχη το ¨ φιρμάνι ¨ που του επέτρεπε να αποσπάσει ορισμένες αρχαιότητες από τη θέσητους.

                 Πρόκειται για τον καταραμένο λόρδο Θ . Έλγιν , αυτόν τον άρπαγο των αρχαιοελληνικών θησαυρών , τον αδυσώπητο και ανάλγητο Σκώτο , που τον καταράστηκαν πρώτοι οι συμπατριώτες του – με τον ευγενικό λόρδο Βύρωνα επικεφαλής – έπειτα οι διανοούμενοι άλλων λαών και παράλληλα η εθνότητα των Ελλήνων , που άφωνη και αδύναμη παρακολουθούσε το ανοσιούργημα αυτό που γινόταν σε βάρος των προγονικών της θησαυρών .

                  Ο Έλγιν έχει με ταχύτητα προχωρήσει στο καταστροφικό του έργο και τώρα έχει σημαδέψει μια Καρυάτιδα , που οι τεχνίτες του έχουν εντολή να την αποσπάσουν από το Ερεχθείον και άθικτη να τη μεταφέρουν στον Πειραιά , όπου περίμενε το φορτηγό πλοίο για να τη μεταφέρει στη μακρινή και σκοτεινή του πατρίδα , μαζί με άλλες αρχαιότητες . Αδιαφορεί για τον κίνδυνο που διατρέχει το Ερεχθείον να καταπέσει ολόκληρο από την ανίερη αφαίρεση . Αδιαφορεί ακόμη και για τις διαμαρτυρίες του Τούρκου αξιωματικού της Ακρόπολης , του περίφημου Σερδάρη , ο οποίος είχε αγανακτήσει για τον τρόπο και τα μέσα που χρησιμοποιούσαν , για την απόσπαση των αρχαιοτήτων από τα κλασικά αυτά μνημεία .

                   Ο Έλγιν έχει επικεφαλής των τεχνικών του έναν Ιταλό τυχοδιώκτη τον Giovanni-Batista Lusteri , για τον οποίο οι Άγγλοι περιηγητές Clarke γράφουν : ¨ Ο

Περίφημος αυτός καλλιτέχνης γνωστότερος υπό το όνομα Don Tita , εγεννήθη εν Νεαπόλει . Περί αυτού , λέγεται , ότι αν όχι ποιητής , είναι όμως ιστοριογράφος της φύσεως ¨ .

                   Tελικά οι τεχνίτες του Έλγιν κατορθώνουν να αποσπάσουν την Καρυάτιδα από τη θέση της και από την αγκαλιά των αδελφών της και προσωρινά να την εναποθέσουν σε κάποια γωνιά του Ριζόκαστρου μέχρι να τη μεταφέρουν μακριά από την κλασική γη της Αττικής .

                   Ολόκληρος τότε ο Αθηναϊκός λαός , σε ώρες ομαδικής παραίσθησης , πίστεψε πως η Καρυάτιδα θλιμμένη για την αρπαγή της , τα βράδια έκλαιγε γοερά , αυτή δε τη πίστη του λαού της Αθήνας και τότε και στα κατοπινά χρόνια , πολλοί ξένοι την διαπίστωσαν . Ο Άγγλος μάλιστα Hughes , πολύ αργότερα την επαλήθευσε και γράφει σχετικά : ¨ Ακόμα πιστεύουν τον μύθο ότι μία Καρυάτις , την οποίαν ο λόρδος Έλγιν , απεκόμισε , έκραζεν από τη θέση της , όπου ευρίσκετο προσωρινά τοποθετημένη , με τις πιο θρηνώδεις φωνές μέσα στη νύχτα και ότι σ’αυτήν απαντούσαν με θλίψη οι αδελφές της από την Ακρόπολη ¨ .

