Επαγγελματική αυτοβιογραφία

               ¨Γιαννάκο , το σταυρό σου !¨ . Ο τίτλος του πρόσφατου βιβλίου του Γιάννη Μαντίδη . Δυνατή πένα ο παλαίμαχος Κατωλεχωνίτης δημοσιογράφος , με το κλασικό υποδόριο χιούμορ και τον ευδιάκριτο συναισθηματισμό του , αποτυπώνει γλαφυρά την πορεία του βίου του , κυρίως του επαγγελματικού . Δεκαετίες στην εφημερίδα ¨Θεσσαλία¨ του Βόλου , αρχικά ως τεχνικός και εν συνεχεία στο τοπικό και πολιτιστικό ρεπορτάζ , έχει να διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες .

                Γράφει για τους δύο δικτάτορες της ζωής του , ¨ο κύριος Γιώργος¨ , η προσφώνηση για αμφοτέρους . Αρχικά ο Απριλιανός μακρινός συμπέθερος της οικογένειάς του και στη συνέχεια ο εκδότης και εργοδότης του Γ. Παρασκευόπουλος . Ευτύχησε ο ογδοντάχρονος Γ. Μαντίδης να καταφέρει αυτό που θα επιθυμούσε ο κάθε δημοσιογράφος . Να του δοθεί το περιθώριο να γράψει , όσα δεν έγραψε . Να διηγηθεί το επαγγελματικό προσκήνιο , να μιλήσει για τους συναδέλφους του – γνωστά πρόσωπα του Βόλου – να ομορφύνει τη σκληρή καθημερινότητα της νιότης .

               Το ομολογεί άλλωστε αυτοσαρκαζόμενος αναδεικνύοντας μια ρήση του Τσόρτσιλ στο εσώφυλλο του βιβλίου : ¨ Είμαι σίγουρος ότι η ιστορία θα σταθεί καλή μαζί μου , γιατί σκοπεύω να τη γράψω εγώ ο ίδιος ...¨ .

               Ζωγραφίζει εικόνες με τις λέξεις του ο Γιάννης Μαντίδης . Ακόμη και ήχους αποτυπώνει στο χαρτί . Όπως τη διαπεραστική οξεία φωνή του εκδότη , όταν τον αναζητούσε θυμωμένος :¨ Γιάννηεεε...¨ .

               Το βιβλίο αποτελεί έκδοση του ¨ Κοινωφελούς Ιδρύματος Νικολάου και Ελένης Πορφυρογένη ¨ , που εδρεύει στην Αγριά Βόλου. Ενώ το εξώφυλλό του κοσμεί έργο της Βολιώτισσας ζωγράφου Κερασίας Μαλλιαρού , όπου – όπως επίσημαίνει ο συγγραφέας – αποτυπώνεται προφητικά ¨ το τσουνάμι που παρασέρνει εφημερίδες , αναγνώστες και δημοσιογράφους γενικώς ..¨

               Ζ.- Λάρισα 18-4-2014 .

               

Λόγια πονεμένα

               Έχασε ξαφνικά , από έμφραγμα του μυοκαρδίου , τον μονάκριβο γιο του Δημήτρη , σε ηλικία σαράντα οκτώ ετών , ο ¨μεγάλος¨ δημοσιογράφος Παύλος Παλαιολόγος .

               Είχε το κουράγιο να κάνει έναν ύστατο χαιρετισμό από τη στήλη του στο ¨ΒΗΜΑ¨ στις 25 Ιανουαρίου 1973 .

               Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα μιας συγκλονιστικής νεκρολογίας :

             ¨ Εκατοντάδες νεκροί έχουν περάσει απ’αυτή τη στήλη . Μην αρνηθείτε το δικαίωμα του σπαραγμού σ’έναν πατέρα τη στιγμή αυτή που προπέμπει τον γιο του .

