Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Είμαστε όλοι Λουδοβίκοι

               Ποιος είναι το κράτος ; Η απάντηση δίνεται ανάλογα με το πολίτευμα . Ο Λουδοβίκος 14ος έλεγε ¨ το κράτος είμαι εγώ ¨ και έτσι αναλάμβανε όλες τις ευθύνες . Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προφανή : ¨Το Κράτος είμαστε εμείς¨ . Εμείς όλοι . Το κράτος είναι οι πολίτες του .

               Χρησιμοποιώ αυτή τη μικρή εισαγωγή για να μιλήσω για τους φόρους . Τι σχέση έχει άραγε ο Λουδοβίκος με τα δικά μας χαράτσια . Εκείνος επέβαλε τη φορολογία και την εισέπραξε διά της βίας . Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει κάποια ανωτάτη αρχή που να επιβάλλει φόρους χωρίς την έγκριση του λαού . Οι παρεκτροπές τιμωρούνται . Το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε για το αυθαίρετο χαράτσι ακινήτων που επιβλήθηκε μέσω λογαριασμών ρεύματος .

               Η Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεν αιφνιδίασε με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο . Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο φτιαγμένο χωρίς συναισθηματισμούς . Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο σφικτό , που δεν αφήνει περιθώρια για χαμόγελα . Είναι όμως ένα τίμιο νομοσχέδιο . Με αυτό κατήλθε στις εκλογές η Νέα Δημοκρατία . Με αυτό κέρδισε τις εκλογές . Με αυτές τις προτάσεις συγκρότησε Κυβέρνηση τριών κομμάτων από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου .

               Για να συνεχίσει η Ελλάδα να υπάρχει ως οργανωμένο κράτος δεν αρκεί να λέμε ¨ το κράτος είμαι εγώ¨. Καθένας από εμάς έχει μερίδιο ευθύνης στην επιλογή των πολιτικών αποφάσεων . Η πολιτική βούληση δεν θα έχει αποτέλεσμα αν οι Έλληνες δεν στηρίξουμε το φορολογικό νομοσχέδιο . Μπορούμε να το στηρίξουμε κάθε μέρα , σε κάθε μας συναλλαγή . Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς δίνει λύση στο πρόβλημα .

               Κάθε φορά που ζητάμε ταμειακή απόδειξη σε μαγαζί , βοηθάμε ένα συνταξιούχο . Κάθε φορά που πιέζουμε τον δικηγόρο, τον γιατρό ,τον υδραυλικό να κόψει απόδειξη , βοηθάμε στην δίκαια κατανομή του οικονομικού βάρους . Το κράτος δεν είναι ένας αφηρημένος κουμπαράς , ο οποίος πληρώνει νοσοκομεία , σχολεία , συγκοινωνία , καθαριότητα . Το Κράτος συντηρείται από τις εισφορές του καθένα από εμάς . Αν λοιπόν βοηθάμε κάποιον να μην πληρώσει φόρο πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο . Τον φοροφυγά τον συντηρεί ο συνεπής φορολογούμενος .

               Από μελέτη ξένων πανεπιστημίων προκύπτει ότι τα μη δηλωθέντα φορολογικά εισοδήματα ανέρχονται στα 28 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για τους ελεύθερους επαγγελματίες . Tι σημαίνει αυτό : Ότι αν όλοι δήλωναν τα εισοδήματά τους δεν θα υπήρχε ανάγκη περικοπών .

               Ας δούμε τον εαυτό μας σαν μικρό βασιλιά : Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο κράτος . Η ανάληψη των ευθυνών και η ατομική πίεση προς τους φοροφυγάδες είναι ένας σίγουρος τρόπος για να ζήσουμε εμείς καλά και τα παιδιά μας καλύτερα .

 

               Ζέττα Μακρή – τ. βουλευτής Μαγνησίας .

               Βόλος 27-12-2012 .  