                   Αυτόν τον θρύλο τον πήρε ο Δημήτρης Καμπούρογλου , τον τοποθέτησε στα πλαίσια της τότε εποχής , τον μετουσίωσε και τον ολοκλήρωσε , πλέκοντας την υπόθεση του έργου με διάφορα υπαρκτά πρόσωπα της Αθήνας της Τουρκοκρατίας. Η Καρυάτις , η αρπαγμένη βασιλοπούλα του Αθηναϊκού λαού , έγινε από αυτόν η ¨ Νεράϊδα του Κάστρου ¨ .

                   Γράφει ο Καμπούρογλου σε κάποιο σημείο του έργου του :

               ¨..Έκλαιγε η αρπαγμένη βασιλοπούλα και ζητούσε βοήθεια από τις αδελφάδες της που ήτανε στο Κάστρο . Κλαίγανε και φωνάζουν κι εκείνες , μα τι μπορούσαν να κάνουν σαν ήτανε μαρμαρωμένες .

                   Αδύναμες ήταν εκείνες , σκλάβες από αιώνες , για να τη βοηθήσουν και να την κρατήσουν κοντά τους . Όλοι ακούνε τις παρακλητικές και σπαρακτικές ικεσίες της , μα ένας αποφασίζει να τη βοηθήσει : Το αρχοντόπουλο της Αθήνας , ο Μιχαήλ . Με τους πρώτους κλαυθηρισμούς σηκώνεται , ντύνεται γρήγορα και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα ανηφορίζει προς τη μεριά που είναι πεταμένη η Καρυάτιδα .

                   Το αρχοντόπουλο επιστρατεύει το τελευταίο του επιχείρημα για να αποτρέψει τη φυγή της αγαπημένης ¨ Νεράϊδας του Κάστρου ¨ . ¨ Θα φύγεις σε ξένους τόπους , θα περάσεις μαύρα βουνά , άγριες θάλασσες . Θα ζεις σε χώρα που δεν την χρυσώνει ο ήλιος , σε χώρα σκοτεινή , βουτηγμένη πάντα μέσα στη καταχνιά . Δεν θα βλέπεις τον Αυγερινό στον Υμηττό από πάνω να σημαδεύει που πρωτοξύπνησε η ομορφιά , ούτε τον Αποσπερίτη κατά τα βουνά της Σαλαμίνος να δείχνει που πρωτοφάνηκε η δόξα ¨ .

 

                    Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 17/12/2015                 .       

                  

Σκηνές από μια συνάντηση

               Εκείνη νέα , όλο νιάτα . Εκείνος κάποιας ηλικίας , καλοστεκούμενος , γκριζομάλλης . 

               Συναντήθηκαν στο καθορισμένο ραντεβού . Ένας θιασώτης της πλατείας σχολιάζει :

            ¨ Νέα παρουσία , ξανθή , ψηλή , καλλίγραμμη , ντυμένη σπορ . Παλαιάς ¨κοπής¨ ο μεσήλικας , με ψαρά μαλλιά , γυαλιά , ντυμένος κλασικά , είχε σηκωθεί σχεδόν στις μύτες των καλογυαλισμένων παπουτσιών του , προκειμένου να φτάσει την αρκετά ψηλότερη συνοδό του και τη φιλούσε με πάθος στα χείλη . Το ζευγάρι ήταν αγκαλιασμένο σφιχτά , εκείνος της χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά . Εκείνη τον είχε αγκαλιάσει από τη μέση και καθώς ήταν ψηλότερη , έμοιαζε σαν να τον κανάκευε , σαν να αγκάλιαζε έναν νεότερό της άνδρα .

             Στάθηκα να τους χαζεύω . Με παρεξένεψε ένα φιλί με τόσο πάθος , σε δημόσια θέα . Ένα φιλί όχι δοσμένο από δύο νέα παιδιά , όπως συμβαίνει σε πολλά σημεία της πόλης , σε εισόδους πολυκατοικιών , σε παγκάκια , σε καθίσματα υπαιθρίων καφενείων , ακόμη και στα μέσα συγκοινωνίας , καθώς οι νεανική ορμή , ο νεανικός έρωτας , δεν υπολογίζει ¨ τι θα πει ο κόσμος ¨ .