               Μας έφυγε στα σαρανταοχτώ του χρόνια . Καταβολή του πατέρα , κέντημα της μητέρας , καμάρι των δυο μας

               Το μόνο μου έργο . Το μόνο που άξιζε την μακροβιότητα . Έργο χωρίς ψεγάδι .  Ψιχούλιασμα ψυχής και σκέψεως όλη η επαγγελματική μου παραγωγή . Μυριάδες κόκκοι άμμου σκορπισμένοι σ’ένα χάρτινο ωκεανό . Και κάθε πρωί το κύμα σαρώνει τα ψίχουλα της προηγούμενης μέρας . Τώρα το κύμα σάρωσε κι Αυτόν που υπήρξε το απαντό του , τήβεννος ακαδημαϊκή , Νόμπελ , φύλλα δάφνης στο πέτο του πατέρα . Να τον άφηνε , όσο ο κύκλος μιας μεστής ζωής , να μας τον άφηνε όσο τουλάχιστον παρατείνεται ο επίγειος βίος των γεννητόρων του ... 

 

              Β.Π. Βόλος 14-4-2014                                                                                        

 

 

 

 

 

 

 

   

Mες στου Βοσπόρου τα νερά

               Πριν εκατόν είκοσι χρόνια , την 3 Ιουλίου 1894 , ένας μεγάλος σεισμός συγκλόνισε την Κωνσταντινούπολη . Την επομένη , ο μεγάλος – αείμνηστος ποιητής  , ο Μιλτιάδης Μαλακάσης (1869-1943) δημοσιεύει στην ¨ΕΣΤΙΑ¨ επίκαιρο ποίημα με τίτλο :

                                                

                                               ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

                             ¨ Ναι τίποτα... Ομορφιά , Μυστήριο , Χάρη

                                με σένα θάναι πάντοτε ζευγάρι ,

                                με σε που του Βοσπόρου τα νερά

                                μερόνυχτα σε λούζουν δροσερά

                                με σε που μύρια λούλουδα από πέρα 

                                σου στέλνουν ευωδιές με τον αγέρα .

 

                                Ναι τίποτα... Η πικρότατη σκλαβιά σου

                                απείραχτη κρατεί την ομορφιά σου ,

                                κι όσο αίμα έχει δίπλα σου χυθεί ,

                                δεν έχει καν στα πόδια σου σταθεί ,

                                κι ολόλευκη και υπέρλαμπρη θα μένεις

                                σε κάθε ζωγραφιά της οικουμένης .

                                                                                                      

                                Ναι τίποτα... Όλα φτάνουνε σε σένα

                                Του κόσμου τα κακά μισοσβυσμένα !

                                Κι αν , χτες ακόμα , γίγαντας τρανός

                                εθέριεψε σα μαύρος ωκεανός

                                κι ετάραξε τα στήθη , μα εστάθη

                                πριν σε συντρίψει , κι έφυγε κι εχάθη

 

                                 Σε προστατεύει κάποιος , που με γνώση

                                 μονάκριβη του κόσμου σ’έχει δώσει ,

                                 κι ούτε σεισμός , ουτ’ αίμα , ούτε σκλαβιά

                                 την πάναγνή σου αγγίζουνε ομορφιά

                                 που ασύγκριτη κι υπέρλαμπρη θα μένει

                                 στην Οικουμένη .

 

                                  Β.Π. – Βόλος 18-4-2014 .                                                                                                                                                                                  

Κατάθεση ψυχής του δημοσιογράφου Ν .Μέρτζου

               Της έκλεισες το μάτι της ζωής ή σου το έκλεισε ; Ποιος να το ξέρει . Ίσως αμφότερα . Μάλλον το συναμφότερον . Μα πια η σημασία πια ; Έτσι κι αλλιώς περάσαμε όμορφα .