                

            

Aναζητώντας τον χαμένο χρόνο


               Στη χριστουγεννιάτικη Λάρισα του 2012 , οι άνθρωποι προσπαθούν να αντλήσουν κουράγιο και να ισορροπήσουν μεταξύ της ... καταναγκαστικής εορταστικής ευωχίας και της γενικευμένης θλίψης . Tίποτε πιο βασανιστικό από το να προσπαθείς να γιορτάσεις ενώ δεν έχεις όρεξη . Να πρέπει να προετοιμάσεις το σπίτι , να κάνεις ψώνια , να αγοράσεις δώρα και την ίδια στιγμή να ρίχνεις κλεφτές ματιές στο πορτοφόλι για τα ευρώ που σώνονται .

               Τούτες τις μέρες συνάντησα περισσότερο κόσμο που έτρεχε αγχωμένος να πληρώσει τέλη και λήγοντες λογαριασμούς , παρά τους συνήθεις ευτυχισμένους καταναλωτές . Μιλάω βέβαια γι’αυτούς που έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πληρώνουν και να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους . Γιατί , αν πιάσουμε τις ακραίες περιπτώσεις των ανέργων και των νεόπτωχων , πραγματικά θα αρχίσουμε να κλαίμε όλοι μαζί και θα κατατριβόμαστε οι γραφιάδες να διηγούμαστε σαν σύγχρονοι Άντερσεν , ιστορίες του τύπου ¨Το κοριτσάκι με τα σπίρτα¨ .

               -Που θα περάσεις Χριστούγεννα , είναι μια κλασική ερώτηση κληρονομημένη από παλιότερες καλύτερες εποχές .

               -Με δουλεύεις ; Λάρισα , σπίτι , που αλλού ;

               Σπίτι λοιπόν. Με σχετικά λιγότερα τρόφιμα στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι , να ανακαλύπτουμε όλοι μαζί την αξία της λιτότητας στη ζωή . Γιατί όχι ; Κάνει καλό και στη χοληστερίνη .

               Σπίτι ... Με οδυνηρότερη συνέπεια για πολλούς τη μοναξιά . Σαν ένα φιλικό μου ζευγάρι καθηγητών . Μεγάλωσαν δυο παιδιά , δυο άξια παιδιά . Πέρασαν μαζί τους πολλά ευτυχισμένα Χριστούγεννα . Ήταν μέρες που αντάλλασσαν δώρα και ευχές , που έλεγαν τα κάλαντα και τσιμπούσαν καλό χαρτζιλίκι από τον παππού και τη γιαγιά . Φέτος θα την περάσουν μπροστά στον υπολογιστή και στο skype που υποχρεώθηκαν πίσω-πίσω να μάθουν τον χειρισμό του . Οι ευχές θα ανταλλαγούν ηλεκτρονικά , κάτι είναι κι αυτό , με τον γιο του να δουλεύει μόνιμα πια στην Αγγλία , με την κόρη που βρήκε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Ολλανδία κα την ¨έκανε¨. Δεν βγαίνει εδώ , δεν υπάρχουν δουλειές , δεν υπάρχει μέλλον . Με τη συναίνεση και τις ευχές των γονέων που κάθονται μόνοι πια μπροστά στο στολισμένο δέντρο και μετρούν απώλειες και μόνο απώλειες .

Χριστούγεννα 2012 . Η κοινωνία μοιάζει πιο ήρεμη τώρα που τα οικονομικά της χώρας έχουν κάπως σταθεροποιηθεί . Τι θέλει ο άνθρωπος αν όχι μια σχετική ασφάλεια ; Φτάσαμε πια να λέμε καλά λόγια γι τη standard&Poors που μας αναβάθμισε ως οικονομία κατά 6 μονάδες και να βλέπουμε με συμπάθεια ακόμη και τη Μέρκελ που εν τέλει συναίνεσε να έλθει η σωτήρια δόση . Και χαμογελάμε χαιρέκακα με τον Αλέξη Τσίπρα , που περιοδεύει πέραν του Ατλαντικού και ονειρεύεται ακόμη λατινοαμερικάνικα αναπτυξιακά μοντέλα . Είμαστε μια πολύ ώριμη και πολύ βολεμένη κοινωνία για να επιδιώκουμε περιπέτειες . Τον επίπεδο ζωής που κατακτήσαμε το πλήρωσαν μεταπολεμικά με πραγματική φτώχεια οι πατεράδες μας . Και θα ήμασταν ασφαλώς πολύ άμυαλοι , πολύ άφρονες να τα τινάξουμε τώρα όλα στον αέρα κυνηγώντας χίμαιρες .

