Στρατηγέ Κολοκοτρώνη

Στρατηγέ Κολοκοτρώνη , σου ζητώ συγγνώμη ! Ξέρω πως όταν ακόμη ο Τούρκος αφέντης , όριζε τη χώρα αυτή , που είχε γεννήσει ένα Περικλή , ένα Μεγαλέξανδρο , ένα Σοφοκλή , ένα Πλάτωνα , τη χώρα όπου στο ναό του Παρθενώνα την ανεξίτηλη σφραγίδα του ελληνικού πολιτισμού κυμάτιζε το μισοφέγγαρο , ξέρω πως εσύ είχες τολμήσει να φαντασθείς ότι παρά τα 400 χρόνια της δουλείας υπήρχε ελπίδα να απελευθερωθεί η ελληνική ψυχή και να δημιουργηθεί μία νέα Ελλάδα , ένα κράτος σαν τα άλλα ανεξάρτητα κράτη της Ευρώπης . Αυτό το όνειρό σου , αυτή την παράτολμη φαντασία σου , στρατηγέ Κολοκοτρώνη , την έκανες πραγματικότητα . Δεν είχες ούτε χρήματα , ούτε όπλα ούτε κανονικό στρατό , ούτε πλοία για να πολεμήσεις μια παντοδύναμη Οθωμανική Αυτοκρατορία . Είχες όμως πίστη ότι θα έφθανες στην τελική νίκη και ότι θα γινόταν πραγματικότητα το όραμά σου για το μέλλον της Ελλάδας .

               Aγωνίστηκες με όλες τις δυνάμεις σου , στρατηγέ Κολοκοτρώνη , και τα κατάφερες . Χάρισες στους Έλληνες την Ελλάδα , μια πατρίδα ελεύθερη . Το όραμά σου όμως δεν σταματούσε στην αρχή. Είχες φαντασθεί ότι εμείς  οι κληρονόμοι του δώρου της ελευθερίας θα συνεχίζαμε τον αγώνα σου καταβάλλοντας προσπάθειες για να δημιουργήσουμε ένα κράτος που θα τιμούσε το ιστορικό μας παρελθόν και θα αποτελούσε ένα πρότυπο δημοκρατίας , ήθους , προόδου και ευημερίας του λαού στο μέλλον .

               Σου ζητώ , λοιπόν , συγγνώμη , στρατηγέ Κολοκοτρώνη , επειδή εμείς για τους οποίους αγωνίστηκες αποδειχθήκαμε ανάξιοι να πραγματοποιήσουμε το όραμά σου . ΄Ισως μας βλέπεις σήμερα και θλίβεσαι . Ίσως μαθαίνεις νέα από την πατρίδα και πικραίνεσαι . Ίσως ακούς τις δηλώσεις και τις ομιλίες των πολιτικών μας ανδρών και αηδιάζεις . Δεν ξέρω τι από όλα , όσα συμβαίνουν στην πατρίδα για την ελευθερία της οποίας εσύ πολέμησες , είναι αυτό για το οπόιο θα έπρεπε να νιώθουμε τη μεγαλύτερη ντροπή . Να είναι οι χιλιάδες συντάξεις που εισέπρατταν οι ¨πεθαμένοι¨ και που χρεωκόπησαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία ; Να είναι τα εκατομμύρια που εξαφάνισαν διάφοροι αναίσχυντοι τοπικοί άρχοντες ; Να είναι οι μίζες που εισέπρατταν ασυστόλως διάφοροι υπουργοί ; Να είναι οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί ; Να είναι οι φοροφυγάδες ; Ποιός είναι ο χειρότερος βαθμός στην κλίμακα της απάτης και της διαφθοράς ;

               Σήμερα , στρατηγέ Κολοκοτρώνη , καταφέραμε να έχουμε καταχρεώσει το κράτος μας , να έχουμε ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους , να έχουμε οδηγήσει την Οικονομία μας στα πτωχοκομεία , να ικετεύουμε να μας ελεήσουν η κυρία Μέρκελ και η κυρία Λαγκάρντ , αν έχεις ακουστά και πως να έχεις ακουστά αφου στα χρόνια τα δικά σου ούτε που είχε προβλέψει κανείς την εμφάνισή τους .

Για να μη λέω πολλά , στρατηγέ Κολοκοτρώνη , αποτύχαμε και νιώθω ενοχές επειδή δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το κράτος που περίμενες από εμάς . Το χειρότερο είναι ότι οι κυρίως ένοχοι για τη σημερινή μας κατάντια ούτε φέτος , την 25^η Μαρτίου , θα σου ζητήσουν συγγνώμη για τις πράξεις τους . Ευτυχώς που είσαι πλέον άγαλμα και δεν συγχύζεσαι ...