             Εδώ , όμως , δεν είχαμε τέτοιο ζευγάρι . Eκείνος έχει περάσει κατά πολύ τα πρώτα  ¨ ήντα ¨ , ενώ η περτεναίρ ήταν αμφίβολο αν πλησίαζε τα πρώτα ¨ άντα ¨ και καθώς από το μυαλό μου περνούσαν όλες αυτές οι σκέψεις , έξω γύρω μου ο κόσμος περνούσε σκυθρωπός και αγέλαστος , αδιάφοροι εκείνοι συνέχιζαν το ζεστό , παθιασμένο φιλί τους . 

            Συνέχισε το δρόμο του , μετά από αυτά που είδε , ο συντηρητικός φίλος μας . Έκανε τον σταυρό και είπε μέσα του ¨ μη χειρότερα ¨ .

 

           Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 18/12/2015   

Παραινέσεις προς ανερχόμενον νέον

               Από την καθημερινή εμπειρία απεκόμισα ορισμένες επισημάνσεις , τις οποίες και καταθέτω :

             Δυστυχώς κανείς δεν σκέφτεται τον τόπο , δεν σκέφτεται την πατρίδα . ¨ Εξέλιπε δίκαιος ¨ , λέει ο Προφήτης . Εξέλιπαν δίκαιοι , έντιμοι και πατριώτες ¨ θα έλεγα κι εγώ σήμερα ... Φυλάξου από τη νόσο είναι μεταδοτική ...

             Μη γίνεσαι δημόσιο πρόσωπο . Προς το παρόν ή και ουδέποτε , έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις ...

             Ολοκλήρωσε , συγκρότησε , καλλιέργησε και ανέβασε την προσωπικότητά σου , την κατάρτισή σου , τον χαραχτήρα σου και το ήθος σου .

             Κοίταξε τη δουλειά σου και ανέβα επαγγελματικά . ( Η επαγγελματική καταξίωση είναι η προϋπόθεση για όλες τις άλλες ) .

             Αφοσιώσου στην οικογένειά σοι , γιατί σε έχει ανάγκη . Η δόξα και τα πλούτη όλου του κόσμου , δεν αξίζουν όσομία οικογένεια.

             O Θεός θα σε βοηθήσει , μην το παραγνωρίζεις . ¨ Εάν μη Κύριος θεμελιώσει οίκον , εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομήσαντες¨ , λέγει η Γραφή .

             Εύχομαι να ευτυχείς . Ο Θεός να σε καθοδηγεί και να σε προστατεύει .

 

             Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 11/12/2015             .                 

Αφιέρωμα στον Κώστα Λιάπη

               Μια σειρά από τοπικούς φορείς που υπηρετούν τον πολιτισμό , αποφάσισαν να αποδώσουν τιμή στον συμπολίτη μας Κώστα Λιάπη , με αφορμή τη συμπλήρωση ογδόντα χρόνων ζωής και εξήντα χρόνων πολύτιμης προσφοράς του στα Γράμματα και στον Πολιτισμό ,  την Εκπαίδευση , την τοπική παράδοση και ιστορία , τη λαογραφία και τη λογοτεχνία , την έρευνα και γενικά στη Βολιώτικη κοινωνία . Ο σκοπός της εκδήλωσης , είναι να επιβραβευτεί εν ζωή ένα επίλεκτο μέλος  της  τοπικής αλλά και της ευρύτερης περιοχής μας , πράξη που , μέσα στη σημερινή πνιγηρή πραγματικότητα , προβάλλει σαν ένα φως αισιοδοξίας , δείχνοντας ένα πρότυπο μίμησης και δρόμους ελευθερίας , ιδιαίτερα στους νέους . Να σημειωθεί ακόμη  , ότι πρόσφατα ο Κ . Λιάπης τιμήθηκε για μια ακόμη φορά από Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας , την Ακαδημία Αθηνών με Ά έπαινο , για το ανέκδοτο έργο του , με τίτλο ¨Ο παροιμιακός και γνωμικός λόγος στο παραδοσιακό Πήλιο ¨ .

