Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Γη της ελιάς και της φωτιάς


                     Γη της ελιάς και του ναού του Παρθενώνα ,

                     των αθανάτων , των Ολύμπιων Θεών .

                     Γη   της φωτιάς και της Μυρτιάς του Μαραθώνα

                     και των αέρινων αιώνιων σκαριών .

 

                     Γη του Αχιλλέα του ημίθεου απ’την Φθία

                     που κατατρόπωσε της Τροίας την τιμή .

                     Γη του Ιάσονα με της Αργούς τη μοίρα ,

                     στ’άγνωστα πέλαγα τον λεν ταξιδευτή .

 

                    Γη του Ομήρου ,  που ιστορεί ηρώων άθλα ,

                    σαν τον Οδυσσέα που η τρίαινα χτυπά ,

                    χρόνους πολλούς μέσα στων πελάγων τα κάστρα ,

                    όλο μακραίνει απ’την Ιθάκη που αγαπά .

 

                    Γη της Δωδώνης , των Δελφών , της Ολυμπίας

                    του τιμίου ιδρώτα των μεγάλων αθλητών .

                    Γη των χρησμών και της Δημοκρατίας

                    του Περικλή και των σπουδαίων τραγωδών .

 

                    Γη του Λεωνίδα του γενναίου Σπαρτιάτη ,

                    στις Θερμοπύλες έπεσε για την τιμή ,

                    καλπάζει χρόνους στο περήφανό του άτι

                    και είναι εκεί που η πατρίδα αιμορραγεί

 

                    Γη του Σωκράτη , που η δόξα τον τυλίγει

                    μ’ένα ουράνιο σεντόνι φεγγαριού .

                    Γη του Ησίοδου και του Αριστοτέλη

                    και Γη του Πλάτωνα του μέγιστου σοφού .

 

                    Γη του Αλέξανδρου του Μέγα Στρατηλάτη ,

                    του Μακεδόνα που η ιστορία τον τιμά ,

                    αυτόν που χάραξε τα μήκη και τα πλάτη

                    και τους αιώνες σαν τον άνεμο περνά .

 
                    Γιώργος Τσιτρούλης – Λάρισα 22/8/2014

Ένωσαν τις δυνάμεις τους


                ¨ Τα τραγούδια του πατέρα μου ¨ είναι ο τίτλος μιας μουσικής παράστασης , που παρουσιάζουν τέσσερις νέοι ερμηνευτές κι απόγονοι τεσσάρων μεγάλων τραγουδιστών , σφράγισαν το ελληνικό τραγούδι .

                   Οι Χάρης Βαρθακούρης , Στέλιος Διονυσίου , Δημήτρης Κόκοτας και Γρηγόρης Μπιθικώτσης ένωσαν τις δυνάμεις τους ένα χρόνο πριν με στόχο να αναδείξουν με τον τρόπο τους τα τραγούδια που ερμήνευσαν τέσσερις μεγάλες φωνές : ο Γιάννης Πάριος , ο Στράτος Διονυσίου , ο Σταμάτης Κόκοτας , ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης .   

                  Το πρόγραμμα δεν βασίζεται μόνο στο ρεπερτόριο που κληρονόμησαν , αλλά είναι μία αναδρομή σε όλο το μεγαλείο της ελληνικής δισκογραφίας , με αναφορές σε μεγάλους συνθέτες και μεγάλους ερμηνευτές .

                  Τι να κάνουν τα νέα παιδιά . Χρόνια περιμένουν την μεγάλη ατομική καλλιτεχνική ανέλιξη . Αυτή δεν έρχεται με τίποτα . Οι λόγοι πολλοί . Οι καιροί άλλαξαν . Οικονομικές δυσχέρειες του κοινού , μεγάλος ανταγωνισμός στο τραγούδι και λίγες ευκαιρίες , αλλαγές στη νοοτροπία της αγοράς οδήγησαν σε αδιέξοδα και στον καλλιτεχνικό κόσμο .

                  Οι καλλιτέχνες που αναφερόμαστε στο σημερινό σημείωμα βρήκαν τη λύση . Ένωση δυνάμεων , κουράγιο καί όρεξη για δουλειά ,μόνον έτσι θα βγουν από τα αδιέξοδα .

                  Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησαν . Τα πάνε καλά . Το κοινό τους αποδέχθηκε .  