               Αλεξ. Στεφανοπούλου-¨ΕΣΤΙΑ¨23-3-2013

Όταν δεν έρχεται το τρένο

Το έτος 1924 , όταν οι πληγές από την καταστροφή της Σμύρνης ήταν ανοικτές , όταν η χώρα είχε γνωρίσει τα δεινά του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και την τραγωδία του Διχασμού , φαίνεται ότι ο Παύλος Νιρβάνας και οι σύγχρονοί του θεωρούσαν εκείνη τη χρονική στιγμή σαν μια ανάπαυλα στο ¨ταξίδι¨της ζωής . Έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν συνταξιδιώτες που είχαν υποστεί τις ταλαιπωρίες της Γ΄θέσεως ενός τρένου , χωρίς ανέσεις , που αντιμετώπιζε τις επικίνδυνες ανηφόρες και κατηφόρες αγρίων βουνών και τώρα πλέον θα απολάμβαναν την συνέχεια της διαδρομής μέχρι το τέρμα στην Α΄θέση ενός τρένου πολυτελείας που θα διέσχιζε ήρεμες πεδιάδες με σπαρτά και με αμπέλια . Η ελπίδα για το μέλλον ήταν ζωντανή το έτος 1924  και η αισιοδοξία αναμφισβήτητη .

              Τι να έγραφε άραγε για τα σημερινά τρένα ο Παύλος Νιρβάνας ; Κατ’αρχήν δεν βρισκόμαστε στο σιδηροδρομικό σταθμό επειδή κατεβήκαμε από το τρένο του παρελθόντος , αλλά επειδή μας κατέβασαν βιαίως . Τέλειωσαν τα καύσιμα και η μηχανή δεν μπορεί να κινηθεί ¨, μας είπαν . Στρωμένο τραπέζι δεν υπήρχε και σούπα δεν μας περίμενε . ¨Την έφαγαν άλλοι και όση περίσσεψε την έχυσαν¨ , μας ενημέρωσαν . Ρωτήσαμε πότε θα έρθει το τρένο του Μέλλοντός μας , για να συνεχίσουμε το ¨ταξίδι¨μας και απάντηση σαφή δεν πήραμε . Όταν θα είναι σίγουρο ότι δεν θα προκαλέσετε τις ίδιες ζημιές που προκαλέσατε στο τρένο του παρελθόντος .

               Και έτσι καθόμαστε τώρα ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού . Και περιμένουμε ...  Και καθώς περιμένουμε , χάνουμε την ελπίδα μας και την αισιοδοξία μας ... Σε κάποια στιγμή είδαμε να πλησιάζει ένα τρένο στολισμένο με γιρλάνδες στον σταθμό και κάναμε χαρά πιστεύοντας , ότι ήταν το δικό μας τρένο του Μέλλοντος . Μα όταν πλησίασε διαβάσαμε στις πινακίδες του ότι πήγαινε στην Ιρλανδία .

               Πως να μας περιέγράφε ο Παύλος Νιρβάνας , άραγε , έτσι απογοητευμένους , φοβισμένους και χωρίς ελπίδα και όνειρα , που έχουμε μείνει περιμένοντας το τρένο του Μέλλοντος που δεν έρχεται ;

               Το μόνο τρένο που συνεχίζει τη πορεία του με ήλιο και με καταιγίδες είναι το τρένο της ¨ΕΣΤΙΑΣ¨ ,που μόλις έκλεισε τα 119 της χρόνια .

               Αλεξ. Στεφανοπούλου- 16-3-2013 .  

¨ Έφυγε ¨ ο ¨βράχος¨ της Νίκης Βόλου

               Τρίτη πρωί , ώρα 10.30 της 12-3-2013 . Στη Νέα Ιωνία – Βόλου οι δρόμοι είναι άδειοι . Τίποτα δεν κινείται . Και μονάχα εκεί , στο ναό της Ευαγγελίστριας πολύς κόσμός σε μια κηδεία . Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας ήρθαν να πούνε το στερνό αντίο στο συντοπίτη μας Τάσο Μανιατάκη , που έγραψε ¨χρυσές σελίδες δόξας αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Νίκης Βόλου .

               Ήταν όλοι εκεί , οι συγγενείς , οι φίλοι , οι συμπαίκτες για να αποχαιρετήσουν τον Τάσο , το γελαστό παιδί , που μίλαγαν γι’αυτόν με τα καλύτερα λόγια οι κοινωνίες του Βόλου και της Μαγνησίας .

                Γεννημένος το 1930 , από πρόσφυγες γονείς , στα μέσα της δεκαετίας του 40 ξεκίνησε το ποδόσφαιρο . Η άρτια σωματική του διάπλαση και το ταλέντο του , πολύ γρήγορα τον κατέταξαν βασικό στη σύνθεση της πρώτης ομάδας της Νίκης Βόλου . Ο αείμνηστος πρόεδρος της Νίκης Παντελής Μαγουλάς δεν κατέβαζε την ομάδα χωρίς τον Μανιατάκη . Ήταν ο συντονιστής και ο ¨βράχος ¨της άμυνας .