               Η ανοικτή εκδήλωση προς τιμήν του Κώστα Λιάπη πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015 στις 6 το απόγευμα στο αμφιθέατρο ¨Γιάννης Κορδάτος ¨ του κτιρίου ¨ Αλέξανδρος Δελμούζος ¨, του παραλιακού συγκροτήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας .

               Μετά το πέρας της εκδήλωσης κυκλοφόρησε η έκδοση ενός τιμητικού συλλογικού τόμου με τίτλο ¨ Φίλιος αμητός ¨ , φιλική σοδειά , φιλική προσφορά . Με τον ¨ Φίλιο αμητό ¨ στον οποίο συμμετέχουν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι της πόλης μας , αφενός φωτίζεται πιο πολύ ο βίος και η πολιτεία του συμπολίτου μας , εκπαιδευτικού , ερευνητή και λαογράφου Κώστα Λιάπη και αφετέρου δίνεται η ευκαιρία σε φίλους του να εκφράσουν με το δικό τους τρόπο την εκτίμηση και την αγάπη προς το πρόσωπό του .

 

              Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης προβλήθηκαν στιγμιότυπα της ζωής του Κώστα Λιάπη ( video wall ) προσφορά του Πανεπιστημονιακού Γ. Κοντομήτρου . Γενική ομιλία για τον τιμώμενο από τον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Β.Δ.Αναγνωστόπουλο . Παρουσίαση του τιμητικού τόμου ¨ Φίλιος ομητός ¨ , από τους Γιώργο Κοντομήτρο δρ. Ιστορίας της Εκπαίδευσης και Αντώνη Σμυρναίο , επίκουρο καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας .

              Ομιλία με θέμα ¨ Παράδοση και νεωτερικότητα στο λαϊκό μας πολιτισμό ¨ από τον Αριστείδη Δουλαβέρα , αναπληρωτη καθηγητή Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου .  Ακολούθησε η απονομή τιμητικών διακρίσεων από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο και τους διοργανωτές της εκδήλωσης .

                 Στο τέλος της εκδήλωσης μίλησε ο Κώστας Λιάπης , ο οποίος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ Ιγνάτιο , τους διοργανωτές της εκδήλωσης και το μεγάλο κοινό , που τον ετίμησαν με την παρουσία τους . Τέτοιες εκδηλώσεις , τόνισε , μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω ένα έργο ζωής που άρχισα από τα νεανικά μου χρόνια και τόσο αγάπησα .

                 

               Τα σωματεία που συμμετείχαν στην κοινή εκδήλωση είναι κατ’αλφαβητικήν σειράν : Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος Βόλου , Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών , Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων ( ΚΕ.ΒΙ.ΜΑ.ΣΥ ) , Κέντρο Πολιτισμού και Κοινωνικής παρέμβασης ¨ Ιωλκός ¨, Λύκειον Ελληνίδων Βόλου , ¨ Μαγνήτων κιβωτός για τη διάσωση του πολιτιστικού αποθέματος ¨ , ¨ Πολιτιστικός Σύλλογος Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας ¨ Το Εγγλεζονήσι¨ , Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας ¨ Ίωνες ¨ και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μαγνησίας .

 

Β.Π.- Βόλος 28/11/2015 .  

                 

Ο πατέρας της Ελληνικής Σοκολάτας

               ¨ Έφυγε ¨ από τη ζωή , πλήρης ημερών , αφήνοντας παρακαταθήκη την πιο γλυκιά ιστορία της Ελλάδος , την σοκολατοβιομηχανία   ΙΟΝ AE .