                  Όταν υπάρχουν άνθρωποι με λογικές προθέσεις ,με υπευθυνότητα και σεβασμό σ’αυτά που κάνουν , πρέπει να αναμένουν και τη σωστή ανταπόκριση της κοινωνίας .
                  Β.Π. –Βόλος 20/8/2014

Με Παπαδιαμάντειο ύφος


               Φίλος , συνάδελφος από το στρατό , πνευματώδης με βαθιά αίσθηση του χιούμορ , μου στέλνει τους χαιρετισμούς του πότε – πότε πάντα γραπτώς και επιμελώς γραμμένους . 

               Συνταξιούχος εκπαιδευτικός , καταγόμενος από την Ραψάνη Λάρισας , μένει μετά τη συνταξιοδότησή του στην Αθήνα , κοντά στα παιδιά του . Τα πάτρια εδάφη δεν τα ξέχασε . Επισκέπτεται τακτικά την γενέθλια γη , τον τόπο της καταγωγής του , την Ραψάνη – Λάρισας .

               Τούτες τις Άγιες-Μέρες με θυμήθηκε . Μου έστειλε επιστολή από το πατρικό του σπίτι στη Ραψάνη .

               Θα πρέπει να βρισκόταν σε ¨καλές ώρες¨, τις στιγμές που πήρε μολύβι και χαρτί , για να μου γράψει . Με καλή διάθεση χιούμορ θυμήθηκε τη γραφή του Παπαδιαμάντη και μου έστειλε τούτο το πανέμορφο και πολυφίλητο γράμμα :

             ¨Φίλτατέ μου .

               Διάγω από τινος χρόνου εν Ραψάνη . Καθ’εκάστην πρωίαν άμα της έω , μετά της συζύγου μου και τινων φίλων , βαδίζομεν εις τας υπωρείας του Ολύμπου . Εκείθεν ο ορίζων απλούται , εναγκαλίζων την θαλεράν φύσιν . Το κλίμα είναι ευαγές και σπάνιον , καθιστούν το χωρίον τερπνόν ου μόνον , αλλά και σωτήριον καταφύγιον , ιδία τοις πάσχουσι . Εύρωστον και θαλερόν δάσος διαπερούμενον δι’οφιειδών ατραπών , κεκοσμιμένων δι’ευειδών και ευόσμων ανθέων .

                Ιδού και η αυγή , προβαίνουσα κροκόπεπλος . Προσδίδει εικόνα αφάτου κάλλους . Συνθέτουν δι’αυτήν ο έρπων προς την θάλασσαν Πηνειός , η κατέναντι υψουμένη κατάφυτος Όσσα και επέκεινα αι κορυφαί του Άθω .

                Κατάρρυτος η Ραψάνη εξ Ολυμπίων υδάτων και κατάφυτος εξ αμπέλων .

                Άμα τη επιστροφή , νάμα εκ της κρήνης και ο καφές του κυρ Γιώργη , προσδίδει εις ημάς γλυκείαν ανάπαυλαν .

                Εις τας αμπέλους μαίνονται οι τεχνητοί κανονιοβολισμοί , οίτινες αποσκοπώσι , εις αποτροπήν αγριοχοίρων επιπιπτόντων λαιμάργως, ου μην , αλλά και καταστροφικώς επί των ήδη ωρίμων σταφυλών .

                Σου γράφω εν τάχει δια την πρωινήν ενασχόλησίν μου . Έπονται αψιμαχίαι ταβλικαί , η σιέστα εν απολύτω δράσει και φυσικά το κεμπάπ πεποτισμένον δια Ραψανιώτικου μπρούσκου .

                Αναμένω ίνα εκπληρώσεις την υπόσχεσίν σου , δια την εδώ έλευσίν σου .

                Με πολλούς χαιρετισμούς και θερμάς ευχάς διά καλήν υγείαν.

                Σε χαιρετώ

                Α.Ν – Ραψάνη 19/8/2014 . 

                 

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Βόλος , κερδισμένος του Αθήνα 2004


Με τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων ¨ Αθήνα 2004 ¨ , ας θυμηθούμε τη συμμετοχή μας ως ¨ Βόλος – Ολυμπιακή πόλη ¨ .

              Ήταν μια ευτυχής συγκυρία , ένα θείο δώρο για την πόλη μας να προκριθεί μέσα στις τρεις ( Ηράκλειο , Πάτρα ) ως Ολυμπιακή πόλη .

