Ανεξάρτητος και ακέραιος αθητικογράφος

               Ένας αθλητικογράφος υψηλού κύρους και γνώσεων ¨έφυγε¨ από κοντά μας . Ο γνωστός δημοσιογράφος Φίλιππος Συρίγος (1948-2013) , που τον τελευταίο καιρό έδινε μάχη με τον καρκίνο ¨κατέληξε¨ σε ηλικία 65 ετών .

                Ο εκλιπών είχε συνδέσει άρρηκτα το όνομά του από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 με το χώρο της καλαθοσφαίρησης , έχοντας καταγράψει μεγάλο αριθμό αναμεταδόσεων αγώνων μπάσκετ , ενώ ήταν ο άνθρωπος που είχε περιγράψει τον ιστορικό τελικό αγώνα του ευρωμπάσκετ του 1987 , όπου η ελληνική εθνική ομάδα είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο .

                 Τίμιος , καθαρός και ακέραιος στις θέσεις του δεν δίστασε να ταχθεί κατά των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 .

                 Πολέμιος του ντόπινγπ σε μια εποχή συλλογικής παράκρουσης και άκρατου ενθουσιασμού δεν δίστασε να τα βάλει κατά του Τύπου και της πολιτικής ηγεσίας , εκείνη την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004 .

                  Αντιπαθητικός , ενοχλητικός και ανεπιθύμητος έθετε τότε τα ερωτήματά του :

                  ­- Γιατί ο Κεντέρης και η Θάνου δηλώνουν ότι προπονούνται στο Κατάρ , ενώ δίνουν συνέντευξη σε Χανιώτη δημοσιογράφο ; Γιατί η Θάνου έφυγε από το παράθυρο της τουαλέτας του ΟΑΚΑ , όταν ήρθε το κλιμάκιο ελέγχου ; Πως είναι δυνατόν αθλητές άγραφοι , όπως η Χαλκιά και η Τσιαμήτα κ.λ.π. να έρχονται από το πουθενά , πρώτοι των πρώτων στο κόσμο ; Πως είναι δυνατόν να δηλώνονται ταυτόχρονα τραυματισμένοι όλοι οι αθλητές της ομάδας άρσης βαρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας ; Αυτά και άλλα παρόμοια διαρκώς και επιμόνως ρωτούσε ο Φίλιππος στην εποχή της εθνικής αυταπάτης . Μοναχικός , απομονωμένος , αποσυνάγωγος του πάρτι της γαλανόλευκης με τα χρυσά μετάλλια , έσωζε την τιμή , όχι μόνο της αθλητικής αλλά και του συνόλου της δημοσιογραφίας , γιατί στις κερκίδες πανηγυρίζαμε όλοι .

                      Οι προβλέψεις του Συρίγου επαληθεύθηκαν σύντομα με τα γνωστά ¨αποκαλυπτήρια¨ για τους Κεντέρη , Θάνου και λοιπούς , για να δικαωθεί ο γενναίος και ανεξάρτητος δημοσιογράφος  Φίλιππος Συρίγος . Πάντα θα τον θυμόμαστε .

 

                      Β.Π. –Βόλος , Οκτώβριος 2013 .                                                                            

                   

               

Ο θεμελιωτής του έπους του Σαράντα

               Κάθε χρόνο , τη μέρα της επετείου του ¨ Έπους του Σαράντα ¨ , η σκέψη μου ¨πηγαίνει¨ στον αείμνηστο υποστράτηγο διοικητή της VIII Μεραρχίας Ηπείρου Χαράλαμπο Κατσιμήτρο .

               Καταγόμενος από το Κλειστό Ευρυτανίας ( 1886-1962) ξεκίνησε την καριέρα του στο στρατό από νεαρή ηλικία . Πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία (1921-1923) .

                Επιτελικός αξιωματικός προήχθη το 1937 στο βαθμό του υποστρατήγου και το 1938 ανέλαβε τη διοίκηση της VIII Μεραρχίας πεζικού της Ηπείρου , λέγοντας ότι κάθε μάχη είναι μόνο για την τιμή των όπλων , αλλά επί της ουσίας , είναι εκ προοιμίου χαμένη και δεν έχει λό                                                                                                                    γο να δοθεί . Το Γ.Ε.Σ. καλούσε μάλιστα την Ογδόη Μεραρχία να υποχωρήσει σε δεύτερη γραμμή άμυνας και να πολεμήσει , αν ήθελε να πολεμήσει τους Ιταλούς πολύ πιο πίσω από την αμυντική γραμμή Ελαίας – Καλαμά , εκεί όπου γράφτηκαν τελικά οι πρώτες , οι πιο μεγάλες σελίδες του Έπους του Σαράντα .