               Στη δημοσιογραφία κατέβηκα ευθύς εξ αρχής στα γεμάτα . Όλα για όλα και σκούπα σε όλα . Ήταν – και μάλλον παραμένει ένα ολοκληρωτικό σαφάρι μέρα-νύχτα , όπου ντουφεκάς στο σταυρό ό,τι κινείται και ό,τι υποψιάζεσαι ότι θα κινηθεί . Στο ρεπορτάζ με άγρυπνο μάτι . Στην ιεράρχηση των ειδήσεων με το ψυχανέμισμα . Στο άρθρο με ορμή και στο σχόλιο με μια μόνο βολή . Στο θερμό μάρμαρο στήθος με στήθος με την φτερωτή νύχτα . Στην ανάλυση με γρήγορη σκέψη και αέναη γνώση . Στην αρχισυνταξία με αναλγησία . Και στο χρονογράφημα με βαθύ αίσθημα . Παντού και πάντοτε , όμως , με συνείδηση όρθια σαν σπαθί και με μεράκι ακοίμητο σαν το σαράκι !

               Τώρα καθώς κοιτώ πίσω μου , βλέπω μια θάλασσα από κιτρινισμένα χρονογραφήματα . Θάναι πάνω – κάτω 7.500 κομμάτια τουλάχιστον . Επτάμιση χιλιάδες στιγμές στο φτερό , επτάμιση χιλιάδες καρδοκτύπια , επτάμιση χιλιάδες από τα μυριάδες περασμένα . Έρρευσε στην Κλεψύδρα η χρυσόσκονη των καιρών . Ωστόσο , δεν μου φαίνονται πεθαμένα . Ίσως επειδή κρύβουν αγάπες μα προ πάντων επειδή πολλοί τα αγαπούν γιατί κι αυτοί πολύ αγαπήθηκαν . Χιλιάδες άνθρωποι τα διάβασαν , χιλιάδες μεγάλωσαν μαζί τους και γέρασαν , χιλιάδες παιδόπουλα πήραν μαζί τους κάτι από τα ελληνικά γράμματα κι από την ομορφιά της Ελλάδας . Κάτι φυλάγουν ακόμη στα φυλλοκάρδια τους . Μερικοί θάθελαν να τα ξανασυναντήσουν ενδεχομένως . Αλλά πάνω από όλα είναι μια μαρτυρία για ανθρώπους που πέρασαν αλλά στη θέση τους ήλθαν άλλοι όμοιοι άνθρωποι με ίδια μεράκια , για τα δικά μας μέρη που συχνά δεν κρατήσαμε , αλλά διαρκώς κρατιόμαστε απ’αυτά , για μιαν ελληνοσύνην δίδυμη με την ομορφιά , που καιροί χαλεποί μπορεί να την θαμπώνουν κάπου-κάπου , αλλά ουδέποτε μπορούν να την πάρουν .

               ¨ Πάρε έναν άντρα , αχρείαστος νάναι , και ριξ’ τον στον μπαχτσέ . Μπορεί κάποια ώρα να χρειαστεί ¨ , συμβούλευε η γιαγιά την ατίθαση εγγονή . Πάρε ένα χρονογράφημα , αχρείαστο νάναι , και ριξ’το στο μεγάλο ποτάμι του Χρόνου . Μπορεί κάποια ώρα να σε πάει μακρυά – ίσα με την καρδιά .

 

                   Β.Π. – Βόλος 17-4-2014     

Ο θρήνος του πατέρα

               Υπήρξε η ¨χρυσή πένα¨ της δημοσιογραφίας του20ου αιώνα . Για τον Παύλο Παλαιολόγο (1895-1984) ο λόγος . Η πάνω από 50 χρόνια δημοσιογραφική του πορεία , ήταν για όσους τον γνώρισαν από κοντά ένα ¨σχολείο¨ παροχής γνώσεων , ήθους και ύφους . Για τους νέους , που επιθυμούσαν να ακολουθήσουν το δημοσιογραφικό επάγγελμα το κάθε γραπτό του και ένα ¨μάθημα¨ για Σεμινάρια δημοσιογραφίας .