               Εμπνευστής , πρωτοπόρος , μπροστάρης για την υλοποίηση της παραπάνω ιδέας ήταν ο αείμνηστος Βολιώτης Υφυπουργός Εσωτερικών Λεωνίδας Τζανής . Έτρεξε , εργάστηκε , κοπίασε πολύ για να συνταχθεί ο φάκελος με τα πλεονεκτήματα που έχει ο Βόλος ( Φυσικές καλλονές , ιστορία , πολιτισμό , παράδοση κ.λ.π. ) να πάει και να εγκριθεί από τις αρμόδιες επιτροπές των υπουργείων . Οι κόποι και ο αγώνας δεν πήγαν χαμένοι . Ο Βόλος προκρίθηκε ¨ Ολυμπιακή Πόλη ¨ .

             ¨Ολυμπιακή Πόλη¨. Δυο λέξεις που σημαίνουν πολλά . Να έχει Στάδιο με Ολυμπιακές προδιαγραφές . Έπρεπε να γίνουν μεγάλα έργα και πρώτα το ¨ Πανθεσσαλικό Στάδιο ¨. Άρχισαν τα έργα , που κόστισαν πολλά εκατομμύρια δραχμές , για να γίνει ένα Στάδιο ¨κόσμημα¨ για την πόλη .

              Να γίνει ο περιφερειακός που εξυπηρετεί τις λειτουργικές ανάγκες του Σταδίου . Σχεδιάστηκε πολύ σωστά και ο Βόλος άρπαξε την ευκαιρία που να εξυπηρετεί ο Περιφερειακός  συγκοινωνιακές ανάγκες του μέλλοντος . Επετεύχθη μια συγκοινωνιακή αποσυμφόρηση για την πόλη , που συνδέεται με την Εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης με την είσοδο των αυτοκινήτων στον Περιφερειακό .Παρουσιάζει λειτουργική ομοιότητα με την ¨Αττική Οδό¨ της Αθήνας .

             Στο αεροδρόμιο Νέας Αγχιάλου έγιναν έργα . Αναβαθμίστηκε και έγινε αερολιμένας διεθνών προδιαγραφών με πτήσεις εξωτερικού. 

             Στην προκυμαία του Βόλου , έγιναν έργα καλλωπισμού και αναβάθμισης , που άλλαξαν το ¨πρόσωπο¨ της πόλης . Έγινε επέκταση μέχρι το Τελωνείο και το αποτέλεσμα ήταν να γίνει πιο όμορφη η ¨βιτρίνα¨ της πόλης . Ο δείκτης άφιξης τουριστών με κρουαζιερόπλοια συνεχώς αυξάνεται .

             Σκέπτομαι πολλές φορές πόσο μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής του ανθρώπου ένα τυχαίο γεγονός , κάτι το ξαφνικό και αναπάντεχο που δεν το περιμένει .

             Έτσι και η πόλη μας , ο Βόλος , άλλαξε προς το καλύτερο από τη μέρα που πήρε το χρίσμα της ¨ Ολυμπιακής Πόλης ¨΄.

              Β . Παλαμηδάς – Βόλος 18/8/2014 .

            

Παράκληση γέροντα


                                Θεέ μου Παντοδύναμε .

                                Εσύ που πάντα στάθηκες μ’αγάπη στο πλευρό μου

                                και όταν εκινδύνευα σε είχα βοηθό μου ,

                                δος μου και τώρα δύναμη στων

                                γηρατειών τις ώρες ,

                                να είναι αυτές ανώδυνες , χωρίς μεγάλες μπόρες .

 
                                Β.Π. – Βόλος 19/8/2014

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Λευκή Σαράτση


                                      Θολό τοπίο ο βυθός .

                                      Περισυλλέγει απελπισμένα χίμαιρες ,

                                      Από ναυάγια και κακορίζικες αρμενοπούλες .

                                       Χθες μια βαρκούλα ,

                                       το σκέλεθρο μιας σκούνας σήμερα .

                                        Κουνώ μαντήλι στις απώλειες ,

                                        στους σταθμούς των αναχωρήσεων ,

                                        στα λιμάνια των χαιρετισμών .

                                        Χθες ένα βλέμμα ,

                                        Μια κίνηση λιγότερη σήμερα .

                                        Με το μολύβι σημειώνω αριθμούς .

                                        Με τρομάζει η κατιούσα

                                        και το μηδέν της απόληξης .

                  

                  Ακριβή μου Λευκή .

Ήρθε η στιγμή με τρεμάμενο χέρι , να κουνήσω το μαντήλι της απώλειας και σε σένα .

                  Όσο κι αν η λογική προσπαθεί , το κύμα των συναισθημάτων που βαθιά με κατακλύζει , δηλώνω έρμαιο αλίμονο τούτων .