                Τότε , ένας άνθρωπος , ένας σύγχρονος Λεωνίδας , πέταξε αυτές τις διαταγές στα σκουπίδια . Όπως ακριβώς ο Σπαρτιάτης βασιλιάς είχε παρακάμψει κάποτε τους νόμους της Σπάρτης . Ήταν ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος , που σήμερα κανείς δεν τον θυμάται , κανείς δεν τον γνωρίζει . Ήταν ο άνθρωπος που αψήφισε τις διαταγές της Αθήνας , που οργάνωσε την άμυνα στην πρώτη γραμμή και εξέδωσε τη δική του διαταγή προς τους άνδρες της Ογδόης Μεραρχίας : ¨ Ουδεμία σκέψη για υποχώρηση , η τελευταία γραμμή είναι εδώ , μέχρις εσχάτων .

                Ο Κατσιμήτρος μόνος , χωρίς καμία βοήθεια από το Γ.Ε.Σ. και χωρίς κανείς στην Αθήνα να πιστεύει ούτε στιγμή στον αγώνα του , στάθηκε στην πρώτη γραμμή , πολέμησε και νίκησε ! ΄Οχι μόνον κράτησε τα σύνορα , αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες άρχισε να προελαύνει επιθετικά εναντίον των εισβολέων μέσα στην Αλβανία .

               Ο Κατσιμήτρος και οι άνδρες του όχι μόνον φύλαξαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες , αλλά έτρεψαν τον εισβολέα σε υποχώρηση . Κι όμως αυτός ο άνθρωπος ο σύγχρονος Λεωνίδας , χάθηκε στη λήθη . Η μνήμη του δεν βόλευε κανέναν . Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους το 1962 .

               Αυτή δυστυχώς είναι η κοινή μοίρα των μεγάλων δημοσίων ανδρών της Ελλάδος : Να πεθαίνουν :  πότε εξόριστοι , πότε φυλακισμένοι και πότε ξεχασμένοι .

               Β.Π. – Βόλος  29-10-2013 .                                                                                                                                            

Λογοπαίγνιο Δημοσθένη

          Ο Αισχίνης (389-314) ήταν μεγάλος Αθηναίος ρήτορας

Ο ισχυρότερος υπέρμαχος της λεγομένης (Μακεδονικής μερίδας) των Αθηνών και συνάμα πολιτικός αντίπαλος του Δημοσθένη .

          Δεν σπούδασε φιλοσοφία διότι ήταν φτωχικής καταγωγής , αλλά αναδείχθηκε σαν ρήτορας στην πρακτική . Πριν γίνει ρήτορας υπήρξε αθλητής , ηθοποιός και δημόσιος υπογραμματέας . Για τον ηρωισμό του δε , που έδειξε στη μάχη των Ταμύνων , στεφανώθηκε από τον στρατηγό Φωκίωνα . 

          Επί είκοσι ολόκληρα χρόνια ήταν ο κύριος αντίπαλος του Δημοσθένη σε πολιτικούς και σφοδρούς δικαστικούς αγώνες στους οποίους όμως , η υπεροχή του τελευταίου κρίνεται ως ιστορικά αναμφισβήτητη . 

           Αρχικά ήταν εναντίον του Φιλίππου . Αργότερα όμως μετέγνωσε και τάχθηκε με τους ειρηνιστές . Κατόπιν στάλθηκε σαν πρέσβης στον Φίλιππο , όπου το 346 π.χ. συνέβαλε στη σύμβαση της γνωστής σαν ¨ Φιλοκράτειας Ειρήνης ¨ .

           Ο Δημοσθένης , κάποτε , λογοπαίζοντας με το όνομα του Αισχίνη είπε το περίφημο εκείνο : ¨ Ουκ αισχύνει , ω Αισχίνη , η της πόλεως αισχύνη , καταισχύνεις , αισχύνεις ¨ .

Μετάφραση : ¨ Δεν ντρέπεσαι Αισχίνη , εσύ , που αποτελείς την ντροπή της πόλης να καταντροπιάζεις την ντροπή ;

           Απο τους λόγους του σώθηκαν , μόνο τρεις δικαστικοί , τους οποίους εκφώνησε σε δίκες με αντίπαλο τον Δημοσθένη : Ο ¨Κατά Τιμάρχου¨, ο ¨ Κατά Κτησιφώντος¨και ο¨Περί παραπρεσβείας¨ .

           Ο Αισχίνης ήταν προικισμένος με ωραία μεταλλική φωνή και ισχυρή λογική . ¨Παράλληλα όμως , ήταν εμπαθής,βίαιος , άδικος και όχι σπάνια πήρε δώρα από τον Μακεδόνα βασιλια Φίλιππό .