              Γεννημένος στη Κωνσταντινούπολη ήρθε 20 χρονών στην Αθήνα και ξεκίνησε να εργάζεται στην εφημερίδα ¨ Ακρόπολις ¨ του Βλάση Γαβριηλίδη .

             Πέρασε δύσκολους καιρούς ο Παύλος , γνώρισε και ¨καλές μέρες ¨ στα χρόνια της καριέρας του . Ο Αθηναίος δημοσιογράφος Βίκτωρ Νέτας στο βιβλίο του με τίτλο ¨ Ο νοσταλγός της πόλης ¨ κάνει ένα γραπτό αφιέρωμα της διαδρομής του Παλαιολογου μέσα στο χρόνο που έζησε . Συγκλονιστικό το κεφάλαιο της απώλειας του γιου του :

      ¨... Επιφύλαξε η μοίρα στον Παύλο Παλαιολόγο μια σκληρή δοκιμασία , την σκληρότερη για τον γονιό , που είναι ο χαμός του παιδιού του . O μονάκριβος γιος του Δημήτρης ¨ έφυγε ¨ στα 48 του χρόνια , τον Ιανουάριο του 1973 απροσδόκητα από ένα έμφραγμα , αφήνοντας πίσω του γονείς , σύζυγο και μια κόρη . Αβάσταχτος ο πόνος του πατέρα . Συντετριμμένος πήγε στη κηδεία και μετά κλείστηκε στο σπίτι του στην ¨Πλατεία Προσκόπων¨ . Σταμάτησε να γράφει και δεν κατέβαινε στην εφημερίδα .

             Ήμαστε γείτονες . Πήγα στην κηδεία , αλλά τις επόμενες μέρες δεν πήγα στο σπίτι του , υποθέτοντας ότι θα έχει πολλές επισκέψεις . Κάποια στιγμή του τηλεφώνησα . Μου είπε με παράπονο: ¨ Που είσαι , φίλε μου ; Σε έχασα ¨ . Δικαιολόγησα την απουσία μου : ¨ Θα έχεις πολλές επισκέψεις και γι αυτό δεν ήθελα να σε ενοχλήσω ¨ . Μου απάντησε : ¨Δεν έρχεται κανένας . Είμαι μόνος ¨.

Του είπα : ¨ Έρχομαι να σε πάρω να πάμε μια βόλτα στο Ζάππειο , να καπνίσουμε ένα τσιγάρο ¨. Έτσι βγήκε από το σπίτι . Την επομένη πήγαμε μαζί στην εφημερίδα . Εκεί έγραψε ένα σπαραχτικό χρονογράφημα , που δημοσιεύθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1973 με τίτλο ¨Καλή σου νύχτα ¨ .

            ¨Δένω τη θλίψη με τη σιωπή και την καρδιά με ατσάλι ¨ . Κηδεύει στην ¨Άνυδρη Γη ¨ η Λιλή Ιακωβίδη την κόρη της . Χωρίς αλυσίδες εμείς , μάνα και πατέρας , για νά αλυσοδέσουμε τη θλίψη μας , αφηνόμαστε σε θρήνο επιτάφιο και , φως των οφθαλμών μας . ¨Θολώνουνε τα μάτια μας το φως σου αναζητώντας ¨.

             Εκατοντάδες νεκροί έχουν περάσει από αυτή τη στήλη . Μην αρνηθείτε το δικαίωμα του σπαραγμού σ’έναν πατέρα τη στιγμή αυτή , που προπέμπει το γιο του .

             Μας έφυγε στα σαρανταοκτώ του χρόνια . Καταβολή του πατέρα , κέντημα της μητέρας , καμάρι των δυο μας .