                 Η οδύνη της αντίπερα όχθης , βίωση πικρή γι’αυτούς που μένουν , στέκει αγκάθι οξύαλγο , αδύνατο να αποφευχθεί .

                Όμως εσύ καλή μου , το νιώθω , δε θέλεις πληγές , δε θέλεις δάκρυ και στη βαρκούλα που αρμενίζεις , κρατάς γερά το τιμόνι προς τη γαλήνη , προς το φως . Καλούδια φορτωμένη , σέρνεις μαζί σου τα σωστά και χρηστά δεδουλευμένα της επήγειας ζωής , πολύτιμη προσφορά στον Ουράνιο Πλάστη , μα και σπουδαία παρακαταθήκη σε όσους αγάπησες και τα μοιράστηκες μαζί τους .

               Έχω την ελπίδα  και θέλω να πιστεύω πως και η ταπεινότητά μου αποτέλεσε ένα μικρό μεράδι της Αγάπης σου . Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν πριν πολλά χρόνια και ήσουν εσύ η πρώτη που έσκυψες στις πνευματικές μου ανησυχίες , που διέκρινες νωπά ψήγματα ευαισθησίας , που ενέκρινες και επένδυσες σ’αυτά . Πόσο πολύ μ’έκανες να χαρώ και να σ’εμπιστευτώ καλή μου .

               Η Λευκή  Μπένου-Σαράτση ( 1930- 2014 ) , η εκλεκτή εκπαιδευτικός – παιδαγωγός , η λυρική λογοτέχνης , η δημοσιογράφος , η δοκιμιογάφος , η κριτικός , ο άνθρωπος ο πολυπράγμων , η ξεχωριστή προσωπικότητα με τις ποικίλες κοινωνικές και πνευματικές δραστηριότητες , η υπέροχη σύζυγος , η πολυφίλιτη μάνα , η τρυφερή γιαγιά , η φίλη με το εκρηκτικό ταπεραμέντο και την έξω καρδιά , μου έτεινε το χέρι και βαδίσαμε μαζί . Σε όσα η βιωτή μας επιφύλαξε , βατά ή δύσκολα .

               Στιγμές αληθινά μοναδικές Λευκούλα στο καλαντάρι των αναμνήσεων .

               Άξια οικοδέσποινα στο περίφημο Αρχοντικό του Άνω Βόλου στις φεγγαρόλουστες ειδυλλιακές βραδιές στην αυλή με τα τριαντάφυλλα , συντύχαινες θυμάμαι με τον αγαπημένο σου Δημήτρη φιλοξενία σώματος αντάμα και ψυχής . Μαχητική Κεφαλωνίτισσα για τα δικαιώματα της γυναίκας , στη Γραμματεία της Δημοτικής Επιτροπής του Δήμου Βόλου , χρήσιμο και σεβαστό μέλος της τοπικής κοινωνίας , σήκωσες ψηλά όποτε χρειάστηκε τη σημαία του ήθους και της αξιοπρέπειας .

             Ασίγαστη και μελίρρυτη πένα κατέθετες με συνέπεια τις κριτικές σου , στον ημερήσιο τύπο ¨Θεσσαλία¨ και ¨Ταχυδρόμο¨ , για όσους σου εμπιστεύονταν τις δημιουργίες σου , αλλά και τις τεκμηριωμένες απόψεις σου , σε θέματα Παιδείας και Ψυχολογίας του παιδιού .

            Μια αγκαλιά αγάπης υπήρξες για τους μαθητές σου , μητέρα όντας και δασκάλα , αφιερώνοντας τους εύχυμους καρπούς της γνώσης , στη συγγραφή επιστημονικών και παιδαγωγικών βιβλίων .

            Λατρεία και ύμνος στη φύση , στη μαγεία και το ανεξάντλητο των χρωμάτων , ξεδίπλωσαν τα πανιά των αναζητήσεων οι καταγραφές σου , στο ¨ Πράσινο και το ¨Γαλάζιο¨ αποκομίζοντας τις ευλογίες τους , δίκην βραβείων του Μονάχου , της Αιγύπτου  με την Ελλάδα πρώτη να σε διεκδικεί .

           Στην ομάδα της ΧΕΝ και του ΖΟΝΤΑ  Βόλου όπου διετέλεσες πρόεδρος κατά καιρούς και στα δύο σωματεία , στο Λύκειο Ελληνίδων Βόλου ,στην Ένωση  Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδας , στην Ένωση Κριτικών Λογοτεχνίας ,στην ΕΛΒΕ πάντα παρούσα .