               Η Ευρώπη , αυτή η γηρασμένη πια ήπειρος με τα μύρια προβλήματα ήταν μια κατάκτηση , ήταν μια ομπρέλα κάτω από την οποία βάλαμε το κεφάλι μας στα χρόνια της μεγάλης μπόρας .

               Χριστούγεννα λιτά και απέριττα . Και ίσως έτσι , μένοντας σπίτι παρέα με φίλους και συγγενείς μακριά από τον συνωστισμό των κέντρων στα οποία ¨ υποχρεωτικά ¨ έπρεπε να βγούμε για ρεβεγιόν , να βρούμε μια πνευματικότητα που πάντα ψάχναμε . Να ξανανιώσουν τα παιδιά μας τη γεύση της κοτόσουπας και της τηγανιάς , να ξαναστρωθεί το καλό τραπέζι στο σαλόνι που είναι εκεί για εξαιρετικές περιπτώσεις . Και να χαρούμε όλοι μαζί .

               Νιώθω και νιώθουμε ότι περνάμε όλοι μαζί μια καθαρτήρια διαδικασία . Η κανονική ζωή επιστρέφει . Αρχίζει η Ελλάδα και πετάει πέρα τα τεχνητά φτιασίδια της . Περπατώντας στη πόλη βλέπω φέτος ολοένα και πιο λίγα στολισμένα και φωτερά μπαλκόνια . Δεν μεμψιμοιρώ και δεν νιώθω καμιά ενόχληση . Δεν ήταν στη δική μας παράδοση , την ελληνική , να φωταγωγούμε μπαλκόνια . Τα δικά μας Χριστούγεννα είχαν πάντοτε μίαν εσωτερικότητα . Ήταν υπόθεση του σπιτιού , της οικογένειας , δεν ήταν για επίδειξη . Μετά , απλώς ήλθαν τα πολυκαταστήματα που μας έμαθαν τα φτηνά Κινέζικα λαμπιόνια με τα οποία κάναμε τις βεράντες μας κάτι ανάμεσα σε Καζίνο του Λας Βέγκας και σε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο .

               Εμείς δεν είμαστε για τέτοια . Και μάλλον ξεστράτισαν ο Δήμος απ’τη μία , οι έμποροι από την άλλη , που ερίζουν για το ποιός θα καταφέρει να επιβαρύνει την πόλη με ό,τι πιο ¨κιτς¨ με ό,τι πλαστικό για να μας κάνουν , υποτίθεται , να νιώσουμε καλύτερα και να αποφασίσουμε να ψωνίσουμε και πάλι όπως στα χρόνια της μεγάλης κατανάλωσης .

               Εμείς οι Λαρισαίοι θα γίνουμε και πάλι πιο χαρούμενοι όταν ξαναπαίξουμε μαζί με τα παιδιά χαρτοπόλεμο στην οδό Ερμού και όταν αρχίζουμε να στολίζουμε και πάλι τα παράθυρά μας με χάρτινα αγγελάκια αντί για δυτικότροπα στολίδια maid in China .

               Χριστούγεννα αύριο . Νομίζω πως θα περάσουν καλύτερα απ’όσο περιμέναμε . Γιατί δεν καλλιεργήσαμε μεγάλες προσδοκίες . Γιατί δεν έχουμε κανένα άγχος για ειδικές προετοιμασίες . Γιατί τελικά δεν θα μας μείνει καμιά πικρή γεύση για τα μονίμως ανεκπλήρωτα σχέδια που κάναμε . Θα πάμε έτσι , απλά , απρογραμμάτιστα . Ποιος ξέρει , μπορεί και να ξαναβρούμε τον χαμένο καιρό , τον χαμένο μας δρόμο ...