             Το μόνο μου έργο . Το μόνο που άξιζε τη μακροβιότητα . Έργο χωρίς ψεγάδι . Ψιχούλιασμα ψυχής και σκέψεως όλη η επαγγελματική μου παραγωγή . Μυριάδες κόκκοι άμμου σκορπισμένοι σ’ένα χάρτινο ωκεανό . Και κάθε πρωί το κύμα σαρώνει τα ψίχουλα της προηγούμενης μέρας . Τώρα το κύμα σάρωσε κι Αυτόν που υπήρξε το άπαντό μου , τήβεννος ακαδημαϊκή , Νόμπελ , φύλλα δάφνης , στο πέτο του πατέρα . Να τον άφηνε όσο ο κύκλος μιας μεστής ζωής , να μας τον άφηνε όσο τουλάχιστον παρατείνεται ο επίγειος βίος των γεννητόρων του ...

             Το όνειρο που θώπευα όταν , σε ώρες ρεμβασμών , σκηνοθετούσα τη στιγμή του απόπλου : Ο γιος κολόνα εμπρός στον οριζοντιωμένο πατέρα . Με τα μαύρα του γυαλιά για να μην φαίνονται τα υγρά του μάτια . Κορυφαίος της νεκρικής πομπής . Στο μπράτσο του η μάνα , από κοντά η γυναίκα του , η κόρη του , οι λοιποί συγγενείς , που θα παράστεκαν τον ταξιδιώτη .

            Ήταν τόσο μεγάλη η φιλοδοξία , για να μου την κλαδέψουν οι ουρανοί ; Βιάστηκε να μας προλάβει κι αντί να του ετοιμάσουμε εμείς το κρεβάτι , αυτός τώρα στρώνει την κλίνη μας .

            Η μόνη κακή του πράξη . Δεν βρίσκω άλλην στα πεπραγμένα του . Αν πιστεύετε – και πρέπει να το πιστεύετε – ότι με λευκά τα χέρια περνά ο πατέρας απ’ τη ζωή , πιστέψτε και τούτο : ότι υπάρχει από το λευκό το λευκότερο . ¨ Πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι ¨. Πιο άσπρος από το χιόνι . Πολλές οι αδυναμίες του πατέρα . Άσπιλος ο γιος . Εκτός αν πήτε αδυναμίᨴοτι πολύ ηγάπησε¨ .

            Πικρή του ήταν η ζωή . Κάποτε όμως εσήμανε και η ώρα του χαμόγελου . Μια σύζυγος που τον εθέρμαινε , η κόρη που σκιρτούσε γύρω του , συγγενείς , φίλοι και συνάδελφοι που τον έσφιγγαν με την αγάπη τους . Κι εμείς , οι γέροι του , που προσμέναμε το δειλινό να χτυπήσει η πόρτα μας και να φωτίσει με την παρουσία του το σπίτι .

             Αλλά να που μέσα σ’ένα μόριο στιγμής , ο φωτοδότης έγινε σκοτάδι ο ίδιος . Έσβησε η γελαστή αρετή , η χωρίς συνοφρύωση εντιμότητα , η χωρίς μορφασμούς πίκρα .

             Αγαπήθηκε και τιμήθηκε . Είχα πάει να τον επισκεφθώ στη Ρόδο , όπου ένα διάστημα υπηρετούσε . Κι εκεί ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου : Δεν ήταν ο πατέρας που ανέβαζε τις μετοχές του γιου . Στον πατέρα του γιου απένειμαν τιμές οι συνάδελφοι και φίλοι του .

              Πολύ αγαπηθήκαμε , αλλά και πολύ κρύψαμε τηναγάπη μας.  Σαν να ήταν καμμιά επαίσχυντη εκδήλωση . Δεν άκουσε το ¨σ’αγαπώ αγόρι μου¨ . Δεν άκουσα το ¨ σ’αγαπώ , πατέρα ¨. Και να λατρευόμαστε και να τρέμουμε ο ένας για τον άλλον . Το ίδιο και με τον δικό μου πατέρα . Κι ας με λάτρεψε , κι ας τον λάτρεψα . ¨Γιατί , Θεέ μου , αυτό το κούμπωμα , γιατί η κλειστή αγάπη ;¨  αναρωτιόταν ο Αθηναγόρας , κι απλώνοντας τα χέρια του σε εναγκαλισμό , καλούσε τους κλειστούς να κυτταχτούν στα μάτια , να λασκάρουν

Τους κορσέδες τους , να ξεκουμπωθούνε .