                Στις δεκαετίες του 50,60 και του 70 η Νίκη Βόλου στο τοπικό πρωτάθλημα και σε εκείνο της Θεσσαλίας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο . Ο Τάσος μαζί με τα άλλα παιδιά σάρωναν τίτλους , κατακτούσαν πρωταθλήματα με την αξία τους , με το ¨σπαθί¨ τους . Γηγενείς από ¨τα σπλάχνα της προσφυγιάς¨ , όπως λέει και το σχετικό άσμα , είχανε φτιάξει μεταξύ τους ¨μια χημεία¨, μια δυνατή ομάδα, που έφερνε νικηφόρα αποτελέσματα .

                Ξεχνιέται εκείνο το 5-0 επί του Εθνικού Πειραιώς , για το κύπελλο Ελλάδος με τερματοφύλακα τον Στάθη Μανταλόζη το 1959 . Ξεχνιέται εκείνη η ηρωική έξοδος 3000 Νικιωτών φιλάθλων , τον Μάϊο 1961 στη Κοζάνη , όπου πήραμε ισοπαλία (1-1) και ανεβήκαμε στην Α΄Εθνική . Ξεχνιέται ο ηρωικός αγώνας κατάταξης , που δώσαμε το 1964 απέναντι στην ομάδα της Χαλκίδος , στη Λαμία , όπου πήραμε (1-1) και διατηρηθήκαμε στη Α΄Εθνική κατηγορία .

                Στην Α΄Εθνική κατηγορία έπαιξε η Νίκη για έξι χρόνια (1961-1965) και είχε 57 νίκες , 77 ήττες και 41 ισοπαλίες . Kαι σε όλα τα ματς πάντοτε παρών ο λεβέντης και το καμάρι της άμυνας Τάσος Μανιατάκης .

                Ποτέ δεν μάλωσε . Ποτέ δεν τιμωρήθηκε με κάρτες . Σέβονταν τους αντιπάλους του και απαιτούσε τον αμοιβαίο σεβασμό . Γι’αυτό και έχαιρε εκτίμηση και αναγνώριση το έργο του από τους συναδέλφους και αντιπάλους .

                Στα 83 του χρόνια μας αποχαιρετά . Θα πρέπει να ¨΄εφυγε¨ ευχαριστημένος από τη ζωή του ο Τάσος . Με την υποδειγματική του σύζυγο απέκτησαν έναν γιο και μια κόρη επιστήμονες , που του χάρισαν πέντε εγγόνια .

                Εκεί πάνω στους ουρανούς τον περιμένουν ο πρόεδρος Παντελής Μαγουλάς και ο προπονητής Νίκος Γκαμέτης για να κτίσουν και να οργανώσουν την νέα Νίκη Βόλου , μια ομάδα μοντέλο , στο υπερπέραν .

                Καλό ¨ταξίδι¨ Τάσο και καλή αντάμωση .

                Βασίλ. Παλαμηδάς – Βόλος 13-3-2013 .      

Το σύνδρομο της ματαιοδοξίας

Η περίοδος της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα (1941-1944) , δημιούργησε τεράστια προβλήματα στη δομή , αλλά και στις συνήθειες του καθημερινού κοινωνικού βίου . Άλλαξαν άρδην οι συμπεριφορές των ανθρώπων στην προσπάθειά τους να εξοικονομούν τα προς το ζην . Αλλαγές που επέφεραν και αναστάτωση στον ψυχισμό των Ελλήνων και άφησαν συμπλεγματικά κατάλοιπα στη μεταπολεμική ζωή των ανθρώπων , ικανά να διαφοροποιήσουν τον χαραχτήρα τους και να οριοθετήσουν καινούργιες συνήθειες που ενισχυόμενες και από άκρατους μιμητισμούς μορφών ζωής άλλης κατηγορίας συνανθρώπων να οδηγούν σε τραγικές συνήθειες συμπεριφοράς .

              Μία από τις μορφές αυτές κοινωνικής συμπεριφοράς που εκπηγάζει από τα συμπλεγματικά κατάλοιπα δύσκολων περιόδων , είναι και το σύνδρομο της ματαιοδοξίας , που χαραχτηρίζει και το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού , το επίπεδο ζωής του οποίου στα προηγούμενα χρόνια εκτινάχθηκε από το στάδιο της ανέχειας , σε εκείνο της απότομης ευημερίας – επίπλαστης και θνησιγενούς – που ωστόσο κατόρθωσε να αλλοιώσει και να διαστρεβλώσει το επίπεδο της συμπεριφοράς και της κοινωνικής δράσης .

              Το ματαιόδοξο αυτό στοιχείο της επίδειξης κυριάρχησε σ’όλους τους τομείς της ζωής μας . Από αυτό το γεγονός ξεπήδησε και και ο άμετρος ανταγωνισμός επικράτησης του ενός έναντι του άλλου , κάτι που οδηγούσε κάποτε και σε τραγικά αποτελέσματα .

