Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Πήγαινε να δουλέψεις


               Η ψυχολόγος και συγγραφέας κυρία Τατιάνα Αβέρωφ , κόρη του αείμνηστου πολιτικού Ευαγγέλου Αβέρωφ , στο βιβλίο της με τίτλο ¨ Δεσμός ¨ , γράφει για τα παραλειπόμενα των δύο ξεχωριστών συναντήσεων της Ελληνικής Αντιπροσωπείας με τον μεγάλο της πρόγονο – Εθνικό Ευεργέτη Γεώργιο Αβέρωφ , σε μια προσπάθεια οικονομικής ενίσχυσης της Ελλάδος εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων 1896 και των Βαλκανικών Πολέμων 1912 – 1913 .

            ¨Λένε , πως όταν οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Αντιπροσωπείας επισκέφτηκαν τον Γεώργιο Αβέρωφ στην Αλεξάνδρεια , για να ζητήσουν να συμβάλει στην αναμόρφωση του Σταδίου  - εν όψει της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896 – εκείνος τους κέρασε πρώτα εκλεκτά ντόπια τσιγάρα και περίμενε σιωπηλός όσο έβγαζαν τα σπίρτα τους απ’ τις τσέπες  και άναβαν τα τσιγάρα τους . Ύστερα , πήρε με τη μασιά ένα κάρβουνο από το τζάκι και άναψε το δικό του . ¨ Γιατί να ξοδεύω σπίρτα αφού η φωτιά είναι αναμμένη ;¨ Παρατήρησε δηκτικά . Και πρόσθεσε πως αν επικρατούσε παρόμοιο πνεύμα σπατάλης , στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων οι δωρεές δεν θα έφθαναν για να ολοκληρωθεί ούτε το πρώτο διάζωμα του Σταδίου .

               Τα μέλη της επιτροπής θα πίστεψαν δίχως άλλο , πως είχαν αποτύχει στη αποστολή τους να αποσπάσουν χρήματα από τον ευεργέτη . Γιατί ήταν αλήθεια πως παρά τα μυθικά ποσά που διέθετε απλόχερα σε πλείστους σκοπούς ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν γνωστός επίσης για την σφιχτότητά του και τον σκληρό τρόπο , με τον οποίον απέπεμπε πολλούς απ’αυτούς που ζητούσαν χρήματα . ¨ Δεν σου δίνω, για να μη σε κάνω τεμπέλη ¨, είχε ακουστεί να λέει . Ή κοφτά : ¨ Πήγαινε να δουλέψεις ¨ . Εξ ίσου κοφτά είναι ότι αρνήθηκε να συνεισφέρει στον έρανο για το θωρηκτό , που θα δώριζαν οι απόδημοι στην Ελληνική Κυβέρνηση τις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων 1912 – 1913 . ¨ Δεν δίνω λεφτά για πολέμους και πολεμικά , φέρεται να απάντησε τότε . Αν θέλετε για σχολεία , τότε να σας δώσω. Προτού φτιάξουμε στρατιώτες χρειαζόμαστε δασκάλους και παπάδες ¨ . Και όμως το ίδιο βράδυ παρέδιδε κρυφά ένα μεγάλό ποσό για τους σκοπούς του Εθνικού Αγώνα , υπό τον όρο να μη μαθευτεί η προσφορά του και κακοπάθουν οι δικοί του στο Τουρκοκρατούμενο ακόμη Μέτσοβο της Ηπείρου .

               Ο Γεώργιος Αβέρωφ δεν επέλεγε τυχαία τους σκοπούς που αναλάμβανε να υποστηρίξει . Οι δωρεές του εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο με σχεδιασμό και υπαγορεύονταν από ένα όραμα , που είχε ως επίκεντρο το όφελος της Ελλάδος . Τον κατείχε η ιδέα της Πατρίδος και της Ανάστασης του Έθνους .

              ¨ Ήταν ένας ασκητής , ένας σεμνός άνθρωπος ¨, έγραψε γι’αυτόν ο Στρατής Τσίρκας ¨ .

 

                  Β.Π.-Βόλος 27/11/2014 .   

Μια απρόσμενη επίσκεψη


               Χειμωνιάτικο βράδυ . Έξω βρέχει . Μια βροχή συνεχόμενη , μονότονη . Η υγρασία στα επάνω της , να ¨τρυπά¨ μέχρι το κόκκαλο.