              Πρέπει τώρα να σ’αφήσω , Δημήτρη . Ακόμα και για σένα τα όρια της στήλης είναι περιωρισμένα . Επαγγελματίας όμως πομπός ειδήσεων ο πατέρας σου , πριν σε καληνυχτίσει , θέλει να σου μεταδώσει από τον επάνω κόσμο το τελευταίο δελτίο ειδήσεων : Η γυναίκα σου , που ήταν κόρη μας , έγινε τώρα και γιος μας . Το παιδί σου έγινε δυο φορές παιδί μας . Και να ξέρεις και να κοιμάσαι ήσυχος αγόρι μου . Καλή σου νύχτα ...¨ .

 

              Β.Π. –Βόλος 14-4-2014 . 

 

                                                                 

 

       

Άξιον τέκνον της Βολιώτικης Κοινωνίας

              Ο Αγαμέμνων (Μένιος) Τιμ. Μουρτζόπουλος(1922-2005)ήταν        

ο Βολιώτης συνθέτης , ποιητής , φιλόλογος και δικηγόρος,ίσως ένα από τα κορυφαία πνεύματα της εποχής μας .           Ο ίδιος δεν

επιθυμούσε να δημοσιευτεί το έργο του , όσο ζούσε . Τα τελευταία χρόνια , όμως , γίνεται ολοένα και πιο γνωστός τόσο στον Ελλαδικό χώρο , όσο και στο εξωτερικό , καθώς τα έργα του σιγά-σιγά δημοσιεύονται, παίζονται και εκδίδονται χάριν της συζύγου του κυρίας Μαίρης μουσικοπαιδαγωγού .

              Ο Μένιος Μουρτζόπουλος γεννήθηκε στο Βόλο , το 1922 , όπου και έζησε τα πενήντα τελευταία χρόνια της ζωής του , στο σπίτι του στον Άνω Βόλο . Ο πατέρας του ήταν γιατρός με σπουδές στην Ελλάδα , στη Γερμανία και στην Γαλλία .

             Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του ( Δημοτικό και Γυμνάσιο στο Βόλο ) , ο Μένιος κατέβηκε στην Αθήνα , όπου και σπούδασε , μέσα στα χρόνια της Κατοχής , στη Νομική Σχολή από όπου πήρε το πτυχίο του και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην ιδιαίτερη πατρίδα του τον Βόλο .

             Ανήσυχο πνεύμα , παρακολούθησε φιλολογία στο Α.Π.Θ. από όπου πήρε πτυχίο . Γράφτηκε επίσης στη Θεολογία του ιδίου Πανεπιστημίου , δίχως όμως να λάβει πτυχίο .

             Δι’ αλληλογραφίας παρακολούθησε μαθήματα ¨ Συνθέσεως Μουσικής ¨ στο ¨Τρίνιτι Κόλετζ¨ του Λονδίνου , ενώ ήδη ως μαθητής , απέσπασε βραβείο ¨ Διά την επίδοσίν του εις τα θεωρητικά μαθήματα ¨ από το Εθνικό Θέατρο με διευθυντήν τον Μανώλην Καλομοίρην .

             Τεράστιο το μουσικό του έργο . Έγραψε 19 μουσικά έργα , εκ των οποίων τα περισσότερα είναι συνθετικά , ως προς το περιεχόμενο . Διάφορα έργα του παίχτηκαν και παίζονται κατά καιρούς σε διάφορους χώρους και αίθουσες . Στο ¨Μέγαρο Μουσικής Αθηνών¨ παίχτηκαν 3 έργα του , μεταθανάτια , δύο υπό την διεύθυνση Βύρωνα Φιδετζή και ένα με μαέστρο τον Γιώργο Δερμετζή .