          Πέθανε σε ηλικία 75 ετών στη Ρόδο , όπου ίδρυσε ονομαστή σχολή διδάσκοντας σ’αυτήν με επιτυχία μέχρι το θάνατό του .  Β.Π – Βόλος .

                                                                                                                                                                                                                                                           

 

 

 

Η σύντροφος του Ν. Γκάτσου

               Ο μεγάλος ποιητής , μεταφραστής και στιχουργός Νίκος Γκάτσος (1911-1999) γνώρισε την Αγαθή Δημητρούκα από το Πεντάλοφο Αγρινίου , όταν εκείνη τελείωνε το Γυμνάσιο . Του είχε γράψει , το 1974 , με αφορμή τη μετάφραση του ¨Ματωμένου Γάμου¨

Του Λόρκα και της απάντησε στέλνοντας τα δώρα του .

               Tαξίδεψε – πράγμα που σπάνια έκανε – για να τη γνωρίσει το 1975 . Άρχισε να της στέλνει τους ¨Δροσουλίτες¨  , που έγραφε τότε και από το 1976 , όταν εκείνη ήρθε επί τούτοις στην Αθήνα δεν την αποχωρίστηκε ποτέ . Άρχισε μάλιστα να τη μυεί στη στιχουργική τέχνη έτσι που σήμερα να θεωρείται μία από τις πλέον αξιόλογες στιχουργούς . Ο Γκάτσος έγραφε όλα τα είδη τραγουδιών . Τραγούδια του χάρου και του θανάτου , του μύθου και της ιστορίας , του έρωτα και της χαράς , του ονείρου και της παιδικής αθωότητας ,της ειρωνείας και του σαρκασμού , τραγούδια προσευχής , κραυγής και εξομολόγησης .

                Μέσα σ’αυτά ο Γκάτσος υψώνει το μαστίγιο σε όσους φθείρουν , διαφθείρουν ξεπουλούν και προδίδουν αυτό που λέγεται Έλλάδα . Αυτό που αποτελεί υπόσταση τους γένους μέσα στην απόσταση που  το συγκροτεί και το συγκρατεί . Για να υπάρχει ως κιβωτός πνεύματος και όχι σαν κιβώτιο που το πετούν από ταρσανά σε καιάδα και από εκεί σε σκουπίδια και σε φωτιά οι κοντραμπατζήδες , δοσίλογοι , διαφθορείς και μπεχλιβάνηδες .

                Γράφει για την Ελλάδα :

              ¨Στη χώρα τούτο το σκληρό , πούναι η βροχή αγγέλων δάκρυ

                ποτέ δεν είχαμε νερό και αλαφιασμένοι σε μια άκρη ,

                αρχίζαμε μονομαχία με τα στοιχειά και τα στοιχεία .

                Έτσι περπάταγε η ζωή πότε στραβά και πότε ίσια ,

                 Μεσ’απ’του κόσμου τη βοή να πάει γραμμή για τα Ηλύσια

                 Μ’αίμα ραντίζοντας τη σκόνη το παθιασμένο το βαγόνι .

                 Θέ μου , γιατί , γιατί ,γιατί κείνοι που σκύβουν το κεφάλι

                 και τεμενάδες κάνουν πάλι στον τύραννο και στον προδότη

                 Θέ μου , γιατί ,γιατί ,γιατί νάρχονται εκείνοι πάντα πρώτοι

                 κι εμείς , οι αγνοί και ελεύθεροι νάμαστε πάντα δεύτεροι ¨.

                 Όταν επανεκδόθηκε για πολλοστή φορά , το 1987 , το ποιητικό έργο του Ν. Γκάτσου  ¨Η Αμοργός¨, ο ποιητής έκανε ειδική αφιέρωση στην αγαπημένη του σύντροφο :

                ¨Στην Αγαθή με αγάπη ετούτο το κιτάπι ,

                 που γράφηκε όταν ήταν στων αστεριών τη σκόνη ,

                 ουράνιο χελιδόνι και φλοίσβισμα στο Διόνι .

                 (Διόνι : παραλία κοντά στη γενέτειρά της ) .

                  Β.Π. – Βόλος , 18-10-2013

 

 

 

 

 

 

 

 

               

Ανησυχία για το πέρασμα του χρόνου

               Στο ποίημά του ¨Κεριά¨ ο Κ. Καβάφης επιχειρεί να εκφράσει την ανησυχία του για το γοργό πέρασμα του χρόνου με μια απλή αλλά εξαιρετικά παραστατική παρομοίωση .