               Έχουν περάσει προ πολλού τα μεσάνυχτα . Οι δείκτες του ρολογιού μου πάνε να σχηματίσουν ορθή γωνία , που σημαίνει τρεις το πρωί . Είμαι άϋπνος . Ακόμη να με πάρει ο βασιλιάς Μορφέας στις αγκάλες του .

               Με τη συνδρομή ενός ζεστού χαμομηλιού και μισής ασπιρίνης χαλαρώνω και ¨ απογειώνομαι ¨ σιγά-σιγά .

               Ξαφνικά , μέσα στην άγρια νύχτα ακούω το κουδούνι της πόρτας .

             -Ποιός είναι ; Φωνάζω δυνατά .

             -Βασίλη άνοιξε , είμαι ο φίλος σου Δημήτρης Κοκκινάκης και πέρασα να σε δω . Κατέβηκα από τον ¨Επάνω Κόσμο¨ και ήρθα ¨ινκόγκνιτο¨ κατ’ευθείαν σε σένα . Να πάμε σήμερα στο ¨Πανθεσσαλικό¨ να δούμε την αγαπημένη μας Νίκη , που τόσο πολύ μου λείπει εκεί επάνω .

            -Eίσαι με τα καλά σου , του λέω . Παγωνιά , ξημερώματα και μου μιλάς για ποδόσφαιρο και ¨Πανθεσσαλικό¨. Έλα μέσα . Να μιλήσουμε πως τα πας εκεί επάνω . Τί κάνουν οι φίλοι , οι συνάδελφοι , οι συναθλητές σου ;

              -Καλά περνάνε . ¨ Τους βρήκα όλους , σε αρίστη  κατάσταση . Συνάντησα τον παλιό προπονητή και παίκτη της Νίκης Βόλου Νίκο Γκαμέτη . Και εκεί τον προπονητή κάνει . Έλα να δεις μου λέει την ομάδα στην προπόνηση . Πηγαίνω και τι να δω : όλη η παλιά φρουρά να δίνει το παρών . Άκουσε την σύνθεση της Νίκης : Τερματοφύλακας Κόγιας Μιναρετζόπουλος . Στην αμυντική γραμμή : Νίκος Δεβριάδης δεξιό μπακ , Γιώργος Κορωναίος αριστερά , Τάσος Μανιατάκης μαζί με τον Μάκη Ανδρέου στο κέντρο της άμυνας . Στη γραμμή των χαφ Σταύρος Ντάφης μαζί με τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη . Στην επίθεση , μπροστινή γραμμή , έξω δεξιά τον Μπάμπη Ζαντέρογλου και έξω αριστερά τον Αλέκο Αλεξανδρίδη . Με δύο φορ κρούσης τον Λευτέρη Καλιοτζή και τον Κώστα Κουκλάκη . Τώρα που ανεβήκατε εσύ και ο Δημήτρης Λαλές μου είπε ο Ν.Γκαμέτης η ομάδα θα πάει καλύτερα  και θα ενισχυθεί επιθετικά .

               Δεν σταματά εδώ ο προπονητής . Συνεχίζει την πάρλα του . Έχουμε πολλούς αναπληρωματικοούς ικανούς και ισάξιους με τους τακτικούς όπως : Τον Κώστα Τόλιο και Σίμο Πετρόπουλο στα χαφ , τους αδελφούς Αντώνη και Αλέκο Κόπανο στη άμυνα , τον Βαγγέλη Σταμπούλογλου στην επίθεση και πολλούς άλλους που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους .

               Εδώ σταματά την ανταπόκρισή του από το Υπερπέραν ο καλός άνθρωπος και φίλος Δημήτρης Κοκκινάκης .

               Στη συνέχεια , μου ζήτησε να μάθει για τη Νίκη και αν υπάρχουν πιθανότητες αγωνιστικής ανάκαμψης . Απάντησα ότι όλος ο φίλαθλος Νικιώτικος κόσμος ελπίζει την παραμονή της ομάδος στη κατηγορία .

               Οι ώρες πέρασαν . Άρχισε να ξημερώνει . Επάνω που σηκώθηκα να του προσφέρω έναν καφέ , ο νυχτερινός επισκέπτης εξαφανίστηκε .

               Δεν προλάβαμε να τα πούμε όλα . Ελπίζω όμως , ότι κάποτε θα ξανάρθει για να συνεχίσουμε τη συζήτηση , εκεί που την αφήσαμε.