             Το ποιητικό του έργο αξιόλογο . Από τα ποιήματά του , το 2011 , εκδόθηκε η ποιητική συλλογή ¨ Ήχος Πλάγιος ¨ . Ίσως , ως ένα από τα καλύτερα ποιήματα της συλλογής αυτής θα μπορούσε να χαραχτηριστεί το ποίημά του ¨ Ο βασιλιάς της Αρίσβης ¨ . Πολλά ποιήματά του , αδημοσίευτα , περιμένουν την έκδοση .

            Κλείνοντας τούτο το μικρό αφιέρωμα για τον μεγάλο και αλησμόνητο Μένιο , ας διαβάσουμε σε ανάμνηση της μεγάλης μορφής του , λίγους στίχους από το ποιημά του ¨Απελπισία¨ της ποιητικής συλλογής ¨ Ήχος πλάγιος ¨ :

            Απελπισία

         ¨ Στης ξενιτιάς τα τρίστατα σα με τρυπούσε απελπισιά ,

           τα μάτια πάντα κατά σε , πατρίδα θα γυρνούσα .

           Μα τώρα εδώ , πολίτης σου, προς ποια του ορίζοντα εμπασιά

           μες στο δαρμό της νύχτας μου θα βρω σελήνη ελεούσα ;¨

   

           Β.Π- Βόλος/11-4-2014 . 

 

Ρωτώ – Κλαίω – Αναρριγώ – Φρίττω

                       Ρωτώ .

                       γιατί των παππούδων οι κόποι ,

                       για έναν ήλιο ξάστερο έχουν χαθεί .

                       Λησμόνησαν τον σεβασμό ,

                       η ανυποληψία κυριαρχεί ,

                       ο ήλιος έχει θολώσει .

                      

                       Κλαίω.

                       Γιατί των προγόνων οι ιδρώτες ,

                       για ένα γλυκό ψωμί έχουν εξατμιστεί .

                       Ανατριχιάζει η πείνα ,

                       Οι ουρές των συσσιτίων .

                       Το καρβέλι έχει λείψει .

 

                        Αναρριγώ .

                        Γιατί των ηρώων οι αγώνες ,

                        Για έναν αέρα ελεύθερο έχουν ξεχαστεί .

                        Εξαφανίστηκε η αλληλεγγύη .

                        Ο φόβος του αύριο θεριεύει .

                        Ο αέρας έχει αλυσοδεθεί .

 

                        Φρίττω .

                        Γιατί των ανθρώπων οι ηθικές αξίες και

                        αρχές έχουν θαφτεί .

                        Ξεπέρασαν το μέτρο

                        την κοινή λογική .

                        Ο λαός έχει καταρρεύσει .

 

                        Μαρία Αράπκουλε /Λάρισα 8-4-2014

Έβλεπε μπροστά από την εποχή του

               Ο Ανδρέας Λασκαράτος ( 1811- 1901 ) , ήταν αξιόλογος σατιρικός ποιητής και πεζογράφος , από την Κεφαλλονιά . Αφορίστηκε από την Εκκλησίαν εξ αιτίας των σατιρικών βολών κατά του επισήμου κλήρου .

               Πνεύμα ιδιαίτερα ανήσυχο , έξυπνος , ετοιμόλογος . Υπήρξε έντονα σατιρικός και σταθερός στις απόψεις του , παραδίνοντας έργα που έρχονται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις της εποχής του . Στηλιτεύοντας ελεύθερα την υποκρισία , υπέστη φυλακίσεις και διωγμούς .

               Κυριότερα έργα του : ¨ Τα μυστήρια της Κεφαλλονιάς ¨, ¨ Ιδού ο άνθρωπος ¨, ¨ Ήθη , έθιμα και δοξασίες της Κεφαλλονιάς ¨ και πολλά άλλα .