                    Ο λόγος για τον αείμνηστο Ιωάννη Κωτσιόπουλο , που πέθανε σε ηλικία 85 ετών και ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και έστησε την Σοκολατοποιΐα ΙΟΝ ΑΕ .

                   Ήταν το έτος 1930 , όταν μια ομάδα ανθρώπων ξεκίνησε μια εταιρεία πρότυπο για την Ελλάδα , στην οδό Πειραιώς στο Νέο Φάληρο .

                   Η μεγάλη ανάπτυξη της ΙΟΝ ΑΕ χρονολογείται μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο . Από το 1956 δημιουργείται η εμπορική εταιρεία Αφοι Κωτσιόπουλοι ΑΕ , η οποία αναλαμβάνει διάθεση των προϊόντων της ΙΟΝ , καθώς και των προϊόντων της ΝΑΣΚΟ .

                  Με την παραγωγή ευρείας γκάμας ζαχαρωδών και σοκολατοειδών προϊόντων η ΙΟΝ ΑΕ διαθέτει σήμερα τρεις σύγχρονες μονάδες παραγωγής  ( Ν.Φάληρο , Άρτα , Μαρκόπουλο Αττικής ) , με υψηλή παραγωγική δυνατότητα , εργαστήρια ποιοτικού ελέγχου και εξέλιξης νέων προϊόντων .

                  Με σύνολο εργαζομένων που ξεπερνά τους 970 και κύκλο εργασιών κοντά στα 105 εκατομμύρια Ευρώ , κατατάσσεται μεταξύ των 60 μεγαλυτέρων βιομηχανιών στην Ελλάδα και είναι εξ ολοκλήρου ¨ ελληνικών συμφερόντων ¨ .

                  Σήμερα , η ανοδική πορεία της ΙΟΝ ΑΕ συνεχίζεται , στο δρόμο που χάραξε ο αείμνηστος – μεγάλος ιδρυτής .

                  Β.Π. – Βόλος 26/11/2015

Άνθρωπος ... ο ελαχιστότατος

               Ο αείμνηστος Νίκος Τσιφόρος  ( 1909 – 1970 ) , υπήρξε μια δυνατή πένα σαν δημοσιογράφος και συγγραφέας . Ταλαντούχος του γράφειν από μικρός μπήκε γρήγορα στο κλαμπ των φτασμένων πνευματικών δημιουργών .

              Πολυδιάστατο μυαλό έγραφε σε καθημερινή βάση διηγήματα , θεατρικά έργα , σενάρια ταινιών , σχολιάζοντας συγχρόνως την επικαιρότητα . Από ένα βιβλίο του με τίτλο ¨ Τα παιδιά της πιάτσας ¨ ας διαβάσουμε ένα δείγμα της γραφής του :

        ¨... Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια γης . Κουράδες έχεις . Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη . Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας , άσε που την ενοχλούμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες .Δύναμη ;

Μπούρδες . Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 45 διαμερισμάτων και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα . Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ¨ ζήτω ¨ και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις . Έβαλες παρά στη μπάντα και διέταξες κόσμο ¨ κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα ¨ και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στη λεκάνη του καμπινέ . Κάνεις τον δυνατό κι έτσι και σε πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά , μια μολόχα , ένα χορταράκι ασήμαντο , κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και τα χιόνια και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα .

                   Πούνε η δύναμή σου ρε φιόγκο , κάτω από τούτο εδώ το Σύμπαν , που μας πλακώνει με το βάρος του ; Πούνε τα μεγαλεία σου και τα τουπέ σου ; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράγματα , στα λεφτά , στα πολιτικά , στην υγεία , στα όλα που την βασίζεις , πας ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι .

                   Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια από τότε και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες , ό,τι και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε ¨ .

 

                   Β.Π. – Βόλος 1-12-2015