           Παράλληλα τα βήματά μας για 17 ολόκληρα χρόνια και στον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας , όπου ως ειδική γραμματεύς του Διοικητικού Συμβουλίου απευθύνω τα θερμά συλλυπητήρια όλων των μελών , στον αγαπητό σύζυγο και φίλο Δημήτρη Σαράτση και στα υπέροχα παιδιά και εγγόνια σου .

           Ρωμαλέα προσωπικότητα , σπουδαίος πνευματάνθρωπος , ευγενική και αισιόδοξη οντότητα , ανεξάρτητη πηγή ζεστασιάς και ψυχικής μεγαλοσύνης . Αυτό ήταν η φίλη μου .

           Μπουκέτο μοσχολούλουδα, καταθέτω τις αποχαιτιστήριες τούτες λέξεις . Τις λίγες αυτές λέξεις μα και χιλιάδες άλλες , που κρατώ καλά φυλαγμένες , θυμίαμα στη μνήμη σου να ψυθιρίζω .

           Καλό δρόμο Λευκή . Καλόν Παράδεισο .

           Χαρούλα  Φράγκου – Βόλος 10/8/2014  .  

   

                                       

                                            

Πόσο μας λείπει


              Τούτες τις μέρες κάτι λείπει από το σπίτι μας . Η απουσία του είναι αισθητή , την αισθανόμαστε έντονα , κάθε μέρα , κάθε ώρα εγώ και η Μαρίκα .

              Δεν είναι ζωντανό πράγμα , ζωντανός οργανισμός . Ένα άψυχο μηχάνημα είναι . Ο λόγος για το επιβατικό αυτοκίνητό μας ¨Πεζώ¨ που το πήρε για λίγες μέρες , να κάνει τις δουλειές του ο γιος μας Πέτρος στην Αθήνα .

              To έχουμε στα χέρια μας έντεκα χρόνια . Ήταν Άνοιξη του 2003 που το αγοράσαμε καινούργιο και κατάλευκο από την ¨Πεζώ¨. Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν ήταν καλοτάξιδο και χωρίς προβλήματα στη λειτουργία του . Και εμείς βέβαια το προσέξαμε σαν τα μάτια μας . Με τις τακτικές συντηρήσεις του και το απαραίτητο σέρβις στο συνεργείο της ¨Πεζώ¨. Δεν μας έτυχε μέρα που να μην πάρει μπρος με την πρώτη . Δεν έσβησε η μηχανή ποτέ , ούτε και στα μακρινά  ταξίδια που κάναμε για Αθήνα και Θεσσαλονίκη .

                Έχει το δικό του χώρο στάθμευσης , μπροστά στο σπίτι μας στην οδό Τραπεζούντος – Κάδμου γωνία . Εκεί , καθαρό , ολόλευκο, πεντακάθαρο , μας περιμένει κάθε μέρα να το πάρουμε και να πάμε για δουλειές μας καθώς επίσης και για άλλες υποχρεώσεις . Δεν έχει αντιρρήσεις , πάντα πρόθυμο φέρει σε αίσιο πέρας την κάθε αποστολή του .

                Ξαφνικά , χωρίς να το ρωτήσουμε πήραμε μια απόφαση να πάει με τον Πέτρο για είκοσι μέρες στην Αθήνα . Λόγω επισκευών του δικού του αυτοκινήτου ο Πέτρος μας ζήτησε δανεικό για λίγες μέρες το δικό μας ¨Πεζώ¨ . Δεχθήκαμε , δεν μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς .

                Ήταν απόγευμα Δευτέρας 11/8/2014 . Ο Πέτρος ήρθε από την Αθήνα για να παραλάβει το ¨Πεζώ¨. Ανέβηκε στο βολάν στη θέση του οδηγού και δίνει εντολή για εκκίνηση. Για πρώτη φορά το αυτοκίνητο δεν παίρνει μπρος με τη πρώτη . Αντιδρά σαν τον άνθρωπο που δεν θέλει να φύγει από τον τόπο του , από τους δικούς του . Στη συνέχεια ξεκίνησε χωρίς προβλήματα .

                Όταν χάθηκε στο βάθος του δρόμου , είδα ένα κρυφό δάκρυ στα μάτια της Μαρίκας . Έφευγε από κοντά μας , έστω και για λίγες μέρες , ένα άψυχο ¨μέλος¨ της οικογένειας , που τόσο πολύ αγαπήσαμε.