                 

                Βασίλης Παλαμηδάς – Νοέμβριος 2014    .

 

                                                                                                                               

 

                                                                                                                                                                                     

               

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Λεπτή διαίσθηση ποιητή


                          Στα ρημαγμένα σκοτεινά της θύμησης παλάτια

                          πλανιέται ο νους τώρα στερνά με της ψυχής τα μάτια

                          και βάζοντας σ’ένα μικρό καντήλι λίγο λάδι

                          παλεύει μ’ένα φως θαμπό να σκίσει το σκοτάδι .

 

                          Πόσα κομμάτια της ζωής βλέπει εκεί ριχμένα

                          ελπίδες κι όνειρα χρυσά στη λησμονιά θαμμένα

                          να καρτερούν μια σάλπιγγα να τα νεκραναστήσει

                          πριν το καντήλι της ζωής παντοτεινά μου σβύσει .

 

                          Ω! νάτανε για μια στιγμή να γίνω ένα παιδάκι

                          ν’απλώνω τα χεράκια μου να ζεσταθούν στο τζάκι

                          στο πατρικό σπιτάκι μου να ξαναγεννηθώ

                          στης μάννας μου την αγκαλιά βρέφος να κοιμηθώ

 

                          Ω! νάταν πάλι βολετό σαν νιος να ξαναζήσω

                          στις πιο ψηλές βουνοκορφές του Ολύμπου να πατήσω

                          να πιω το νέκταρ των θεών σε μαγεμένη βρύση

                          να γίνει πάλι ανατολή του βίου μου η δύση .

                        
                          Λογοτεχνικές αναζητήσεις : Β.Π. /Ποίηση Κ.Ζημέρης .

Επέτειος Εξέγερσης Πολυτεχνείου


               Επέτειος του Πολυτεχνείου και πάλι . Όλοι θα σου πουν ότι τα μηνύματα είναι πάντα επίκαιρα . Θα σου μιλήσουν για αγώνες , στις ίδιες εκδηλώσεις , με τα ίδια ξεθωριασμένα τραγούδια και τα ίδια συνθήματα .

                Μα εσύ κάτσε και σκέψου . Μόνο η σκέψη και ο στοχασμός μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια εναργή ενόραση της σημερινής κατάστασης . Σκέψου ποιος είναι ο πραγματικός δρόμος για τη χώρα.

Ο δρόμος της ¨ πολλής δουλειάς ¨ , που δίδαξε ο Ελύτης ή των επαγγελματιών μιας δήθεν ¨ επανάστασης ¨, που ευθύνεται για την ...παθολογική φυσιολογία της πατρίδας μας ; Σκέψου ... . Και θα δεις ότι κοροϊδέψαμε αρκετά τους εαυτούς μας με λόγια και οράματα , ¨ με σημαίες και με ταμπούρλα ¨, για να συνεχίσουμε να τους πιστεύουμε...

               Το πλοίο πρέπει να σαλπάρει . Να ανοιχτεί στο ανοιχτό πέλαγος και να αναμετρηθεί με ανέμους και θύελλες . Πρέπει να φύγει από το τέλμα του λιμανιού και χρειάζεται ναύτες γερούς ...
                Αλ. Καλέσης , ¨Ελευθερία¨- Λάρισα 17/11/2014  .

Συνάντηση με Αλ.Παπαδιαμάντην


               Με αφορμή μια συνάντηση-συζήτηση με τον μεγάλο συγγραφέα Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην , 26 Μαρτίου 1893 , Αθηναίος δημοσιογράφος , αφού κάνει πρώτα μια ανάλυση στο φαινόμενο-μύθο Παπαδιαμάντη , στη συνέχεια αφήνει τον ¨κοσμοκαλόγερο¨ να αφηγηθεί και να μιλήσει ¨ για το πνευματικό περιβάλλον και οι άνθρωποι ¨ κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα .

               Στο μπακάλικο του Μπάρκα . Ώρα ογδόη εσπερινή . Το μπακάλικον εφωτίζετο πλουσίως , δια ραμφών του αεριόφωτος . Τα εις βάθος του απόκρυφα δωμάτια ήταν κατειλημμένα υπό πολυαρίθμων παρεών , αίτινες συνέκρουον ευθύμως τα ποτήρια , και ευθυμώτερον και περιπαθέστερον έψαλλον την ¨ Μυγδαλιάν¨ του Δροσίνη αφ’ενός και περιπαθείς αμανέδες εξάλλου , ων συχνοτέρα επωδός αντήχει :     ¨ Έλα να σε κάμω μάκια

                                     Στο λαιμό και στα μαλάκια ¨

               Ευτραφέστατος μπακαλόπαις προσήλθε εις τας διαταγάς μας . Έστρωσεν επί  του τραπεζίου αντί τραπεζομανδήλου μίαν ¨ Έπιθεώρησιν ¨και μίαν ¨ Παλιγγενεσίαν ¨, παρέθηκεν επ’ αυτής αχνίζον γκιουβέτσι , από εν πινάκιον , από εν μαχαιροπήρουνον , από μίαν αμφίβολον πετσέτα , μισήν οκά άρτου κομμένου μπακάλικα , μίαν οκάν αφρίζοντος ρητηνίτου και τρία ποτήρια .

                Το σπαγέτον ορεκτικώτατον . Ο κ Παπαδιαμάντης εζήτησε και τυρόν μάλιστα , το κρέας τρυφερότατων , ο ρητηνίτης γευστικότατος και ημείς εφάγαμεν ορεκτικώτατα .

                Ο κ Παπαδιαμάντης , ο εκ της νήσου Σκιάθου συγγραφεύς , ιδιόρρυθμος , ο εκκεντρικός , ο Μποέμ , ο Μένιππος φιλόσοφος , ο άνθρωπος των καπηλείων και των τρωγλών , ο θαυμάσιος τύπος , ο ειλικρινής χαραχτήρ , ο περιφερόμενος συχνάκις ανά τας Αθηναϊκάς οδούς με το τετριμμένον και τεθωριασμένον επανωφόριον , με τα διπλά καταρρακωμένα πανταλόνια , με την ράβδον παραμάσχαλα και την χείρα αιωνίως επί του στήθους , ο πνευματώδης αυτός Λουκιανός , η χάρις αυτή του Θεοκρίτου , ο αναλυτικός ψυχολόγος Τουργένιεφ , ο παρατηρητικός Δίκενς , ο μελαγχολικός Κοππέ , ο γλαφυρός και φυσικώτατος Πλούταρχος , με τα άφθονα μαύρα αχτένιστα μαλλιά , με τον πλατύγυρον λερωμένον ημίψηλον , με τα πυκνά ακατάστατα και ακαλλίτεχνα γένεια , με την είρωνα φίλοινον φυσιογνωμίαν των , με την ανθηράν ευφυολογίαν του την αναφαινομένην εν  ακρατήτω

Πεζολογία , ο ήκιστα αυτός φαινόμενος ποιητής , ο ελάχιστα δεικνυόμενος συγγραφεύς , η μορφή του σχολαστικού , του δασκάλου , η προτομή αυτή του Σειληνού , ο ιδιότροπος , ο φυγόπονος διά τας φιλολογικάς εργασίας , ο καταδαπανών δέκα ώρας της ημέρας εις μεταφράσεις , εκ του γαλλικού και του αγγλικού διά την ¨Ακρόπολιν¨και το ¨ Νέον πνεύμα ¨, ο σκορπών ολόκληρον το βάρος του θυλακίου του διά μίαν εσπέραν , ο ζων μεταξύ ενός ποτηρίου οίνου και ενός κυπέλλου ζύθου , με τα σιγαρέτα του εις το πλάϊ , ο χρυσός αυτός άνθρωπος , καθ’όλην την διάρκειαν του μποέμικου δείπνου μας , μας έτερπεν εκ καρδίας τόσον αγαθός και τόσον φιλόφρων δεικνυόμενος , αυτός ο τόσον άγριος , ο τόσον απότομος συνήθως .

               Και εν μέσω των συχνών προπόσεών μας και των συγκρούσεων των ποτηρίων εν γλυκεία αδελφικότητα εξακολουθεί να απαντά εις τας ερωτήσεις μου και να λέγει πάντοτε αυτός , ο τόσον κατηφής , ο τόσον δύσκολος συνήθως .