               Γιατί τι άλλο από ματαιοδοξία χαραχτήριζε το γεγονός του ανταγωνισμού για την απόκτηση καλύτερου και πολυτελέστερου αυτοκινήτου από ανθρώπους μέσης κατηγορίας , χωρίς ιδιαίτερη έντονη ζωή ταξιδιών ή συχνής μετακίνησης . Η ματαιοδοξία τελείωνε στον εντυπωσιασμό των συνανθρώπων μας και τίποτα άλλο .

               Τι άλλο ακόμη αποτελεί το γεγονός της ανέγερσης πολυτελών και μεγάλων οικιών , παρά μοναδικό φαινόμενο ματαιοδοξίας ελληνικού τύπου , κάτι που δεν συναντιέται σε καμιά χώρα του πολιτισμένου κόσμου . Όχι πως δεν είναι απαραίτητο ο κάθε άνθρωπος να αποκτήσει τη δική του στέγη και ένα σπίτι να στεγάσει τις ανάγκες του . Αυτό είναι και θεμιτό και επιβεβλημένο . Το απαράδεκτο είναι πως κτίζουμε μέγαρα – αληθινά παλάτια με εσωτερικές πισίνες , τεράστιους χώρους και πανάκριβη διακόσμηση , κάτι που στο εξωτερικό διαθέτουν μόνο οι πολύ πλούσιοι και όχι οι μισθοσυντήρητοι και μικροεπαγγελματίες , αναντίστοιχα με το κοινωνικό τους επίπεδο και τις αξίες ζωής που πρεσβεύουν .

               Τα μεγάλα και πολυτελή οικήματα προαπαιτούν και ανάλογη κοινωνική υποδομή , ευρύτατες ανθρώπινες σχέσεις , μορφωτικό επίπεδο και καλλιτεχνικές ευαισθησίες , ώστε η αξιοποίηση των χώρων να είναι πραγματώσιμη .

               Όταν βρεθούμε από τα δύο δωματιάκια σε πολυτελές μέγαρο , μη έχοντας τη δυνατότητα αξιοποίησης του , το πιθανότερο είναι να παραφρονήσουμε και μετά την πρώτη και άκομψη επίδειξη  στους φίλους μας , να μας πιάσει κατάθλιψη , να περιορίσουμε τη ζωή μας σ’ένα δωμάτιο με την τηλεόραση και το υπόλοιπο σπίτι να μας είναι άχρηστο . Τι να στεγάσεις σ’ένα παλάτι όταν η ψυχή σου είναι άδεια ;

               Τι άλλο ακόμη από ματαιοδοξία αποτελεί το φαινόμενο της επιμονής ορισμένων γονέων που επιμένουν να σπουδάζουν τα παιδιά τους σε κλάδους για τους οποίους δεν είναι ικανά , δεν διαθέτουν , δηλαδή , την ανάλογη γνώση και ικανότητα ;  Σώνει και καλά πρέπει ο κανακάρης να γίνει γιατρός ή αρχιτέκτονας και ας είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο . Έτσι δαπανώνται τεράστια ποσά , οι σπουδές μένουν στη μέση , πολύτιμος χρόνος πάει χαμένος κι ενώ τα παιδιά θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε άλλους τομείς , να μαραζώνουν από την αποτυχία . Κι όλα αυτά γιατί ; Γιατί το πνεύμα της ματαιοδοξίας των γονέων είχε κυριαρχήσει . Ένα απτό παράδειγμα ματαιοδοξίας τα πολυτελή σπίτια των ανθίγγανων , που ωστόσο η ζωή περιορίζεται σ’ένα δωμάτιο με τη σόμπα στη μέση και καθήμενοι κατάχαμα .

               Ο άνθρωπος όταν ξεφύγει από το μέτρο των δυνατοτήτων του , χωρίς στοιχειώδη επίγνωση αυτοσυνειδησίας και εσωτερικών του δυνατοτήτων κι όταν χάσει των έλεγχο των ενεργειών του , οδηγείται σε ματαιόδεξες εκδήλώσεις που το μόνο που του προσφέρουν είναι τελικά η κατάθλιψη , ενώ ενισχύουν και το συναίσθημα της ανυπαρξίας .

 

               Γ.Μουγογιάννης-¨ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨,10-3-2013.

Χρειαζόμαστε μια νέα επανεκκίνηση

               Όσοι ταξιδεύουν στην ύπαιθρο χώρα αντιλαμβάνονται σχεδόν αυτομάτως το οικονομικό πρόβλημα της περιόδου .