 

               Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 12/8/2014   .

 

              

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Ευχάριστες αναγνωστικές στιγμές


                    Πρόταση ελπίδας και προοπτικής , πως υπάρχει συνέχεια του πολιτιστικού ενδιαφέροντος στη περιοχή μας , μέσα από τη λογοτεχνική μαγεία του περιοδικού ¨ Βίγλα-Πλώρη ¨, που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο μήνα . Συγγραφικό επίτευγμα του Συλλόγου Ερασιτεχνών Αλιέων Κάτω Γατζέας  ¨Ο Τίμιος Σταυρός ¨, με τη φροντίδα όπως πάντα του Κώστα Λιάπη , που το επιμελείται .

                    Ιστοριογραφία , λαογραφία , λογοτεχνία , αφιερώματα , πολιτισμική κίνηση , επίκαιρος κοινωνικός προβληματισμός και διαχρονικές πνευματικές τοποθετήσεις , είναι στοιχεία που χρωματίζουν τις σελίδες του νέου τεύχους .

                    Εντυπωσιακή η εξωτερική εμφάνιση με εμπροσθόφυλλο μια χαραχτηριστική φωτογραφία του Μιχάλη Πόρναλη από τις ομορφιές της Πηλιορείτικης           Αρχιτεκτονικής . Το γραφικό λιμανάκι καλύπτει το οπισθόφυλλο . Φωτογραφία του επιμελητούτης έκδοσης.

Στις 152 σελίδες του συναντάμε πλούσια ποικιλία θεμάτων και απόψεων , που ερεθίζουν τον αναγνώστη , ο οποίος διαπιστώνει πως κάθε σελίδα είναι μια ξεχωριστή πινελιά στον πολύχρωμο πίνακα του περιεχομένου , που επεκτείνεται όχι μόνο στο τοπικό ενδιαφέρον , αλλά και ευρύτερα .

                  Στις καλοκαιρινές στιγμές που περνάμε περιδιαβαίνουμε με ενδιαφέρον τις σελίδες του και δροσιζόμαστε από το βουνίσιο αεράκι του βουνού των κεντάυρων της Βίγλας , αλλά και από την θαλάσσια αύρα της γατζώτικής θάλασσας της Πλώρης , όπου οι πενήντα και πλέον συγγραφείς αυτού του τεύχους χρωματίζουν με τον δικό τους τρόπο τον πολύχρωμο πίνακα των περιεχομένων .

                  Σημειώνουμε τα ονόματα , σύμφωνα με την παρουσίαση των θεμάτων τους : Κ . Φτύκας , Κ . Βραχνιάς , Ιάσων Ευαγγέλου , Ελένη Συρίβελη , Κ . Λιάπης , Αντ. Δελώνης , Μάγια Μποντζώρλου , Γιάννης Μουγογιάννης , Θωμάς Παπαθωμαίδης , Θαν .Παπαθανασόπουλος , Νίκος Μπαζιάνας , Β . Αναγωστόπουλος , Κ . Καλαπανίδης , Γ. Χαλατσάς , Ηλίας Λεφούσης , Μανώλης Γκαγκάκης , Μιχ. Μπάστας , Κώστας Πατρίκος , Τάκης Παντελόπουλος , Θεόδωρος Περράκης και άλλοι .

                 Θαυμάζει κανείς το πείσμα και την δυναμική του εκδότη , που ξεπερνώντας τα εμπόδια , που εμφανίζονται , κατορθώνει να βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας .

                 Η ¨Βίγλα-Πλώρη¨ είναι μια από τις μεγάλες του αγάπες . Έχει κατακτήσει την εκτίμηση πολυαρίθμων αναγνωστών και φίλων που περιμένουν κάθε καλοκαίρι την πολύτιμη συντροφιά του .

 

                Τ. Παντελόπουλος-Βόλος 10/8/2014 .    