 

               Αλέξης Καλέσης

               Εφημ. ¨Ελευθερία¨, 24-12-2012 .                                             

Το άλμπουμ της γιαγιάς


Μελαγχολώ καθώς κοιτάζω το τζάκι μου με την πενιχρή συγκομιδή από τις χριστουγεννιάτικες κάρτες , που έλαβα εφέτος . Κάθε χρόνο και χειρότερα . Σκέπτομαι ή να γεμίσω το κενό με κάρτες περασμένων ετών ή άγραφες , ή να καταργήσω εντελώς το έθιμο και να μη στολίζω πλέον το τζάκι με τις φάτνες , τους αηβασίληδες και τα έλατα . Σήμερα τα ¨χρόνια πολλά¨ στέλλονται ηλεκτρονικά . Τα διαβάζουμε , ανταπαντούνε με τον ίδιο χρόνο , κάνουμε διπλό¨delete¨ και είμαστε ικανοποιημένοι . Ούτε αγοράζουμε κάρτες και φακέλλους , ούτε χάνουμε την ώρα μας για να τις γράψουμε , ούτε πάμε στο ταχυδρομείο για να τις στείλουμε . Όλα γίνονται με το πάτημα μερικών πλήκτρων του υπολογιστή. Οι ευχές ταξιδεύουν με το τρένο του Διαδικτύου ,φθάνουν αυτοστιγμεί στον προορισμό τους και διαλύονται στο άπειρο , σαν να μην υπήρχαν ποτέ .

               Ναι μεν η τεχνολογία έχει προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον σημερινό άνθρωπο , αλλά έχει καταργήσει τα ένθύμια του παρελθόντος που αποτελούσαν άλλοτε οι επιστολές και οι καρτ-ποστάλ , που αντάλλασσαν οι άνθρωποι . Θυμάμαι κάτι ογκώδη άλμπουμ διαστάσεων 60εκχ35εκ , με λαδί εξώφυλλο και καφετιές σελίδες που μου άρεσε να ξεφυλλίζω , όταν πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς . Στις μικρές σχισμές που είχαν προβλεφθεί από τους κατασκευαστές των άλμπουμ ήταν περασμένες οι γωνίες από τις καρτ-ποστάλ που έλάμβανε η γιαγιά. Ήταν μονά χαρτόνια που συνήθως τα έστελναν χωρίς φακέλους . Το πίσω μέρος της κάρτας ήταν χωρισμένο στη μέση . Στα αριστερά έγραφε ένα μικρό κείμενο ο αποστολέας και στα δεξιά τη διεύθυνση του παραλήπτη , ενώ στο επάνω μέρος κολλούσε το γραμματόσημο .

               Την εποχή της γιαγιάς μου οι κάρτες δεν ήταν μόνο χριστουγεννιάτικες . Όλοι οι σταθμοί της ζωής των συγγενών και φίλων σημειωνόταν με μια καρτ-ποστάλ . Υπήρχαν κάρτες  για την αναγγελία των αρραβώνων με την εικόνα δύο περιστεριών , για τους γάμους με δυό στεφάνια από λουλούδια , για τη γέννηση  και τα βαφτίσια των παιδιών , κάρτες με το τοπίο των διακοπών , χαιρετισμοί από το ταξίδι στο εξωτερικό με γόνδολες από τη Βενετία και το πύργο του Άϊφφελ από το Παρίσι , ενώ με κάρτα μετέδιδαν ακόμη και την είδηση του θανάτου ενός προσώπου . Σε όλες αυτές τις κάρτες ο παραλήπτης απαντούσε με άλλες κάρτες ανάλογες με το γεγονός που του είχαν αναγγείλει .