              Μπροστά βρίσκονται οι μέρες του μέλλοντος σαν μια σειρά , από ζωηρά , χρυσά  και ζεστά κεριά , ενώ πίσω στέκονται οι μέρες του παρελθόντος με θλιβερή γραμμή από σβησμένα κεριά , λιωμένα και κυρτωμένα . Ο ποιητής δεν θέλει να κοιτάζει πίσω , δηλαδή τη γραμμή των σβησμένων κεριών , γιατί γνωρίζει πόσο γρήγορα αυτή μαραίνεται . Το γοργό πέρασμα της ζωής είναι μια σκέψη που αναστατώνει τον ποιητή , γι’αυτό επιλέγει να κοιτάζει μπροστά τις μέρες του μέλλοντος , τα χρυσά κεριά που συμβολίζουν την ελπίδα και την αισιοδοξία για το μέλλον .

               Ο Καβάφης έγραψε αυτό το ποίημα όταν ήταν 36 ετών , οπότε ο φόβος του θανάτου αποτελούσε περισσότερο μια ανησυχητική σκέψη , παρά έναν άμεσο προβληματισμό :

                                              Κεριά

        Τα μάτια του μέλλοντος οι μέρες στεκοντ’ εμπρός μας

        Σα μια σειρά κεράκια αναμένα ,

        χρυσά , ζεστά και ζεστά κεράκια

 

        Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

        μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων ,

        τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη ,

        κρύα κεριά λιυωμένα και κυρτά .

 

        Δεν θέλω να τα βλέπω , με λυπεί η μορφή των,

        και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι .

        Εμπρός κοιτάζω τ’αναμένα μου κεριά .

 

        Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

        τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνη

        τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν. ¨

                                                                                    

                                            Β.Π. – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013          

Αεροπορικές αναμνήσεις

               Ακούγεται σαν ψέμα . Και όμως είναι αληθινό . Ο Βόλος πριν 60 χρόνια είχε αεροπορική σύνδεση με την Αθήνα . Με αεροδρόμιο εντός της πόλης , εκεί που βρίσκεται σήμερα το άλσος ¨ Ανδρέας Βαλαχής ¨ στη Νέα Ιωνία . Το καθημερινό αεροπορικό δρομολόγιο Αθήνα-Βόλος-Αθήνα , εκτελούνταν κανονικά . 

                Μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο το οδικό δίκτυο ήταν σε κακή κατάσταση . Δρόμοι με λακκούβες ,  χωμάτινοι οι περισσότεροι,χωρίς άσφαλτο έκαναν το ταξίδι για Αθήνα ένα μεγάλο μαρτύριο πολλών ωρών. Έτσι το αεροπλάνο για τις επείγουσες υποθέσεις στην Αθήνα ήταν η προτιμητέα λύση . Θυμάμαι ένα θείο μου με σοβαρό ορθοπεδικό πρόβλημα , τον μεταφέραμε το 1952 στη Αθήνα με αεροπλάνο της Τ.Α.Ε .

                 Με τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου το 1946 ο επιχειρηματίας Στέφανος Ζώτος ιδρύει την Τ.Α.Ε. –ΑΕ στεγάζοντας το πρώτο γραφείο της εταιρείας στο σπίτι του .

                 Μετά την στελέχωση με ιπτάμενο και τεχνικό πυροσβεστικό προσωπικό και τις δοκιμαστικές πτήσεις αρχίζουν τα δρομολόγια της εταιρείας . Το αρχικό κεφάλαιο ήταν 100000 λίρες στερλίνες για να προστεθούν και άλλες450000 από Αμερικάνους επιχειρηματίες .

                 Στις 12 Σεπτεμβρίου 1948 , ενώ το SX BAH με 21 επιβάτες πετούσε πάνω από την Εύβοια με προορισμό τη Θεσσαλονίκη , τρεις άνδρες εισήλθαν στο θάλαμο διακυβέρνησης , τραυματίζοντας τον ασυρματιστή . Στη συνέχεια με την απειλή μαχαιριού ζήτησαν από τους δύο χειριστές να πετάξουν προς τα Γιουγκοσλσαβικά σύνορα και να προσγειώσουν το DC-3 . O κυβερνήτης Ηγουμενάκης Αθανάσιος προσπάθησε να παραπλανήσει τους αεροπειρατές , χωρίς όμως αποτέλεσμα και έτσι ακολουθώντας το ποτάμι του Αξιού κατόρθωσε να προσγειώσει τελικά το αεροπλάνο σε μια λωρίδα γης στη τοποθεσία burga , 6^ο χιλιόμετρο νοτιοανατολικά  των Σκοπίων .

                Μετά την αποβίβαση των αεροπειρατών , έξι συνολικά , οι χειριστές κατόρθωσαν να απογειώσουν το DC-3 και να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη 4 ώρες και 27 λεπτά μετά την αναχώρηση από την Αθήνα . Ήταν η πρώτη αεροπειρατία που εκδηλώθηκε σε αεροσκάφος αεροπορικής εταιρείας .