Χωρίον Άγιος Λαυρέντιος 88 χρόνια πριν

               Στο βιβλίο ¨Πανθεσσαλικό Λεύκωμα¨ , που εκδόθηκε το έτος 1926 , ο συντάκτης του Δ . Χατζητούρνος γράφει για το χωριό του Πηλίου Άγιος Λαυρέντιος :΅
            ¨Μία από τις αρμονικώτερες γραμμές που η φύση εχάρισε στο Πήλιο , ένα από τα καλά χρώματα με τα οποία εστόλισε ο θείος ζωγράφος αυτόν τον τόπο , ένα από τα μαγευτικότερα και ωραιότερα χωριά του Πηλίου είναι αναμφισβητήτως και το χωρίον Άγιος Λαυρέντιος . Κείται επί θαυμασίου τοπίου , μίαν ώραν περίπου άνωθεν των Άνω Λεχωνίων και συνεπώς της θαλάσσης . Είναι και το χωριό αυτό ένα ωραίο λουλούδι , που μαζί με τα άλλα 23 λουλούδια και τις λοιπές καλλονές αποτελούν το ωραίο μπουκέτο , το οποίον είναι ριγμένο στη μετώπη του πανώριου Πηλίου .
            Ο Άγιος Λαυρέντιος είναι χωριό αρκετά μεγάλο και τα λευκά μεγάλα σπίτια του είναι κρυμμένα σχεδόν μέσα σε πολλά οπωροφόρα δένδρα . Η διαμονή εις τον Άγιο Λαυρέντιο είναι κάτι υπέροχον , διότι η πρασινάδα του είναι μια χαρά για τα μάτια του ανθρώπου και το αεράκι του μια δροσιά για το σώμα . Τα νερά του τρεχούμενα , κρύα , κρυστάλλινα διασχίζουν το χωριό με τις ωραίες βρύσες .
           Είναι πραγματικώς ο ¨ Επίγειος Παραδεισος ¨, ένα δροσόλουστο χωριό με τα παχύσκια δένδρα του και τις πολυάριθμες βρυσούλες .
           Από του χωριού η θέα του Παγασητικού , είναι κάτι το ωραίον γιατί απλώνεται κάτω εκεί πέρα η καταγάλανη θάλασσα . Και να , εκεί πέρα προς τα βαθιά η οροσειρά της ΄Οθρυος και αριστερότερον ολίγον , εις τον μιχόν του Παγασητικού κόλπου η βραχώδης γωνία των Τρικέρρων , με το περίβλεπτον χωρίον το Τρίκκερι .
           Αλλά τι δύναται κανείς να είπη και για τους χωρικούς ; Έχουν και αυτοί την ωραιότητα της ψυχής , σύμφωνη με την ωραιότητα της φύσεως . Περιποιητικοί και ευγενείς , ευκατάστατοι , νοικοκυραίοι .Και οι γυναίκες του Αγ.Λαυρεντίου γλυκές και όμορφες , δροσερές , όπως δροσερό και πανώριο το χωριό των .
          Σωστό αγκάθι , κατά λάθος αφημένο στο μπουκέτο αυτό , που λέγεται Άγιος Λαυρέντιος ,είναι η έλλειψις αμαξητού δρόμου , συνδέοντος το χωριό μετά του Βόλου . Ω! Εάν είχε τον καλόν του δρόμον , την ευλογημένην συγκοινωνίαν που εκπολιτίζει , εξευγενίζει και κάνει προσιτές τις θείες ομορφιές της φύσεως .
          Αν είχε ο Άγιος Λαυρέντιος τον δρόμον του , την εύκολη συγκοινωνίαν , τότε τα θέλγητρά του θα τρυγούσαν κατ’έτος χιλιάδες κόσμου , που τώρα δεν μπορεί να φθάσει μέχρις εκεί . Χρήματα και πρόοδος και ίδρυσις ξενοδοχείων , κίνησις κοσμική , που θα άφηνε στο χωριό άφθονο το χρήμα , το χρήμα που τώρα φεύγει στο εξωτερικό ή σε άλλα μέρη και η εύκολη μεταφορά των πολύτιμων φρούτων του θα ωθούσε τους κατοίκους σε μεγαλυτέραν ωποροκαλλιέργειαν ήτις τόσον προσοδοφόρος τυγχάνει ¨.
              Αύτά γράφει ο Δ . Χατζητούρνος για τον Άγιον Λαυρέντιον το μακρινό 1926 . Ένα , χωρίς αμφιβολία , μικρό αριστούργημα .
               Ο σκοπός του λογοτέχνη-δημοσιογράφου και εκδότη του ¨Πανθεσσαλικού Λευκώματος¨ , του Θωμά Βινικίου , όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογό του Λευκώματος ήταν ¨ ... να συγκεντρώσει στις σελίδες του , όλους τους Θεσσαλούς λογογράφους , καλλιτέχνας και επιστήμονας με τα έργα των ...¨ . Και χωρίς αμφιβολία πέτυχε τον σκοπό του .
               Θ . Σαρίκας- Βόλος-10-8-2014

Και η βρόχα έπεφτε


                  Πυκνή βροχή και ομπρέλες από το πρωί στους δρόμους της πόλης . Οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν για ισχυρές καταιγίδες και εμείς θυμηθήκαμε τον Γ. Ζαμπέτα (1925-1992) . Όπως θα έλεγε χαραχτηριστικά ο ίδιος ¨΄ολη μέρα η βρόχα θα έπεφτε ράϊ θρου ¨. Είναι μια έκφραση που τον σημάδεψε και μας την φέρνει στο μυαλό μας με νοσταλγία .