               Προσπερνώντας το Σχηματάρι η κίνηση εμφανώς αραιώνει . Βορειότερα , μετά την Υλίκη , ο δρόμος αρχίζει και ερημώνει . Μεταξύ Κάστρου και Καμένων Βούρλων οι λίγοι ταξιδιώτες νοιώθουν ατέλειωτη μοναξιά . Ούτε ένα φορτηγό για προσπέραση να σπάσει την πλήξη της μονότονης οδήγησης .

               Η φύση είναι αλήθεια υπέροχη , τα χρώματα ζωντανά , όμως η ερημιά τρομάζει , φοβίζει , δεν σ’αφήνει να απολαύσεις του Ευβοϊκού τη χάρη .

               Η χώρα δείχνει να έχει χάσει τον ρυθμό , την κίνησή της . Ακόμη και έξω από τα αστικά επαρχιακά κέντρα , η εικόνα δεν αλλάζει . Ούτε βουή , ούτε σχόλη πια .

               Αν διατηρηθεί αυτή η κατάσταση για λίγο καιρό ακόμη ο σύγχρονος ελληνικός μεσαίωνας δεν θα αργήσει να έλθει .

               Πριν λοιπόν τα πράγματα πάρουν μορφή συγκεκριμένη χρειάζονται κινήσεις και δράσεις ικανές να αναστρέψουν αυτή την εικόνα και αίσθηση ερημιάς .

               Η χώρα , η οικονομία και η κοινωνία μας θέλουν ένα σοκ επανεκκίνησης ικανό να ξυπνήσει τους πάντες από τον λήθαργο της υποβάθμισης , της υποχώρησης και της ερήμωσης .

               Όσοι είναι κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους , συνήθως δεν έχουν παραστάσεις . Πνιγμέμοι στα υποδείγματά τους δεν αντιλαμβάνονται το βάρος της ύφεσης , δεν είναι σε θέση να συλλάβουν ότι οι πολίτες δεν έχουν και δεν μπορούν . Ότι οι επιχειρήσεις δεν αντέχουν όσες περικοπές κι αν κάνουν.

               Έλλειψις χρημάτων στάσις εμπορίου έλεγαν οι παλαιότεροι . Όταν το εισόδημα φθίνει η αγοραστική δύναμη χάνεται , ο κόσμος αυτοπεριορίζεται , ξοδεύει τα απαραίτητα και τα λουκέτα περισσεύουν .

               Όλα , λοιπόν ,πρέπει να ιδωθούν με άλλο πνεύμα , με άλλο μάτι .

               Η κυβέρνηση οφείλει να ξαναδεί συνολικά την οικονομική θέση της χώρας , να ξαναγράψει το βιβλίο της οικονομικής πολιτικής να επανακαθορίσει τις προτεραιότητες , να θέσει τον άνθρωπο πάνω απ’όλα και στη βάση σεβασμού της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης να ανακτήσει χαμένες ελευθερίες και δυνα τότητες έναντι δανειστών και εταίρων , έναντι των πάντων .

               Η Ελλάδα έχει ανάγκη αυτή την ώρα από μια νέα συμφωνία στο εσωτερικό της κι από μια νέα σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο .

               Όσο δεν βρίσκει τη νέα ισορροπία κινδυνεύει είτε να ερημώσει , είτε να αυτοπυρποληθεί . Ούτε το ένα της ταιριάζει , ούτε το άλλο της πρέπει ...

             

               Αντώνης Καρακούσης - ¨ΤΟ ΒΗΜΑ¨, 3-3-2013 .  

                         

Νάσος Κεπενεκίδης

              Ένας – ένας οι τροβαδούροι του μεταπολεμικού Βόλου ¨φεύγουν¨ για το τελευταίο και ανεπίστροφο ¨ταξίδι¨ τους .

              Έτσι την περασμένη Τετάρτη 6-3-2013 αποχαιρετήσαμε τον μεγάλο δάσκαλο της πενιάς , στην κιθάρα και στο μπουζούκι Νάσο Κεπενεκίδη (1931-2013) .

              Έφυγε ήρεμος , σαν ¨΄ετοιμος από καιρό¨ ο Νάσος . Μας άφησε όλους , συγγενείς και φίλους ένα όμορφο απόγευμα και πέταξε στη ¨γειτονιά των αγγέλων¨για να συναντήσει τους αγαπημένους παλιούς ρεμπέτες και φίλους από το Βόλο . Τον Αχιλλέα Μαντζίρη , τους αδελφούς Νίκο και Κάρολο Μιλάνο και τους στενούς συνεργάτες από το ¨Βολιώτικο τρίο¨, Γιάννη Τενόπουλο και Τάσο Βούλγαρη .

               Μικρασιάτης την καταγωγήν ο Νάσος , από μικρός είχε κλήση και έφεση για μουσική . Το ταλέντο του φάνηκε από τα χρόνια του Δημοτικού , όταν του έκανε τα πρώτα μουσικά – πρακτικά μαθήματα ο αδελφός του Νίκος . Επειροτέχνης της κιθάρας , χωρίς ωδεία και σχολές , αναδείχθηκε ασυναγώνιστος στην τέχνη του . Οι συνάδελφοί του τον παραδέχονταν και παραμέριζαν να περάσει ο πρώτος δάσκαλος της πενιάς .