                 Το έτος 1959 η εταιρεία παρουσιάζει μία κάμψη στις δραστηριότητές της . Η αρνητική πορεία συνεχίζεται μέχρι το 1956 , έτος που πωλείται στον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση .

                 Με τον Ωνάση στο τιμόνι ο στόλος των αεροπλάνων ανανεώνεται και το όνομα αλλάζει . Από Τ.Α.Ε γίνεται ¨Ολυμπιακή Αεροπορία¨ . Μια νέα εποχή αρχίζει ...        

 

                                       

Έχασε η Ελλάδα ...

               Έλεγαν για τον περίφημο Ιέρωνα τον Συρακούσιο , ότι δεν του έλειπε τίποτα για να βασιλεύσει παρά το βασίλειό του .

                Τα ίδια λένε και σήμερα οι Έλληνες για τον πολιτικό Γιώργο Γεννηματά που ¨΄εφυγε¨ νέος . Δεν του έλειπε τίποτα για να βασιλεύσει παρά μόνο το βασίλειo .

                 Ο Γιώργος Γεννηματάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουνίου 1939 . Πατέρας του ήταν ο Μανιάτης Θεόδωρος Γ. Γεννηματάς , δικηγόρος και οικονομολόγος , που διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΟΝRRA , στην Ελλάδα , σύμβουλος της αμερικανικής οικονομικής αποστολής και αργότερα της εν Ελλάδι Αμερικανικής Πρεσβείας . 

               Αδελφός του πατέρα του ήταν ο αντιστράτηγος και αρχηγός του ΓΕΣ επί Κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου ¨1964-1965¨.

               Ο Γ. Γεννηματάς μαθήτευσε στο Α΄ Γυμνάσιο της Πλάκας , πρωτεύσας . Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε.Μ.Π. , όπου ανέπτυξε σημαντική φοιτητική δράση. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό ως Σημαιοφόρος . Στη διάρκεια της θητείας του , το 1962 , ασθένησε σοβαρά και διαγνώστηκε με τη νόσο του Addison , από την οποία έπασχε και ο πρόεδρος Τζον Κένεντι .

                         Διετέλεσε στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας ως το 1981 , όπου και παραιτήθηκε μετά από 17 χρόνια .

                    Έγινε για πρώτη φορά βουλευτής το 1981 . Στη συνέχεια υπουργός Εσωτερικών , υπουργός Υγείας , Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων , υπουργός Εθνικής Οικονομίας .

                     Το έργο του τεράστιο, η συμβολή του μεγάλη μέσα από τα υπουργεία που υπηρέτησε .

                     Όσοι έζησαν την εποχή του και παρακολούθησαν τις εξελίξεις τον ξέρουν. Κανείς δεν μπορούσε να τον νικήσει σε οιοδήποτε εκλεκτορικό σώμα . Όλοι πίσω του στοιχίζονταν .

                     Έχασε η Ελλάδα την τεράστια ευκαιρία να κυβερνηθεί από έναν αληθινά σπάνιο άνθρωπο .

                     Αν είχε ζήσει ο Γεννηματάς η Ελλάδα θα ήταν άλλη σήμερα . Ήθος , ανθρωπιά , έμπνευση , εργατικότητα , αλληλεγγύη και πόσα άλλα θα μπορούσα να αναφέρω ως χαραχτηριστικά του .

                     Ο πιο ανθρώπινος πολιτικός της χώρας αρρώστησε βαριά μόλις στα 53 του και έκλεισε για πάντα τα μάτια του μόνο 55 χρόνων το 1994 .

                     Τώρα που η Ελλάδα χρεοκόπησε σε όλα τα πεδία νιώθουμε ακόμα μεγαλύτερο το βάρος της απουσίας του .

                     Β.Π.  – Βόλος 2013 .

ΑΝΝΑ ΑΪΒΑΖΟΓΛΟΥ

                   ¨Καλό ταξίδι , αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

                    και στης νυκτός την αγκαλιά με τα χρυσά σου φώτα !

                    Νάμουν στην πλώρη σου ήθελα,για να κοιτάζω γύρου

                    Σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα ... ¨

                                                                                    

                                          ¨Το τελευταίο ταξίδι¨- Κ . Καρυωτάκης

                    To όνειρό της ήταν να αποκτήσει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Ιωνίας Μαγνησίας ¨ΙΩΝΕΣ¨ μια ιδιόκτητη στέγη . Είκοσι χρόνια , από το 1994 , ¨ δεν σήκωνε¨ άλλες αναβολές και καθυστερήσεις . Το κτίριο βρέθηκε . Ένα καλοδιατηρημένο δυαράκι επί της οδού Σίνα 17 της Νέας Ιωνίας . Μετά τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις στους εσωτερικούς χώρους λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες το ¨ Σπίτι των ΙΩΝΩΝ ¨ .