             Ο Ζαμπέτας κατά τη διάρκεια της πορείας του στο τραγούδι , βρέθηκε στην Αμερική για εμφανίσεις . Εκεί συνεργάστηκε μεταξύ άλλων και με τον Μάνο Χατζηδάκι . Κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ ο Ζαμπέτας άρχισε να μαθαίνειι αμερικάνικες λέξεις και εκφράσεις , τις οποίες χρησιμοποίησε στο λαϊκό λεξιλόγιό του , αλλά και στα τραγούδια του .

             Το συγκεκριμένο τραγούδι το θυμόμαστε κυρίως τις βροχερές μέρες λόγω του αγγλοελληνικού του στίχου ¨η βρόχα έπεφτε straight thought .

             Στην ουσία είναι ένα τραγούδι που περιγράφει τις ερωτικές περιπέτειες μιας γυναίκας , με τον γνωστό σκωπτικό τρόπο του Γιώργου Ζαμπέτα :

            Συστημένη επιστολή – πάρτη μου

            Μετά τον γάμο , δεν πέρασε πολύς καιρός , αυτός ένα βράδυ , πήρε δρόμο και εξηφανίσθη . Οι λόγοι της εξαφάνισής του ήταν τελείως μυστικοί . Εκείνη πάλι ξέμεινε μόνη της . Άναψε ένα τσιγαράκι κινγκ σάιζ , σηκώθηκε , πήγε ετάϊσε τους κύνας , τάϊσε και τας γαλάς . Και καθήμενη στο ράντζο απολάμβανε τη φύση , η οποία εκείνη τη βραδιά ήταν θλιμμένη , πολύ θλιμμένη , σκοτεινή και μαύρη και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου .

             Πέρασαν χρόνια πολλά κι αυτή τον περίμενε , κι όλο τον περίμενε , ξαπλωμένη στη ντιβανοκασέλα της . Σηκώθηκε πήγε στο γκάρντεν , βγήκε από το γκάρντεν , ξαναπήγε ,ξαναξάπλωσε στα ξαφνικά . Χτυπάει το κουδούνι . Βγήκε και ήρθε αντιμέτωπη με τον ταχυδρόμο . Της έφερε ένα γράμμα συστημένο από τα μακρινά . Το πήρε με λαχτάρα , υπόγραψε το κιτάπι του ταχυδρομικού διανομέα , το άνοιξε κι άρχισε να το διαβάζει : ¨ Κεντρική Ευρώπη του μηνός τάδε , ημέρα τάδε και ώρα τάδε και κάτι ψιλά , κάθετος και παύλα , σου έρχομαι από χρόνια , να σου πω το γκουντ μόρνιγκ μου με το χάου αρ γιου μου , να σου ρίξω κι ένα αϊ λαβ γιου , άϊ λαβ γιου , άϊ λαβ γιου , για να καταλάβεις ότι μέχρι τώρα δεν σε ξέχασα , αλλά οι ασχολίες μου με τα τέσσερα παιδιά μου δεν μου επέτρεψαν να επικοινωνήσω τόσα χρόνια μαζί σου , ο ένας μου γιος σπουδάζει στην Ελβετία πολιτικές επιστήμες , ο άλλος μου γιος είναι στο Μπερναμπούκο σπουδάζει δερματολογία , η κόρη μου αντικέρ στη Γαλλία και το μεγαλύτερό μου παιδί από όλα πάει από  την Ουρακοτάγκα στην Ουγκάντα κι έχει ο Θεός κάποτε ίσως σε συναντήσω , αμήν .

               Εκείνη δάκρυσε για τον χαμένο έρωτα , έκλεισε το γράμμα , αποκοιμήθηκε επάνω στο γράμμα με τις παλιές αναμνήσεις .

              Ένα βράδυ που το φεγγάρι δεν βγήκε και η βρόχα έπεφτε στρέϊτ θρου ¨ .

               Απόδοση Β.Π.- Βόλος 9/8/2014 .