               Όσοι τον έχουν μελετήσει αντιλαμβάνονται ότι ήταν ένας άνθρωπος που έβλεπε ιδιαίτερα μπροστά , για την εποχή του και σήμερα όσα αυτός είχε προβλέψει και επιθυμούσε να αλλάξουν έχουν επαληθευτεί . Χαραχτηριστικά του πνεύματός του αποτελούν τα ακόλουθα περιστατικά :

                Στη γιορτή του , ένας γείτονας για να τον ειρωνευτεί του έστειλε με τη υπηρέτριάν του , ως δώρο , ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού , που πάνω είχε μια επιγραφή : ¨ Στη γιορτή σου ¨. Βλέποντας αυτό ο Λασκαράτος βγαίνει έξω στον κήπο του , κόβει τα ωραιότερα άνθη και τα βάζει μέσα στο καλάθι με την επιγραφή :  ¨ Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία δωρίζει ¨. Και το δίνει στην υπηρέτριαν λέγοντας : ¨Δώσε αυτά κόρη μου στον κύριό σου .  

                Άλλο περιστατικό . Όταν ο επίσκοπος τον αφόρισε , κάποιος πήγε να τον επισκεφτεί , για να του αναγγείλει : ¨ Τα έμαθες , σιορ-Ανδρέα , ο επίσκοπος σε αφόρισε ¨. Τότε ο Λασκαράτος του απαντά :

¨Ευχαριστώ τον επίσκοπο για τον αφορισμό , αλλά θα τον παρακαλούσα να μου αφορίσει και τα παπούτσια των παιδιών μου , για να μη λιώσουν οι σόλες και υποβάλλομαι σε έξοδα ¨ .

 

                Β.Π.- Βόλος 3-4-2014 . 

 

                                                     

Είναι χριστιανός πιστός και ιδεολόγος

               Έχει το δικό του ¨αρχονταρίκι¨ στην Θεσσαλονίκη . Και τ’όνομά του έχει εξαπλωθεί σ’όλα τα Βαλκάνια . Είναι χριστιανός πιστός και ιδεολόγος . Ανήκει στο ¨Βασίλειον Ιεράτευμα¨ της Εκκλησίας μας . Υπηρετεί την Ορθοδοξία συνεπέστερα από τους δεσποτάδες και αποτελεσματικότερα . Δεινός , λόγιος , Ελληνιστής , νομικός , θεολόγος .

                Ο λόγος για τον πρώην υπουργό κ Στέλιο Παπαθεμελή .  

                Οι κάτοχοι των τυπικών τίτλων σπουδών τον ζηλεύουν . Για να μην πω τον φθονούν . Αυτόκλητος , αυτόγνωμος , επίμονος , συνεπής , ακάματος και ανύστακτος , με αμετάκλητο όρκο για την ενότητα  λόγου και πίστεως , προασπιστής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας , στέκει όρθιος εκεί στη Θεσσαλονίκη και στη Μακεδονία μας και στον Βορρά όλον .

                Στο εικονοστάσι του , μαζί με το Χριστό και την Παναγία και τους αγίους μας , οι ¨κοσμικοί¨ μας - τρόπος του λέγειν – όσιοί μας : Ο Μακρυγιάννης , ο Κόντογλου , ο Σολωμός , ο Παπαδιαμάντης οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί , ο Πλάτων , ο Αριστοτέλης , ο Πλούταρχος , ο Θουκυδίδης , ο Ξενοφών , όλοι τους . Και δεν τα πιάνει σκόνη τα εικονίσματα αυτά . Η συχνή λατρευτική διαδικασία και επίκλησή τους από την πένα και τα χείλη του Παπαθεμελή τα κρατάει ζωντανά , απαστράπτοντα και κρυστάλινα .

               Η φράση του Νικολάου Πλαστήρα : ¨ Δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα να χαθεί . Θα την πιάσουμε από το αυτί και θα τη σώσουμε με το στανιό ¨ . Είναι το δίδαγμα και ο ορισμός του εθνικοπατριωτισμού , που μας διδάσκει και μας εμπνέει .

 

               Β.Γ.Π./31-3-2014 .