                   Ένα απόγευμα με τη σύζυγό μου επισκεφτήκαμε τα νέα γραφεία του Συλλόγου . Μας υποδέχθηκε η οικοδέσποινα-πρόεδρος Άννα Αϊβαζόγλου με χαρά και φιλόξενη διάθεση .

                   Ένας ενιαίος χώρος , 86 τετρ. Μέτρα , είναι τα γραφεία των ΙΩΝΩΝ . Η επίπλωση λιτή , η λειτουργική βιβλιοθήκη , ο υπολογιστής , τα λάβαρα και οι σημαίες , τα κάδρα και οι φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες των μελών της Ένωσης .

                    Η πρόεδρος , καθηγήτρια φιλόλογος , με λόγο πειστικό και γλαφυρό μας αφηγείται για την πορεία του Συλλόγου , μέσα στα είκοσι χρόνια της διαδρομής του . Ταξίδια πολλά στην Ελλάδα και το εξωτερικό . Ομιλίες και εκδηλώσεις . Αναμνήσεις και εμπειρίες από παντού .

                    Και η Άννα η ¨ψυχή¨ και το ¨σημείο αναφοράς¨ του Συλλόγου και της Νέας Ιωνίας να τρέχει παντού , να είναι μέσα στα δρώμενα . Με ιδέες και πρωτοβουλίες της Άννας ήρθαν στο Βόλο μεγάλες προσωπικότητες του πνεύματος και μίλησαν για τις  ¨αλησμόνητες πατρίδες¨ και για τον πολιτισμό της Ιωνίας Γης .

                    Ακούραστη και μαχητική είχε λόγο , είχε άποψη επί παντός επιστητού . Η παρουσία της ήταν έντονη , πληθωρική και δυνατή απέναντι στη Κρατική Εξουσία και διεκδικούσε με επιχειρήματα και πείσμα αυτό που δικαιούνταν να πάρει .  

                    Στην αποτυχία δεν το έβαζε ποτέ κάτω . Επανέρχονταν δριμύτερη με νέα επιχειρήματα και νέες προτάσεις .

                    Αυτή ήταν η Άννα . Ένας ακούραστος , ένας ακατάβλητος άνθρωπος , που ποτέ δεν λυγούσε , που ποτέ δεν το έβαζε κάτω .

                    Είχε μια ευτυχισμένη οικογένεια , με σύζυγο τον συνάδελφό της Αλ. Δημητρόπουλο και δύο παιδιά επιστήμονες , τον Δημήτρη και τη Γιώτα .

                    Αγαπημένη μας Άννα . Βιάστηκες να ¨φύγεις¨ 66 ετών . Είχες βιολογικά περιθώρια , πολλά ακόμη να προσφέρεις .

                    Τι να κάνουμε ; Έτσι το θέλησε η Μοίρα . Έτσι το θέλησε ο Θεός . 

                    Μας ανακουφίζει η βεβαιότητα πως θα ξανανταμώσουμε

                    Καλό σου ταξίδι .

 

                    Βόλος 13-10-2013

                    Βασίλειος Παλαμηδάς

 

                  

                     

Αξιοθέατα του Βόλου

               Ένας δρόμος του Βόλου φέρει το όνομα : ¨οδός 2ας Νοεμβρίου 1881 ¨ .Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος . Είναι η ιστορική ημερομηνία της απελευθέρωσης του Βόλου από τους Τούρκους στις 2 Νοεμβρίου 1881 .

               Πέρασαν 130 χρόνια από τότε . Ο Βόλος η πόλη των ¨ Αργοναυτών¨ από 5000 κατοίκους , σήμερα αριθμεί γύρω στούς 140000 κατοίκους .

               Το σημείωμα τούτο είναι ένα μικρό οδοιπορικό στο κέντρο της πόλης και όχι μόνο

               Στα δυτικά της πόλης δεσπόζει το Δημοτικό Θέατρο . Χτίστηκε το1989 από τον αρχιτέκτονα Πάνο Τσολάκη , είναι χωρητικότητας 1000 ατόμων και αποτελεί έδρα του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Βόλου και της Συμφωνικής Ορχήστρας της πόλης .

               Η ιδέα του σπουδαίου αρχιτέκτονα Δημητρίου Πικιώνη , όταν του ανατέθηκε το σχέδιο για το Δημαρχείο του Βόλου , ήταν να φτιάξει ένα κτίριο εμπνευσμένο από τη Πηλιορείτικη αρχιτεκτονική . Χτίστηκε το 1970 και το εσωτερικό του διακοσμείται από χαρακτικά του Τάσσου και παλιές φωτογραφίες του Βόλου από τον Στέφανο Στουρνάρα .