               Από τον Σολωμόν εκτιμά περισσότερον τον Βαλαωρίτην και κατόπιν αυτού τον Ζαλοκώσταν . Ο Βαλαωρίτης του αρέσει περισσότερον , διότι τον θεωρεί , ότι αυτός μόνον ειργάσθη εθνικώς , αυτός είχε καρδίαν , αίμα , αίσθημα , έξεις όλα συγχωνευμένα Ελληνικά και παρήγαγε μακράν εποποιίαν , ενώ ο Σολωμός , παρ’όλην την ατελή και άμορφον παραγωγήν του , φαίνεται κάπως ξένος , εν Ιταλία ανατραφείς , ουχί αδόλως εμπνευσθείς , Επτανήσιος ων . Τώρα αν θέλετε και τας ιδέας μου περί των συγχρόνων ποιητών και συγγραφέων ακούσατέ τας .

               Τον Ροΐδην τον θεωρεί ως πνευματώδη , αλλ’εις το παρελθόν ανήκοντα . Τον Άννινον πνευματώδη και αυτόν , καλλιτεχνικώτερον  αλλά εις την παρωδίαν ανήκοντα . Τον Ψυχάρην ως ποιητήν καλόν , ως γλωσσολόγον και λατρευτήν της δημώδους γλώσσης . Λεβαντίνον , ψευδή , τεχνητόν . Προσθέτει μάλιστα ότι η μονομανία του αυτή , να αποκτήσει όνομα εις την Ελλάδα κατέστη δι’αυτόν ψύχωσις , την οποίαν δεν απέφυγαν και παρ’ημίν πλείστοι όσοι καλοί ποιηταί και λογογράφοι προσεκολλήθησαν στερρώς και τυφλότατα προς αυτόν . Την δημοτικήν γλώσσαν που την είδε , που την έμαθε , που την εσπούδασε ο Ψυχάρης ; Αυτός είναι σχεδόν ξένος , αριστοκράτης Φαναριώτης , επιχειρών  με ένα στρεβλωτικόν ιδίωμα να επιβληθεί ως δημιουργός και διδάσκαλος ολόκληρου έθνους .

               Τον Δροσίνην τον θεωρεί ως καλόν . Τον Μητσάκην τον αγαπά ως φίλον και τον εκτιμά ως συγγραφέα . Τον Καρκαβίτσαν τον φίλον του τον αναγνωρίζει ως κατέχοντα τάλαντον αναμφισβήτητον . Τον Ξενόπουλον τον λέγει καλούτσικον . Αυτός έχει καλαισθησίαν , εργάζεται , αλλά δεν δύναται να αντιληφθεί τα πρέποντα θέματα . Τον Κρυστάλλην τον αγαπά ως κλέφτην και ως τσομπάνον και τον θεωρεί ως μόνον αγνόν δημοτικόν . Τον Εφταλιώτην τον θεωρεί καλόν .

               Ο Γαβριηλίδης , αλλά ποιός Γαβριηλίδης ; Δι’ αυτόν καλύτερος είναι εκείνος που του σκάει 250 δραχμές τον μήνα ( εφημερίδα ¨ Ακρόπολις ¨ ) . Ο Γαβριηλίδης είναι δύναμις . Νεωτεριστής , πρωτότυπος , αυθόρμητος , ανεξάρτητος , ανασφισβήτητος αξία , γνωρίζουσα να συμβαδίζει με τας αξιώσεις και τας κλίσεις του κοινού .

               Τον Πολέμην ως νέον ευαίσθητον , συμπαθητικόν , αλλ’ ευρωπαΐζοντα , συνεσφιγμένον με το Ευρωπαϊκόν πνεύμα . Τον Παλαμάν , φίλον σεβαστόν και απαιτητικόν . Τον Μάνου αρκετά καλόν . Τον Πολυλάν σοφόν αλλά και ιδιότροπον και τον Καλοσγούρον , αυτός δεν είναι για κουβέντα .

               Την αφήγησή του , την επισφράγισε με ένα περιστατικό :

              ¨Μίαν ημέραν ο κ Σίμων Αποστολίδης και ο κ Ανδρέας Συγγρός συνομίλουν καθ’οδόν , οπότε διερχόμενος ο συγγραφεύς των ¨Ειδυλλίων¨ , πάντοτε ρακένδυτος και ιδιότροπος , εχαιρέτισεν τον κ Αποστολίδην . Ο μέγας τραπεζίτης Συγγρός , διακόψας την συνομιλίαν , προσέθεσε επί τη ευκαιρία :

  • -         Για δέστε εδώ εις την Ελλάδα ως και οι επαίτες φέρουν μπαστούνια .
  • -         Τι λες Κυρ Ανδρέα , αυτός είναι ο καλύτερος διηγηματογράφος .
  • -         Ποιος ; Πως τον λένε ;
  • -         Παπαδιαμάντην .
  • -         Και είναι σαν διακονιάρης ! Απήντησε ετι εκπλητότερος , αυτήν την φοράν ο κ Συγγρός ¨ .
     