               Στις δεκαετίες του 60 , 70 , 80 το μελωδικό ¨Βολιώτικο Τρίο¨ μας διασκέδαζε με τα τραγούδια και τις κιθάρες του στα καλά μαγαζιά και στις ταβέρνες του Βόλου .

               Συχνά έβγαιναν σε εκπομπές του Ραδιοσταθμού Βόλου , καθώς επίσης σε γιορτές και πολιτιστικές εκδηλώσεις . Εκεί ο Νάσος ήταν ο αρχηγός και πάντοτε εντυπωσίαζε με την σεμνότητα και εθελοντική προσφορά του .

               Αλησμόνητε φίλε Νάσο . Έφυγες νωρίς και θα μας λείψεις . Θα σε θυμούνται η γυναίκα σου, η κόρη και τα εγγόνια σου. Και εμείς οι φίλοι που τόσο σε αγαπήσαμε θα σε έχουμε πάντα μέσα στις καρδιές μας .

 

               Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 7-3-2013 .

             

Το άλσος της Νέας Ιωνίας-Μαγνησίας

Ο αείμνηστος Ανδρέας Βαλαχής ήταν ένας επιτυχημένος δήμαρχος στη Νέα Ιωνία-Μαγνησίας (1978-1990) . Υπηρέτησε τον τόπο του για μια συνεχή 12ετία και στο πέρασμά του άφησε τις καλύτερες μνήμες σε όλους τους τομείς της δημαρχιακής δραστηριότητας .

                       Ένα από τα μαγαλύτερα της υπό τον Ανδρέαν Βαλαχήν Δημοτικής Αρχής , μια μεγίστη προσφορά στην πόλη μας , ήταν η δημιουργία του άλσους που επάξια φέρει το όνομά του .

                       Το πρώην αεροδρόμιο – ελικοδρόμιο παραπλεύρως του στρατοπέδου της Νέας Ιωνίας ήταν ένας χώρος άγονος , αφιλόξενος και εγκαταλειμμένος . Ζητούσε από μόνος του άμεση προστασία και αξιοποίηση . Και βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος . ΄Ενας οραματιστής και άξιος δήμαρχος που πραγματοποίησε τη μεγάλη τομή . Το ελικοδρόμιο στην πόλη , στους κατοίκους της . Να γίνει άλσος με γκαζόν , με πράσινο , σε δένδρα και λουλούδια να το χαίρεται ο κόσμος και να το καμαρώνει η πόλη .

                       Μέσα σε λίγα χρόνια αποπερατώθηκε το έργο . Ένας πνεύμονας πράσινου , μια ανάσα οξυγόνου , μια όαση δροσιάς , λίγα μέτρα έξω από την πόλη . Στο κέντρο του άλσους το αναψυκτήριο και η τεχνητή λίμνη . Είναι καθημερινό χάρμα οφθαλμών το θέαμα της λιμνούλας με τις πάπιες , τις χήνες και τα αμέτρητα γλαρόπουλα να πλατσουρίζουν στα νερά της .

                      Για τις μικρές ηλικίες και για τους ηλικιωμένους , όταν ο καιρός το επιτρέπει , το καταπράσινο άλσος της Νέας Ιωνίας προσφέρεται για μια επίσκεψη μέσα στους άνετους και πανέμορφους χώρους του . Εκεί τα παιδιά θα παίξουν ξέγνοιαστα τα παιχνίδια τους . Εκεί οι μεγάλοι θα χαλαρώσουν και θα χαρούν έναν όμορφο περίπατο .

                     Το άλσος της Νέας Ιωνίας-Μαγνησίας , ένα ¨κόσμημα¨ της πόλης , στέλνει το δικό του μήνυμα : ¨ Πολλά μπορεί να επιτύχουν οι παράγοντες του κάθε δημόσιου φορέα , όταν υπάρχει όραμα , βούληση , σωστός προγραμματισμός και το κυριότερο αγάπη για τον τόπο ¨ .

 

                     Β.Π. – Βόλος 5-3-2013 . 

                     

                                                                                                            

Τα δώρα του Θεού

Σύμφωνα με τις γραφές ήταν γνωστό μέχρι σήμερα , ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο σε έξι μέρες και την εβδόμη ξεκουράστηκε . Ο Θεός όμως , σαν θεός που είναι , δεν κουράζεται και επομένως δεν ξεκουράζεται , αλλιώς με τις αιτήσεις που δέχεται τώρα τελευταία για να βάλει το χέρι του και να μας σώσει , θα είχε πάθει τεντονίτιδα . Τι ακριβώς συνέβη την εβδόμη μέρα , ήταν γραμμένο στα Ρωσικά σ’αυτόν τον μετεωρίτη , που έπεσε πριν λίγες μέρες στη Σιβηρία . Ο Πούτιν βέβαια ήθελε να τηρήσει άκρα μυστικότητα για το γεγονός , αλλά η πληροφορία διέρρευσε και σήμερα την αποκαλύπτει η στήλη για πρώτη φορά .