               Μια σημαντική τριάδα κτιρίων της πόλης λίγο πίσω από το μέτωπο της παραλίας , αλλά με θέα προς τη θάλασσα , συναντούμε στη  διασταύρωση των οδών Δημητριάδος και Μεταμορφώσεως . Το νεοκλασικό του Δημοτικού Ωδείου Βόλου  φτιάχτηκε το 1885 , για να στεγάσει αρχικά την τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας και στη συνέχεια την Εθνική Τράπεζα . Το 1984 κι ενώ είχε περάσει στο Δήμο , άρχισε η αποκατάσταση των ζημιών που είχαν προκληθεί από το σεισμό του 1955 και σήμερα πιάνα , πνευστά και έγχορδα παιανίζουν μέσα στις κομψές αίθουσές του .

               Όταν κοιτάζουμε από τη θάλασσα τη στενή πρόσοψη  της σημερινής Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας τίποτα δεν μας προδιαθέτει για το βάθος του μακρόστενου κτιρίου προς την οδό Μεταμορφώσεως . Το κτίριο , που ανακαινίστηκε  , μεταξύ 1998 και 2004 , είχε οικοδομηθεί το 1925 για λογαριασμό της Τράπεζας Αθηνών και αργότερα φιλοξένησε εμπορική αποθήκη και μέχρι το 1988 τα γραφεία του υπεραστικού ΚΤΕΛ .

               Πίσω από το Δημοτικό Ωδείο ¨κρύβεται¨ το μοντέρνο , σε μορφή γυάλινου πύργου , ¨ Κέντρο Τέχνης Τζόρτζιο ντε Κίρικο ¨ ή Πινακοθήκη Αλέκου Δάμτσα , με έργα Ελλήνων καλλιτεχνών από τη συλλογή του Βολιώτη καπνέμπορου , η οποία δωρήθηκε στο Δήμο . Το Κέντρο οικοδομήθηκε το 1990 και φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις και εκδηλώσεις .

               Στην είσοδο του επιβατικού λιμανιού το γλυπτό του Πηλιορείτη γλύπτη Νικόλα με την ¨ Αργώ ¨, το καράβι του Ιάσονα και των Αργοναυτών , πάνω σε μαρμάρινο βάθρο , σταδιακά έχει εξελικτεί το σημαντικότερο τοπόσημο της παραλίας ή και της πόλης .

               Στην ¨πλάτη¨ του καραβιού βρίσκονται στη σειρά τα διασημότερα τσιπουράδικα του Βόλου . Το ξεχωριστό με τα τσιπουράδικα έχει να κάνει με τον τρόπο σερβιρίσματος του ποτού και τις ευφάνταστες γαστρονομικές συνήθειες , που έφεραν από τις πατρίδες τους οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 . Το τσίπουρο φτάνει σε μικρά μπουκαλάκια της μιας μερίδας , τα λεγόμενα εικοσπενταράκια , και συνοδεύεται από 2-3 μικρά πιάτα – έκπληξη ,με το απαραίτητο έδεσμα . Σε κάθε παραγγελία οι μεζέδες αλλάζουν , γίνονται περισσότερο πλούσιοι και περίτεχνοι , δίνοντας ευκαιρία στους συμποσιαζομένους για ένα γευστικό ταξίδι στον πλούτο των τουρσιών , των παστών ψαριών και των θαλασσινών : από μπουκιά μελιτζάνας με τυρί και αντζούγια μέχρι καραβίδες .

               Επιστρέφοντας στη νηφαλιότητα και την αρμονία με τρία ακόμη καλοφτιαγμένα κτίρια που κοσμούν τη παραλία του Βόλου . Το ξενοδοχείο ¨ Αίγλη ¨ . Οικοδομήθηκε το 1938 και είναι ένα καλαίσθητο κτίριο . Από εκείνο περίπου το σημείο ο μοναδικός αμαξάς της παραλίας του Βόλου , Στέλιος Τσαλαβρέτας , αναλαμβάνει την περιήγησή μας στα αξιοθέατα . Με το περιποιημένο και φτιαγμέμο στην Ιταλία αμάξι του προσπερνάμε αργά τα καφέ και τα εστιατόρια της παραλίας . Άνθρωποι κάθε ηλικίας απολαμβάνουν τον απογευματινό τους περίπατο , ακούγονται τα κουδουνάκια από τα ποδήλατα , δεκάδες ιστιοφόρα αγκυροβολημένα στη σειρά πλάϊ μας , νανουρίζουν τους επιβάτες στο ελαφρύ κυμάτισμα του Παγασητικού .