Λογοτεχνικές επιλογές :Β.Π. , Βόλος-Νοέμβριος 2014 .

Προφητικά λόγια


                            Τις ασθενεί ,

                             Και ουκ εγώ ασθενώ ;

                             Τις σκανδαλίζεται

                             και ουκ εγώ

                             πυρούμαι ;

                             Ει καυχάσθαι δει ,

                             τα της ασθενείας μου

                             καυχήσομαι.

                              Ο Θεός και πατήρ

                              του κυρίου ημών

                               Ιησού οίδεν ,

                               ο ων ευλογητός

                               εις τους αιώνας ,

                               ότι ου ψεύδομαι ¨ .

                                        Αποστόλου Παύλου ,

                                        Επιστολή προς Κορινθίους Β΄

               Τα πρώτα λόγια του , όταν ενθρονίστηκε ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος ο Μακαριστός Χριστόδουλος στις 9/5/1998

                           

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Διδακτικό μεταφορικό παράδειγμα


               Είναι λίγοι οι άνθρωποι που προσαρμόζονται στις αλλαγές . Και αυτοί οι λίγοι προσπαθούν να τις καταλάβουν . Οι αλλαγές είναι γρήγορες στην εποχή μας . Άνθρωποι , επιχειρήσεις και λαοί που έχουν την δυνατότητα να προσαρμοσθούν στις αλλαγές , αξιοποιούν τις ευκαιρίες που πάντα αυτές προσφέρουν .

               Σήμερα μια κοινωνία προοδευτική ή συντηρητική αντιδρά ανάλογα σε κάθε νέο . Μας αρέσει ή όχι , η αδράνεια έχει κόστος και δυστυχώς , αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξουν ¨ παπούτσια ¨ έρχεται κάποια στιγμή που θα πληρώσουν ακριβά το τίμημα . Μεγάλος εχθρός η αδράνεια . Κάθε λεπτό , κάθε ώρα και κάθε μέρα , συμβαίνουν πολυάριθμες αλλαγές , που θα επηρεάσουν τη ζωή μας . Όσοι τις αντιλαμβάνονται ¨ πρόλαβαν το τρένο ¨ , για τους άλλους είναι πολύ αργά .

              Το πολύ σωστό και διδακτικό μεταφορικό παράδειγμα εδώ είναι ο βάτραχος . Όπως όλοι γνωρίζουμε , ο βάτραχος έχει την ικανότητα να πηδάει με ευκολία στο νερό . Έτσι , αν τον ρίξει κανείς μέσα σε μιά κατσαρόλα με ζεματιστό νερό , ο βάτραχος με ευκολία θα πηδήξει για να μην καεί . Αντίθετα , αν τον βάλουμε σε μία κατσαρόλα με νερό κανονικής θερμοκρασίας και αρχίσουμε να την αυξάνουμε σιγά-σιγά , τότε ο βάτραχος θα βράσει και θα έχουμε μια καταπληκτική βατραχόσουπα ! Γιατί συμβαίνει αυτό ; Δεν το καταλαβαίνει ότι βράζει ; Ασφαλώς και το καταλαβαίνει . Αλλά όταν πλέον το αισθάνεται , είναι ήδη αργά . Διότι έχει χαλαρώσει τόσο πολύ στο χλιαρό νερό , που δεν έχει τη δύναμη να πηδήξει από την κατσαρόλα όταν αυτό αρχίσει πλέον να βράζει .