               Μου άρεσε να διαβάζω τα κείμενα σε κάθε κάρτα . Καλλιγραφικά ήταν γραμμένη η διεύθυνση : ¨Βησσαρίωνος 5¨ και ¨Σκουφά 15¨ ήταν οι δρόμοι τω σπιτιών της γιαγιάς . Τα περισσότερα πρόσωπα που είχαν στείλει τις κάρτες , δεν τα γνώρισα ποτέ , μόνο τα φανταζόμουν . Η Φανή , η αδελφή της γιαγιάς έγραφε από μια πόλη της Ρωσίας , δυο κόρες της , η Μαρία και η Ντίνα από το Μομπίλ της Αλαμπάμα και μια τρίτη κόρη η Ειρήνη της έστελνε κάρτα με τις Πυραμίδες από το Κάϊρο , όπου ο σύζυγός της είχε φαρμακείο .

               Έτσι με τις κάρτες έμεναν οι αναμνήσεις και εξακολουθούσε να ζη το παρελθόν . Δεν ξέρω τι απέγιναν τα άλμπουμ . Σε κάποια μετακόμιση κάποιος θα τα ...ξεφορτώθηκε . Σήμερα για να έχεις ενθύμια πρέπει να τα στριμώξεις e-mail σε στικάκι . Χωρίς γόνδολες , πυραμίδες , περιστέρια , καλλιγραφικά με μωβ μελάνη και γραμματόσημα στη γωνία .

 

                Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου
                Εφημ. ¨ΕΣΤΙΑ¨ 24-12-2012

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Μακρινίτσα - Σταγιάτες


               Ξεκινώντας από το χώρο ελιγμών των λεωφορείων στη Μακρινίτσα και πιο συγκεκριμένα από τον εξωτερικό περίβολο του Πρεβαντορίου μπορείς να διασχίσεις όλο το Μέγα Ρέμα και να απολαύσεις την οργιαστική βλάστηση , τα νερά και την ηρεμία που προσφέρει το παραπάνω φαράγγι . Ένας πεζοπορικός προορισμός , μιάμισης περίπου ώρας τόσο κοντά στο Βόλο , αλλά και τόσο άγνωστος για τους περισσότερους συντοπίτες μας . Το παλιό καλντερίμι ξεκινάει λοιπόν από το Πρεβαντόριο , που στις μέρες μας φιλοξενεί αλλοδαπούς νέους και αργά αργά κατηφορίζει προς την κοίτη της ρεματιάς , φισοδέρνοντας και χάνοντας γλυκά γλυκά υψόμετρο .

               Γύρω μας συναντάμε κυρίως χαμηλή μακία βλάστηση με πουρναριές , ρείκια σπάρτα και ... φασκόμηλο ! Πράγματι αυτή η ηλιόλουστη πλαγιά είναι  ένα από τα λίγα μέρη του Πηλίου που μπορείς να κόψεις φασκόμηλο , φακό , αλοφασκιά ή όπως αλλιώς λέμε στα διάφορα μέρη της Ελλάδας αυτό το αρωματικό φυτό . Από τη Μακρινίτσα φαντάζεσαι ότι η κατηφόρα θα είναι επίπονη και κουραστική , αντικρίζοντας την κατάληξη της πεζοπορίας στις Σταγιάτες , να διαγράφεται στο βάθος του ορίζοντα . Τα φαινόμενα όμως απατούν ! Σε παλαιότερες εποχές οι σχεδιαστές των καλντεριμιών χρησιμοποιούσαν για την χάραξή των τις ικανότητες των γαϊδουριών που , με αλάνθαστη σοφία έβρισκαν την πιο ήπια και ομαλή κατάβαση .