               Περίπου στο μέσον της παραλίας μας υποδέχεται με αυστηρό και επιβλητικό ύφος το κτίριο της ¨Τράπεζας Ελλάδος ¨ ¨1935¨ και λίγο πιο κάτω το ¨Αχίλλειον¨ , γεμάτο καμπύλες , μας κλείνει το μάτι με χαριτωμένη και ανάλαφρη διάθεση . Στους χώρους του , όπου σήμερα φιλοξενούνται καφέ και κινηματογράφος , στεγαζόταν από το 1925 το ομώνυμο πολυτελές κινηματοθέατρο , η οροφή του οποίου άνοιγε και έκλεινε ανάλογα με την εποχή .

               Οι ασημένιοι θόλοι του κτιρίου καπναποθηκών Παπαστράτου κυριαρχούσαν για χρόνια στις καρτ-ποστάλ με θέμα τον Βόλο . Το παλαιότερο από τα δύο κτίρια χτίστηκε το 1926 και το 1935 οικοδομήθηκε το τετραώροφο κτίσμα με τους θόλους που δεσπόζει στη γωνιακή απόληξη της παραλίας . Το χαραχτηριστικό

 αυτό τοπόσημο της θεσσαλικής πόλης στεγάζει σήμερα υπηρεσίες και σχολές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας .

               Στο ύψος του Παπαστράτου έχει στηθεί Μνημέιο των Πεσόντων , δίπλα στη θάλασσα . Μια μεγάλη φτερωτή γυναικεία μορφή , που δεν παραλείπει να υψώνει , κάπως απειλητικά το σπαθί της , στέκεται με ανοιχτή πέτρινη αγκαλιά μπροστά μας . Στα πόδια της ένα από τα στεφάνια που έχουν κατατεθεί με την ευκαιρία κάποιας επετείου . Παρέες μεγάλες και μικρές εισχωρούν στον Παγασητικό κάνοντας περιπάτους πάνω στο ¨κορδόνι¨, τον κυματοθραύστη που τέμνει κάθετα την παραλία του Βόλου.

               Περνάμε μπροστά απο μερικά καφέ και συνταξιούχους που βγάζουν βόλτα τον σκύλο τους ή συντροφιές ανέργων μεταναστών που περνούν την ώρα τους παίζοντας ντόμινο , κοντά στο άγαλμα του Ελ . Βενιζέλου , χαραχτηριστικό όλων σχεδόν των πόλεων που δέχθηκαν τους Μικρασιάτες πρόσφυγες . Στο ιστορικό κτίριο της ¨Εξωραϊστικής¨ στεγάζεται ο ομώνυμος κινηματογράφος , ημιυπόγειο εστιατόριο και η ¨Λέσχη Βόλου¨, σε ένα μάλλον παρηκμασμένο μέγαρο , μετά τους σεισμούς του 55 , που δύσκολα θυμίζει τις εποχές με τις βραδινές τουαλέτες των γυναικών και τα φράκα των επισήμων να στριφογυρίζουν στους χορούς του επιχειρηματία Σαραφόπουλου στα τέλη του 19^ου αιώνα . Κυριακή πρωί , μια ομάδα ποδηλατιστών είναι συγκεντρωμένη μπροστά απο την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου , στην ανατολική άκρη της παραλίας του Βόλου . Πιο κάτω η προτομή του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη , κοιτάζει προς τη μεριά των πλοίων , που αναχωρούν για τη Σκιάθο , με το χαμηλωμένο βλέμμα του λογοτέχνη να προδίδει , ίσως , νοσταλγία για την ιδιαίτερη πατρίδα του . Λίγα μέτρα μετά το ξενοδοχείο ¨ Ξενία¨  με τις ανέσεις του .

               Ο ναΐσκος της ¨Αγίας Τριάδος¨, περεκκλήσι του νοσοκομείου Βόλου , είναι ένας μικρός και ωραίος ναός Βυζαντινού ρυθμού , που κοσμείται από αγιογραφίες του ζωγράφου Γιώργου Γουναρόπουλου . Πιο κάτω το ¨Αθανασάκειο Μουσείο Βόλου¨ . Το μουσείο ιδρύθηκε το 1909 με δωρεά του Αιγυπτιώτη ομογενούς Αθανασίου Αθανασάκη , ο οποίος καταγόταν από την Πορταριά Πηλίου . Τα εκθέματα στο εσωτερικό του ωραίου νεοκλασικού κτιρίου προέρχονται από προϊστορικούς οικισμούς και από μυκηναϊκούς και παλαιοχριστιανικούς τάφους της ευρύτερης περιοχής .

               Β.Π. – Βόλος 9-10-2013 .