               Πολλοί άνθρωποι , πολλές επιχειρήσεις και χώρες , αποτυγχάνουν , γιατί είναι ¨βάτραχοι¨. Δεν αντιλαμβάνονται εγκαίρως τις βαθμιαίες αλλαγές . Όταν , όμως , αυτές συσσωρευθούν και ξαφνικά γίνουν αντιληπτές , είναι αργά . Δεν έχουν πλέον τις δυνάμεις , την οικονομική ευρωστία , το κατάλληλο ηθικό , για να αποτρέψουν το μοιραίο . 
              Β.Π.                                             

Όμηρος και Μαραθώνιος


               Τριάντα πέντε χιλιάδες Έλληνες και ξένοι έλαβαν μέρος χθες , Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014 , στον αυθεντικό Μαραθώνιο που οργανώνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα . ¨ Απομιμήσεις ¨ του Μαραθωνίου διεξάγονται και σε πολλές άλλες πόλεις του πλανήτη , όπως για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη , στο Λονδίνο και στο Βερολίνο. Φυσικά ο Μαραθώνιος συμπεριλαμβάνεται στα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων και καθιερώθηκε από την πρώτη ιστορική Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα , όπου νικητής της διαδρομής των 42.195 χλμ. στέφθηκε ο Σπύρος Λούης .

               Έβλεπα να τρέχουν οι Μαραθωνοδρόμοι της Κυριακής και σκεπτόμουν ότι εκείνος ο απλός οπλίτης , ο Φειδιππίδης – αν αυτό είναι το ορθό όνομά του – που το 490 π.χ. μετά τη νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στον Μαραθώνα ξεκίνησε τρέχοντας για να φέρει όσο ταχύτερα γινόταν την χαρμόσυνη είδηση στην Αθήνα , ποτέ δεν θα φανταζόταν, ότι ο αυθόρμητος ενθουσιασμός θα γινόταν μετά από είκοσι πέντε αιώνες παγκόσμιος θεσμός αθλητισμού και ότι χιλιάδες άνθρωποι θα έτρεχαν για να καλύψουν την απόσταση που εκείνος είχε διανύσει και να δοξαστούν ! Ποιά Πυθία θα του έλεγε ότι η διαδρομή για να πει το ¨νενικήκαμεν¨ δεν θα σταματούσε στην Αθήνα αλλά θα συνεχιζόταν μέχρι το Τόκιο , τη Μόσχα , τη Μελβούρνη , το Λός Άντζελες , το Μεξικό , τη Στοκχόλμη , το Παρίσι και ότι δεν θα υπήρχε τέρμα σ’αυτή την πορεία και αυτός ο απλός οπλίτης θα πίστευε στα λόγια της ; Αν αναλογισθεί κανείς πόσο μοναδικός είναι ο πλούτος της Ελλάδας και μόνο από τον Μαραθώνιο , πρέπει να συγκλονίζεται .

               Μυθικός όμως είναι και ένας άλλος πλούτος , αυτός που άφησε στην Ελλάδα ο Όμηρος . Ίσως δεν υπήρξαν , ούτε θα υπάρξουν ωραιότερα ποιήματα από εκείνα που έπλασε η φαντασία του Ομήρου στην Ιλιάδα και στη Οδύσσεια . Έχουν παρέλθει είκοσι επτά αιώνες από τότε και τα δύο αυτά συναρπαστικά έπη έχουν μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες , έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλία , έχουν συμπεριληφθεί στην σχολική ύλη , έχουν μεταμορφωθεί σε ¨κόμικς¨, έχουν γίνει θεατρικά έργα , έχουν εμπνεύσει ζωγράφους , έχουν μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη και συνεχίζουν να γυρίζονται ταινίες με τις μάχες του Τρωικού Πολέμου , τα κατορθώματα του Αχιλλέα , τον Δούρειο Ίππο και τις περιπέτειες με τον Πολύφημο , τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη που συναντήσε στο ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη ο Οδυσσέας . Αν ήταν δυνατόν να έρθει ξανά στη ζωή ο Όμηρος θα εισέπραττε τόσα χρήματα από συγγραφικά δικαιώματα , όσα είναι και τα δισεκατομμύρια που χρωστάει η χώρα μας στο ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες !

               Να ήξερε άραγε ο Όμηρος ποια θα ήταν η πορεία στο χρόνο των δημιουργημάτων του ; Μπορούσε άραγε να προβλέψει ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα αποκτούσαν κάτι μαγικά κουτιά που θα τους πρόβαλαν εικόνες με ¨ ζωντανούς ¨ τους ήρωές του ; Αλλά και εμείς σήμερα αξιολογούμε άραγε πόσο μοναδικός και πολύτιμος θησαυρός είναι αυτός που κληρονομήσαμε από τον Όμηρο , τον τυφλό εκείνο ποιητή που έβλεπε μόνο με τη φαντασία του .
              Αλεξ. Στεφανοπούλου - ¨Έστία¨, Αθήνα 10-11-2014