              Την εβδόμη μέρα , λοιπόν , ο Θεός κάλεσε τους αγγέλους στο γραφείο του και τους είπε : ¨Τώρα που έφτιαξα τον κόσμο , ήρθε η ώρα να μοιράσω και μερικά δώρα που θα αναλάβετε να τα μεταφέρετε στις διάφορες περιοχές . Ο Θεός άνοιξε ένα μπαούλο και άρχισε να βγάζει από μέσα δέματα τυλιγμένα σε πολύχρωμο χαρτί δώρων  με κορδέλες από σατέν και άλλες από οργκάντζα .

 

              Στη χερσόνησο της Αραβίας ο Θεός έστειλε δώρο τα κοιτάσματα πετρελαίου , αλλά για να μην κατηγορηθεί για ευνοιοκρατία πρόσθεσε και ένα κουτί με καυτή άμμο της ερήμου , όπου δεν φυτρώνει ούτε γαϊδουράγκαθο . Το δώρο της Ρωσίας ήταν το φυσικό αέριο , αλλά το συνόδευσε και ένα πακέτο με παγωμένη γη της Σιβηρίας , όπου η θερμοκρασία κατεβαίνει μέχρι και πενήντα βαθμούς υπό το μηδέν . Στη Νότιο Αφρική ο Θεός έστειλε διαμάντια και χρυσάφι , που τα έθαψε όμως τόσο βαθιά , ώστε για να τα βρει κανείς θα τα πλήρωνε με ιδρώτα και αίμα . Οι θάλασσες του Ειρηνικού πήραν δώρο τα όστρακα με τα μαργαριτάρια , αλλά στις περιοχές εκεί τριγύρω εγκαταστάθηκε μόνιμα ο εγκέλαδος με τους σεισμούς και τα τσουνάμια .

              Έτσι πραγματοποιείτο η διανομή των δώρων του Θεού , μια ευλογία και μια κατάρα μαζί . Είχε σχεδόν βραδιάσει εκείνη την εβδόμη μέρα της Δημιουργίας και στο μπαούλο απέμεναν ακόμη αρκετά κουτιά , τα οποία περιείχαν τα εξής δώρα : Κοιτάσματα πετρελαίου , αποθέματα φυσικού αερίου , πετρώματα χρυσού , μοναδικής φυσικής καλλονής νησιά και παραλίες , ιδεώδες ήπιο κλίμα , ηλιοφάνεια και άνεμοι με δυνατότητες παραγωγής ενέργειας , πολύτιμα δένδρα σαν την ελιά και τα πιο νόστιμα ψάρια του κόσμου . Ρώτησαν τον Θεό οι άγγελοι τι θα έκαναν τα δώρα που περίσσεψαν . ¨ Αδειάστε το μπαούλο σε μια περιοχή για να συμπληρωθεί η φάση της Δημιουργίας ¨ , είπε ο Θεός .

              Άδειασαν οι άγγελοι το μπαούλο και όλα τα κουτιά με τα δώρα έπεσαν στην Ελλάδα ! Καμμιά άλλη περιοχή της Γης δεν προικίστηκε με όλα αυτά τα δώρα , που χάρισε ο Θεός στον τόπο μας . Κλίμα , ήλιος , φυσικές καλλονές , ορυκτός πλούτος , ελαιόλαδο , τα ¨πάντα όλα¨ τα καλά για να είναι η Ελλάδα ο επίγειος παράδεισος ! Πως έγινε τώρα και αντί να ζούμε εδώ ζωή χαρισάμενη , παρακαλάμε μια την κυρία Μέρκελ και μια την κυρία Λαγκάρντ να μας ελεήσουν για να βγάλουμε τον μήνα μας ως κράτος , ενώ όλο και πιο δύσκολα τον βγάζουμε ως λαός ; Στον μετεωρίτη που έπεσε στη Σιβηρία μου μετέφεραν , ότι υπήρχε και ένα υστερόγραφο . Είπαν στον Θεό οι άγγελοι , ότι την ευλογία των δώρων που έπεσαν στην Ελλάδα έπρεπε να την συνοδεύει και μια κατάρα . Και ο Θεός έστειλε τους πολιτικούς .  Αλεξ. Στεφανοπούλου - ¨ΕΣΤΙΑ¨ , 1-3-2013 .