               Έτσι χωρίς να το καταλάβεις πλησιάζεις την κοίτη του ρέματος που έχει όλους τους μήνες νερό , εκτός από τους καλοκαιρινούς . Είναι τόσο οργιαστική η βλάστηση εδώ δίπλα στο ποτάμι , που θέλοντας και μη θα κάνεις μια στάση ξεκούρασης . Αν είσαι τυχερός θα απολαύσεις και τους μικρούς καταρράκτες που κελαρύζουν . Αν όχι , τα ψηλά πλατάνια , τα αηδόνια και το πυκνό πράσινο θα γαληνέψουν τη ψυχή και το πνεύμα σου .

               Στις όχθες της ρεματιάς διακρίνονται πετρόχτιστα τοιχία , αλλοτινά απομεινάρια μιας πέτρινης γέφυρας ή ενός νερόμυλου , προσπάθειας των προηγούμενων γενεών να τιθασεύσουν και να εκμεταλλευτούν τη δύναμη του νερού .

               Συνεχίζοντας το μονοπάτι πορεύεται σε ευθεία πλέον δίπλα και λίγο πιο ψηλά από τη δεξιά όχθη της ρεματιάς μέσα στους κισσούς , που προσπαθώντας να βρουν τον ήλιο μέσα στην πυκνή φυλλωσιά πνίγουν με τις υπέργειες ρίζες τους κορμούς των άλλων δέντρων .

               Το μονοπάτι αυτό χρησιμοποιούνταν μέχρι και το Β΄παγκόσμιο πόλεμο για μετακίνηση χωρικών , εμπορευμάτων μεταξύ των δυο χωριών , των Σταγιατών και της Μακρινίτσας . Χρησιμοποιήθηκε ακόμη από τους αντάρτες του Πηλίου για γρήγορη μεταφορά μηνυμάτων και αποστολών . Πρόσφατα εντοπίστηκε και διανοίχθηκε με την εθελοντική εργασία και τις φιλότιμες προσπάθειες των μελών της ¨Απόδρασης¨, της πολιτιστικής κίνησης των νέων των Σταγιατών και αποδόθηκε και πάλι για χρήση – διαφορετική αυτή τη φορά – ψυχαγωγική στους εποχούμενους πεζοπόρους γύρω από το πολεοδομικό συγκρότημα . Ας σημειωθεί ότι και οι νέοι αυτοί τα τελευταία χρόνια έχουν διανοίξει αρκετά παλιά μονοπάτια γύρω από το χωριό τους , δίνοντας στους κατοίκους της πόλης μια διέξοδο στη φύση .

               Ξύλινα , καλαίσθητα , χειροποίητα ταμπελάκια μας οδηγούν στην πλατεία των Σταγιατών με το γάργαρο νερό της φημισμένης βρύσης να μας ξεδιψάει κα να μας αναζωογονεί . Από εδώ ή συνεχίζουμε πεζοπορώντας μέχρι τις Αηδονοφωλιές και την πόλη του Βόλου ή καθόμαστε και πίνουμε ένα τσιπουράκι στο ταπεινό ταβερνάκι της πλατείας και επιστρέφουμε γοητευμένοι στο σπίτι μας.

Τελικά είχε δίκιο ο Καζαντζάκης όταν έγραφε : ¨ Έχεις τα πινέλα , έχεις τις μπογιές , ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα του ¨. Μόνο που καλύτερος ζωγράφος από την ίδια τη φύση δε θα υπάρξει .

 

                Γιάννης Προκοπίου – Μάης 2011-Βόλος  

                

                

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Τα 4 ρητά της ζωής


1.     ¨ Με τη βοήθεια του θεού ουδέν ακατόρθωτον

2.     ¨ Κατασκευάζειν και χαίρειν ¨

3.     ¨ Το ανήσυχο πνεύμα ¨ . Ουδέποτε ικανοποιείται με πράγματα, όπως τα βρίσκει . Βελτιώνει τα ήδη υπάρχοντα. Δημιουργεί νέα καλύτερα . Παραδέχεται πως οτιδήποτε είναι δυνατόν να βελτιωθεί.

4.     ¨ Πάντα ψηλότερα να ανεβαίνουμε , πάντα μακρύτερα να κοιτάζουμε .