 

 

 

 

 

 

 

 

Η χαμένη επαγγελματική τάξη

               Μεταπολεμικά , η ανασυγκρότηση του ρημαγμένου κράτους τόσο από τη γερμανική κατοχή , όσο και από τη βίαιη αντιπαράθεση για την εξουσία , βασίστηκε στην κατασκευή έργων . Έργα καινούργια και έργα αποκατάστασης καταστροφών. Με την άνοδο της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου ήρθαν και τα έργα για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των πολιτών με προεξάρχουσα την ανοικοδόμηση κατοικιών . Έκτοτε η οικοδομή αποτέλεσε την ατμομηχανή της οικονομίας , κυριολεκτικά . Αποτέλεσε τη βασική επένδυση των κερδών και των πλεονασμάτων όλων των κοινωνικών τάξεων που επεδίωκαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ή και εξασφάλισης κάποιων εισοδημάτων μέσω των ενοικίων . Πολλοί οικονομολόγοι ήταν αντίθετοι με τις επενδύσεις σε ακίνητα  (βλ. Ζολώτας) πιστεύοντας ότι αυτές οι επενδύσεις έπρεπε να οδηγηθούν σε πιο άμεσες παραγωγικές δραστηριότητες ( π.χ. βιομηχανίες ή μετοχές χρηματιστηρίου). Αυτή όμως η άποψη , που κατ’αρχάς ερχόταν σε αντίθεση με την τότε τρέχουσα πραγματικότητα  , τη στιγμή που άλλοι παράγοντες , όπως το χρηματιστήριο και υποδομές δεν ευνοούσαν , στην πραγματικότητα υλοποιείτο μέσω της οικοδομής . Η οικοδομή τροφοδοτούσε υγιώς ένα σωρό βιομηχανίες και βιοτεχνίες . Πολλές από αυτές έγιναν και εξαγωγικές . Τώρα είμαστε σε μια περίοδο που η οικονομία έχει χάσει την ατμομηχανή της και ρολάρει με μια μικρή ταχύτητα που εξασφαλίζει η φορά που έχει ο συρμός πριν του αφαιρεθεί η κινητήρια δύναμή του .

               Μαζί με την ατμομηχανή της οικονομίας παροπλίστηκαν και όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτήν . Από τους εργάτες και τους τεχνίτες , μέχρι τους εμπόρους και όλο το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό τους , - πολιτικοί μηχανικοί , αρχιτέκτονες , μηχανολόγοι και τοπογράφοι – έμειναν χωρίς δουλειά . Οι τεχνίτες και οι έμποροι πιθανώς να στραφούν σε κάποιον άλλο τομέα δραστηριότητας σαν εργαζόμενοι . Το επιστημονικό δυναμικό όμως είναι πλέον χωρίς αντικείμενο . Από κεκτημένη ταχύτητα τα πολυτεχνεία εξακολουθούν να παράγουν μηχανικούς οι οποίοι σωρηδόν φεύγουν για άλλες χώρες . Οι μεγαλύτεροι , που είναι δύσκολο να μεταναστεύσουν , δέσμιοι αυτής της αδυναμίας , αργοπεθαίνουν οικονομικά και κοινωνικά και μαζί τους απαξιώνεται και η επένδυση για την κατάρτισή τους , ιδιωτική και κρατική , μιας και καταδικάζονται σε αχρηστία .

              Είναι θλιβερή κατάντια ο αρχιτέκτονας ή ο πολιτικός μηχανικός που παρακαλάει για μια τακτοποίηση αυθαιρέτου ή για ένα πιστοποιητικό νομιμότητας ακινήτου , προκειμένου να επιβιώσει , αφού όλες οι επιστημονικές γνώσεις που απέκτησε τρώγοντας τα νιάτα του και τα χρήματα των γονέων του για τις σπουδές , του είναι πλέον παντελώς άχρηστες . Το κράτος απαιτεί φόρο επιτηδεύματος και φόρους βάσει τεκμηρίων , ενός τρόπου ζωής με ακίνητο και αυτοκίνητο , που κάποτε ήταν σύνηθες φαινόμενο για έναν επιστήμονα και τώρα είναι δυσβάστακτο βάρος . Το ασφαλιστικό ταμείο ζητάει τις εισφορές του ασχέτως εάν ο επιστήμονας εργάζεται ή όχι , και αυτές οι εισφορές δεν καλύπτονται από τα πενιχρά εισοδήματα , από τις δουλειές του ποδαριού (τακτοποιήσεις , πιστοποιητικά κ.λ.π. ) που είναι υποχρεωμένος να κάνει για να ζήσει .

               Γι’αυτήν την επαγγελματική τάξη επιστημόνων που τώρα είναι άνεργοι θα πρέπει να ληφθούν μέτρα τόσο από το κράτος με τη μείωση της φορολόγησής τους και απαλλαγή από το φόρο επιτηδεύματος , όσο και από το Ταμείο τους , για αναστολή καταβολής ασφαλιστικών εισφορών για ένα διάστημα , μέχρι  να εμφανιστεί η πολυπόθητη ανάκαμψη της οικονομίας . Δ . Δωρής-Πολ.μηχανικός